De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Van Migratiepact naar regeringscrisis en verder.  Brief aan Bart De Wever.

Van Migratiepact naar regeringscrisis en verder. Brief aan Bart De Wever.

dinsdag 11 december 2018 14:15
Spread the love




Beste Bart

Wij zijn mensen van ons woord.  Als wij iets enkele maanden geleden goed vonden, gaan wij daar nu niet tegen zijn.  Dat zijn de woorden van Jan Jambon.  Dat zei hij nadat hij zijn ontslag had ingediend en hijToen de  zich bereid verklaarde om gedoogsteun te geven aan de minderheidsregering Michel II.  Ik lees die woorden en knipper met mijn ogen.  Want wat heeft precies tot de huidige crisis geleid? Het is daarom goed en juist even terug te blikken. 

Op 27 september kondigde de premier de Belgische steun voor het VN-Migratiepact aan.  Hij deed dat voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties.  Die aankondiging kwam niet zomaar uit de lucht gevallen.  Overleg was hiervoor noodzakelijk.  Verschillende momenten van overleg gingen die aankondiging vooraf.  Op 19 februari werd het Migratiepact besproken op de CoorMulti.  Op die CoorMulti bepalen de betrokken ministers, de vicepremiers en de premier het standpunt over internationale vraagstukken.  De adjunct-kabinetschef van Theo Francken was hierbij aanwezig en maakte geen voorbehoud.  Integendeel.  Er was consensus.  Want op 7 maart noemde minister van Buitenlandse Zaken de starttekst een vrij goed evenwicht tussen het volle respect voor de mensenrechten, de positieve aspecten van onregelmatige migratiestromen en de verschillende bezorgdheden van de landen van oorsprong, transitie en bestemming. 

Slechts één vergadering? Neen, meerdere overlegmomenten volgden.  Nooit werden fundamentele bezwaren geopperd.  Toen de onderhandelaars in New York op 13 juli hun werkzaamheden afrondden, volgde op 12 september een nieuwe CoorMulti.  Op dit overleg zou een eindoordeel geformuleerd worden.  Het kabinet van Francken kreeg een uitnodiging maar liet zich verontschuldigen.  Wel was er voorafgaand telefonisch contact met de adjunct-kabinetschef van Francken.  Die gaf zijn fiat.  Er werd beslist om de tekst van het Migratiepact goed te keuren, te promoten en uit te werken.  

De premier had voldoende rugdekking om op de Algemene Vergadering van 27 september die woorden te spreken.  België zou zich op 10 december engageren het Migratiepact in Marrakesh goed te keuren.  Hij vroeg minister van Ontwikkelingssamenwerking De Croo om België bij die formele plechtigheid te vertegenwoordigen. 

Tot dan was alles peis en vree.  Geen vuiltje aan de lucht.  Maar toen kwamen de gemeenteraadsverkiezingen.  Die verkiezingen bleken niet de verhoopte grote overwinning te brengen.  Uw partij leed verlies aan de rechterzijde.  Een deel van uw electoraat liep over naar het Vlaams Belang.  Vlaams Belang bleek zijn tweede, derde of vierde adem gevonden te hebben.  Met het oog op de parlementsverkiezingen van 2019 kon u dit niet zomaar laten passeren.  Er diende geageerd te worden.  Er diende gehandeld te worden.  De verloren zonen en dochters moesten teruggehaald worden.  

Dat was het moment waarop uw partij terugkrabbelde.  U verklaarde de oorlog aan het Migratiepact.  Uw gegeven woord bleek plots geen enkele waarde meer te hebben.  U keerde uw kar en verlangde dat ook de andere regeringspartijen dat zouden doen.  Uw partij begon te spartelen en trok alle regeringspartijen mee in een weinig aanschouwelijk politiek spel. 

Uw wanhopig maar vruchteloos zoeken naar een gefundeerd verweer (met een controversiële campagne op sociale media als absoluut dieptepunt) kwam in de plaats van een te lang aangehouden stilzwijgen.  Voor dat stilzwijgen meende Theo Francken nog een verklaring te moeten aandragen.  Hij erkende dat hij te lang had gezwegen en dat hij in september zijn veto had moeten stellen.  Maar hij wilde de Belgische campagne voor een zitje in de Veiligheidsraad niet dwarsbomen door het uiten van te felle kritiek.  Helaas, dat excuus is zonder grond.  Op 8 juni wist België dat het zijn zitje binnen had, op 13 juli was de finale tekst van het Migratiepact een feit.  Eén maand is kort maar had kunnen volstaan voor mondig weerwerk.  Er kon nog bijgestuurd worden.  Het bleef evenwel stil.  Dat lijkt ook u te beseffen.  U erkent dat een stuk van de verantwoordelijkheid bij u ligt.  U zegt dat uw partij te laat een rode kaart getrokken heeft.  Een grotere eerlijkheid zou u doen besluiten dat de volle verantwoordelijkheid voor de politieke crisis bij uw partij ligt. 

Maar die grotere eerlijkheid durft u niet aan.  Die politieke moed toont u niet.  Omdat u beseft dat de consequenties voor uw partij te zwaar zouden zijn.  Zelf de stekker uit de regering trekken, weigerde u.  Omdat u de politieke logica kent.  Omdat u beseft dat wie dat doet bij de volgende verkiezingen de rekening krijgt gepresenteerd.  Het zou nochtans de meest consequente houding geweest zijn.  Wie op zijn mening terugkomt, is van mening veranderd en moet zijn conclusies trekken en de regering verlaten.  Dan komen er verkiezingen.  Maar dan zou u vaarwel moeten zeggen aan die zo lang gekoesterde Calimero-strategie.  U zou niet langer meer anderen kunnen aanwijzen als grote schuldige.  De schuld zou dan enkel bij uw partij dienen gezocht te worden.  Voor dat scenario paste u waardoor wij dus aanbeland zijn bij een ‘regeringspartij’ die vanuit de oppositie steun zal verlenen aan een regering waar zij werd uitgeduwd.   

Denken? Durven? Doen? U hebt weinig of niet gedacht.  U hebt weinig of niks gedurfd.  Maar bovenal hebt u niks gedaan.  Voor die passiviteit weigert u schuld te erkennen.  Misschien zal die strategie u nog enig voordeel verschaffen bij de volgende verkiezingen.  Misschien zullen velen met u zich wentelen in de slachtofferrol.  Maar één ding staat vast, uw rol als betrouwbare regeringspartner bent u kwijt.  Definitief.  Voorgoed.  U plant het mes in de rug van uw regeringspartners en durft dan nog beweren dat de partners zelf het mes in hun rug duwden. 

Beste Bart.  De laatste dagen hebben wij kunnen zien waarvoor de kracht van verandering staat.  Die kracht staat voor het slechtste politieke schouwspel.  Van die schertsvertoning was u de regisseur.  U en uw partij.   

Met vriendelijke groeten.

Wim Backx

take down
the paywall
steun ons nu!