De intense jacht-roman Trofee van Gaea Schoeters is nu ook in het Duits vertaald. Op 1 februari komt hij beschikbaar en de cover is vandaag bekend gemaakt. Het betreft de negende vertaling van het boek dat in diverse landen in de prijzen viel. Als geconsulteerd jachtkenner gaf ik op het Facebook profiel van de schrijfster volgende bedenkingen mee.

______________________

Meteen vond ik het een goede roman, en heb ik graag mijn medewerking verleend met jachtexpertise toen hij nog in wording was. Jacht verdient aandacht. Met kennis en respect als het even kan.

Velen begrijpen in ons land na de komst van de Everzwijnen dat de jager gewoon een noodzakelijke schakel is in het natuurbeheer; velen begrijpen hopelijk ook opnieuw het grandioze sportieve, recreatieve, natuurbelevings- aspect, het Avontuur-aspect. De benijdenswaardige levensstijl, dicht bij de natuur.

In Duitsland is altijd veel meer een jachtcultuur blijven bestaan; inclusief het concept “Hege”: de zorg voor de dieren in het revier van de Jachtgroep onder leiding van de Jachtheer met inzet van de wildschutten, de jachtwachters. Winter en zomer.

Nu, drie jaar later, hoop ik wel een ding: dat het boek blijvend goed gelezen wordt. Het idee dat een jager vervelt in een moordenaar, een schutter op mensen, een soort ontaarde, perverte soldaat, is naar ik hoop alleen maar bedoeld als straffe verhaallijn. ; niet bedoeld om de Jacht en het wildbeheer in diskrediet te brengen. Integer en intelligent zoals Schoeters komen ze niet vaak. Maar de wil en het vermogen om een sterk verhaal te vertellen en ook verbeeldingskracht kunnen niet altijd – zeker voor iets als de Jacht – de concrete en persoonlijke ervaringen en ontmoetingen vervangen. Wijselijk heeft de auteur geen opdringerig standpunt ingenomen.

Een veroordeling zou onrechtvaardig zijn en in strijd met de geest die ik  waar ik kwam als jager, redacteur en docent over jacht(ethiek) , heb waargenomen in jachtgezelschappen. Van eenvoudige groepen in Haspengouw die tevreden zijn met wat konijnen en hazen tot de nobele, strikt wetenschappelijk onderbouwde en door boswachters-jachtgidsen begeleide beheerjacht op Roodwild in de Koninklijke Jachten in onze Ardennen.

Het perverte, de “queer twist” dat aan dit wereldje werd verleend is de schrijfster gegund.  Let us hope for the best. Met intussen zoveel militair geweld om ons heen, waarbij helaas al te vaak de militaire ethiek met de voeten getreden wordt, en op ongewapende mensen geschoten wordt, zal een en ander hopelijk wel duidelijk zijn en blijven. Zoals het voor Walt Disney nog duidelijk was in Sneeuwwitje: een jager wordt niet zomaar een moordenaar.

Ik ben benieuwd wat de receptie in dit traditionele jacht-land gaat zijn. Het zou wel eens een succes kunnen worden. Persoonlijk vind ik het verhaal mutatis mutandis rijker en boeiender dan de verslagen die Ernest Hemingway verzamelde van jachtexcursies op de buffel de olifant en de neushoorn in “Green hills of Africa”.

Natuurlijk moeten we afwachten of Hemingway echt vergeten wordt voor Trofee. De kans blijft bestaan dat bepaalde Duitse recensenten, bijvoorbeeld deze van de grote jachtbladen zoals Pirsch en Jagd und Hund, niet tevreden zijn. Dat ze de nobele jachtsport op flessen zien getrokken worden in een ambitieuze persiflage. Dat ze Trofee zien als een overhitte groteske.

Gelukkig hebben de Duitsers met intelligentie het cover beeld ontworpen: de kleur maakt duidelijk dat het niet over normale Jacht gaat. Dat het een over-the-top verhaal betreft.