Op het wereldtoneel verschijnt straks misschien wel als de spreekwoordelijke machtigste mens ter wereld – de president van de Verenigde Staten – een nieuwe snoodaard: ene Donald Trump, 70 jaar, miljardair en…weer-ga-loos…  Woorden schieten haast te kort om dit figuur adequaat te beschrijven.  Het recht-van-de-sterkste in levenden lijve.  De verpersoonlijking van het oer-type van “de Amerikaan”, waarvan je hoopt dat het slechts een karikatuur is.  Nou neen: Donald Trump komt met guns blazing het saloon binnen, elleboogstoot naar links, kopstoot naar rechts, grote mond, schunnig taal, zonder manieren of...respect.

copyright : https://www.flickr.com/photos/gageskidmore/5440002785

De Amerikaanse verkiezingen voor het presidentschap zullen plaatsvinden op 8 november 2016.  In de voorverkiezingen in de staat New Hampshire haalt Trump, op moment van schrijven, in ieder geval reeds 35 procent van de stemmen als coming man in de nominatie voor de Republikeinse partij. 

Nu zijn dergelijke verkiezingen in de VS in niets te vergelijken met het verplicht gaan stemmen in bijvoorbeeld België, nooit voor een staatshoofd maar voor onze vertegenwoordigers in gemeente- en provincieraden, het regionale en federale bestuur en het Europees parlement.  Hier maakt de kiezer node de slentergang naar het stemhokje, zelfs voor wie geen andere verplichtingen heeft die dag.  Of men handelt het snel-snel af omdat er wel interessantere en belangrijkere dingen te doen zijn.  Het stemrecht in dit land – pas sinds 1948 ook voor vrouwen verworven – waar letterlijk vakbondsleden indertijd hun leven voor hebben gegeven, is tot een stemplicht verworden.  Het is “van moetens” en moeten is nooit leuk, toch? Maar tenminste kan niet één Belgische ingezetene ouder dan achttien jaar claimen dat hij of zij géén stem heeft gekregen in de keuze van vertegenwoordiging.  Dit land krijgt wel degelijk het bestuur dat het verdient want verkiest (ook al overheerst hier bij de goegemeente het apathische van “op wie je ook stemt, veranderen doet er niks”).

In de Verenigde Staten zijn verkiezingen, en zeker voor de ultieme politieke machtspositie, een feest, een show, een happening compleet met zang en dans.  Het is een waar mediaevent met meetings, vlammende toespraken (meest one-liners), gezwaai van vlaggen (de star-spangled banner, dit nationaal symbool dat bij het gros der Amerikanen emoties oproept die recht naar de onderbuik gaan, geconditioneerd als ze zijn van jongs af aan) en schreeuwende, soms zelfs schreiende massa’s. 

Zeker op een Europeaan komt een dergelijke, tegen hysterie aanleunende vertoning bijzonder onwerkelijk over.  Het verstand lijkt op nul gezet (voor de meesten geen moeite).  Ik zag zelfs op televisie een swingende dame die helemaal door het dolle heen was, alsof het de zoveelste religieuze bijeenkomst betrof.  Eén bont circus ook met de grootste clown vooraan op het podium (maar altijd een slimme, sluwe clown).  We kijken er meewarig naar en schudden in ongeloof het hoofd om zoveel onnozel- en kinderlijkheid.  Is het een wonder dat je zulke domme massa’s kunt inpakken met een grap, twee kwinkslagen en drie holle slogans,  door overbetaalde script-doctors en mediaspecialisten uitgedacht? Het is alles fake, nep en ééndimensionaal én dus ook zorgelijk. Want alles wat zo’n president, eens in office, doet of niet doet, kan of niet kan, heeft wel degelijk repercussies tot in de verste uithoeken van deze wereld! Ten goede én ten kwade, meestal ten kwade dus, driewerf zonde…

Don’t get trumped!

En nu staat er dus weer zo’n slimme, sluwe clown te dringen om zijn gerechtigde (volgens hem) plaats op het wereldtoneel in te nemen.  Ik houd mijn hart vast voor wat zo’n Twister-Trump wel aan schade kan veroorzaken. We zijn zo ver nog niet maar ik persoonlijk kijk altijd vooruit, het adagium indacht: hope for the best but expect the worst…  Het logo of de mascotte van de Republikeinse Partij is een olifant, naar een cartoon die in 1874 verscheen in het Amerikaanse tijdschrift Harper’s Weekly.  Kunt u zich voorstellen wat een olifant wel kan aanrichten in de porseleinkast die de wereldpolitiek in feite is?!

copyright: Wikipedia onder CC

Op het eerste zicht is er wel iets voor te zeggen: iemand die reeds miljardair is, zal hoogstwaarschijnlijk nooit hoeven toegeven aan de talloze drukkingsgroepen en lobbyisten die Noord-Amerika arm is.  Tenminste betaalt Donald zelf zijn campagne, “al moet ik er een miljard tegenaan gooien”, zegt hij blufferig. Wat nimmer van één andere Amerikaanse kandidaat-president gezegd kan worden en ook de reden is dat meest alleen marionetten het zo ver schoppen.  Dus ook ik keek en luisterde met open geest en zonder vooroordelen naar iemand die – eindelijk – een nieuwe, frisse wind zou kunnen blazen doorheen de muffe, verstikkende, incestueuze Amerikaanse politiek? Uit eigenbelang en zelfbescherming, want ook mijn echtgenote en ik hadden in 2015 op dat Tunesische strand kunnen luieren of in die Parijse bistro een café-au-lait nuttigen, vooraleer wreed vermoord te worden! Dus zou ene Donald Trump misschien wel voor die broodnodige change gaan zorgen?

Nou…neen, het bleek opnieuw een trompe-l’oeil of moet ik zeggen : een Trump(e-l’oeil)? Want laat Donald het reeds meteen verbrod hebben, en al mijn hoop in luttele seconden gesmoord, in één fragment van een performance voor de camera?! Tijdens een zogenaamde rally in Zuid-Carolina drijft hij namelijk de spot met een prominente journalist van de New York Times, Serge Kovaleski, een mindervalide heer met een chronische aandoening die hem soms wat wild of onbeheerst doet gesticuleren. Trump maakte dus – geloof het of niet – soortgelijke armbewegingen…  De context van deze smakeloze imitatie, de ultieme belediging, interesseert me dan al niet meer – zo’n man moet gemeden worden als de pest in plaats van lovende aandacht te ontvangen, en zeker nooit verkozen of benoemd in welke publieke positie dan ook! Dus wat mij betreft heeft Trump “er gelegen”, voorgoed.  Want zoiets valt niet te vergoelijken, nooit meer te corrigeren. Een onschadelijk grapje maken over iemands uiterlijke voorkomen, tot daar nog toe; zo doen er al veel de ronde over de industrieel geföhnde creatie die Trumps schedel siert of ontsiert, ieder zijn meug.  Maar ronduit een medemens – journalist of dakloze, geleerde of zwerver, het maakt niet uit – beledigen die behept is met een ziekte – een handicap waar niemand ooit voor gekozen heeft? Hoe zou de bullebak dan wel reageren moest hij ooit tegenover professor Stephen Hawking zitten, een van ‘s werelds genieën op het gebied van natuurkunde, kosmologie en wiskunde? Maar wel zijn ganse volwassen leven scheef hangend in een rolstoel, voor 95 procent hulpbehoevend want getroffen door de ongeneeslijke ziekte ALS? Zou Trump hem ook spottend durven imiteren? Het is onvergefelijk, not done; duidelijk alweer een individu zonder respect dus exit Donald Trump!

Recht versus plicht

Stemrecht klinkt al veel beter dan stemplicht, want een mens houdt van nature toch meer van rechten dan van plichten. Maar wanneer het stemmen vrij is om in te participeren of niet, krijg je wel een politiek bestuur dat meestal niét de meerderheid der burgers vertegenwoordigt.  Zo is het in de Verenigde Staten niet ongebruikelijk dat hun hoogste politiek verantwoordelijke – de president van het land – eigenlijk maar door een vierde van de driehonderdmiljoen inwoners bewust gekozen en dus gewenst is.  Alles wordt bepaald door de vrijwillige opkomst – altijd klein – van de Amerikaanse burger.  Zo is het een publiek geheim dat, zouden alle armen, daklozen, zwervers, arbeiders, holebi’s, vrouwen, zwarten en andere kleurlingen (bien étonné de se trouver ensemble) kunnen bewogen worden massaal naar de stembus te trekken, de nieuwe president vast en zeker een Democraat wordt. Hoewel? Alsof dat preferabel zou zijn want precies dit gebeurde de laatste acht jaar al twee maal achter elkaar, zodat ene Barack Obama gans die tijd aan het hoofd van het land kwam te staan.  Het minste van twee kwaden eigenlijk, Democraten in plaats van Republikeinen, maar het maakte in de praktijk bitter weinig uit.  Zoals Amerika’s grootste criticus Michael Moore het net nog uitdrukte op YouTube: deze president zal om twee keer niks herinnerd worden en kleurloos in de annalen verdwijnen, ondanks zijn huidskleur, als een voetnoot in de geschiedenis.

Wie alvast nooit verweten zal worden een kleurloze figuur te zijn is wel de Republikein Donald Trump. Zou hij het al vooreerst halen als presidentskandidaat voor zijn partij, en misschien zelfs inderdaad verkozen worden tot de hoogste functie van het land – Amerika én de ganse wereld zelfs zal het geweten hebben (God verhoede)…  Een bruut in hart en nieren.  Geen blad voor de vuile mond.  Vrouwonvriendelijk (“als Hillary haar man nog niet kan bevredigen, hoe zou ze dan een gans land kunnen tevreden stellen”); met een hekel aan al zeker Mexicanen (“ze stelen onze jobs”, een dooddoener zo oud als Job maar hij slaat nog altijd aan).  Zo plant hij letterlijk een muur te laten bouwen tussen dat land en de VS, terwijl muren in de geschiedenis nooit ook maar iets opgelost hebben.  Deuren moet je construeren, en die dan nog openen natuurlijk! (De Paus spreek in dit geval van “bruggen bouwen”, in een rechtstreekse kritiek naar Trump toe). Dàt brengt volkeren, gemeenschappen, mensen dichter bij mekaar; geen omheiningen of muren of andersoortige onnatuurlijke scheidslijnen.  Zouden het islamisme en het christendom mekaar echt omarmd hebben in het verleden, dan zou er geen of nauwelijks religieus fanatisme bestaan, wat vandaag wel de grootste bedreiging voor wereldvrede mag genoemd worden.  Niemand is nog veilig, nergens, niet op een Tunesisch strand, een Parijs terrasje of in een Tanzaniaans hotel. En hier in het Westen zijn zeker geen muren op hun plaats.  Ook al construeer je daadwerkelijk een Fort Europa – “ze”, deze terroristen, zullen blijven komen, en vandaag meer dan ooit.  En net dàt hebben we te wijten aan nitwits van politici, die uit domheid of slechtheid verdelen in plaats van unificeren, en bij wie het eigenbelang en dat van hun sponsors, én herverkozen worden natuurlijk, zwaarder wegen dan met verantwoordelijkheid, eer en respect de wereldproblemen aanpakken. Die met olifantenpoten vertrappelen in plaats van met fluwelen handschoenen te werken.

(voorpublicatie uit het nog te verschijnen boek “GEEN RESPECT – EEN FILOSOFIE OVER MENS EN MAATSCHAPPIJ” van A. Nonymous. De auteur is node verplicht een pseudoniem te hanteren. Lees meer op http://www.worldofcrowdfunding.com/geen-respect)