Na Vlaanderen, met Hans Van Themsche en Kim De Gelder, die in het wilde weg begonnen te moorden, heeft nu ook Nederland zijn jonge waanzinnige, niemand ontziende blinde straatmoordenaar. Ook deze 24 jarige jonge man had psychische problemen en sprak in zijn afscheidsbrief over ‘digitale toestanden’.
Van de andere twee is ook geweten dat ze zich vergaapten aan allerlei computerspelletjes met dubieuze achtergrond. Dat bij heel wat geïsoleerde jongeren de stoppen doorslaan is duidelijk. Ook in die leeftijdsgroep is het zelfmoordcijfer bijzonder hoog. Maar als er alle dagen jonge mensen zichzelf dramatisch van het leven beroven, komt zoiets niet in het nieuws. Deze triestige Tristan heeft zijn ultieme protest meteen wereldkundig gemaakt.
Een werkloze jonge man die rondrijdt in een Mercedes, in het bezit van wapens, met een vergunning voor 3 of 5 stuks en die het vooral gemunt heeft op winkelcentra ?! In zijn auto lag namelijk een brief waar hij aankondigde dat er nog in 3 andere winkelcentra bommen zouden liggen…
In het hoofd van zulke man zullen we nooit kunnen kijken. En we zouden het niet willen ook niet. Het moet in ieder geval één grote chaos en doffe ellende zijn. Jarenlang.
Nu blijkt dan dat hij ooit tien dagen is opgenomen voor zelfmoordneigingen. Hier hebben we natuurlijk geen boodschap aan. In tien dagen kan je trouwens niet van al die ellende, die aan de basis ligt, afkomen. Je kan hooguit een gevaarlijk tij proberen te keren. Tevergeefs, zo blijkt.
Ik heb al zo vaak gezegd en geschreven dat depressie en zelfmoord met agressie te maken hebben. Jongeren zijn ingehouden boos. Niet alleen in de Arabische wereld. De gepamperde generatie zit gevangen tussen de muren van Facebook, Twitter, Ipod en de luxueuze winkelcentra. In gouden kooien. Met oortelefoons en achter dure zonnebrillen. Om niets werkelijk te moeten horen of te moeten zien.
En de ouders? Gaan zij vrijuit? Of blijven we vader en moeder altijd eren ? Het zal je kind maar wezen. Maar zij zitten ook gevangen. In de ratrace naar materie, geld en succes. Geen tijd. De snelle hap. Rennen, hollen, lopen en weer doorgaan. Het Amerikaanse leefmodel. We nemen het klakkeloos over, met de wapens en alles er op en er aan.
Aangevuurd door gewelddadige videogames, waarbij je punten krijgt om zoveel mogelijk tegenstanders dood te schieten; gaan beïnvloedbare eenzame jongeren de ‘digitale toestanden’ verwarren met de realiteit op de straat. Het worden ‘aliens’. Buitenaardse wezens. Weg van de wereld. Hun digitale realiteit wordt de échte realiteit. Een schijn-en schaduwwereld. Ze willen punten scoren. Succes hebben. Gezien en gehoord worden. Al was het maar éénmaal.
Toen enkele jaren geleden er op een Duitse school een gelijkaardig schietincident plaatsvond pleitte ik er voor om alle geweldgames uit de handel te nemen. Als er een rookverbod kan komen, waarom geen verbod op schietgrage videotoestanden ? Ik herhaal dus mijn oproep. Haal die dingen uit de handel. Zij zijn een gevaar voor de volksgezondheid ! Wat is trouwens de toegevoegde waarde aan onze samenleving van zulke games ? Buiten het feit dat het voor velen ‘big business’ is.
Willen we daar deze prijs dan ook voor betalen ?
Vandaag staat in de krant dat wapendracht in de deelstaat Arizona voortaan is toegelaten op scholen ! Ruim 40.000 mensen zouden in Nederland over een wapenvergunning beschikken. Niet beroepsmatig. Why ? Voor de sport !?
Tel op een gemiddelde filmavond op televisie eens het aantal doden door vuurwapens ?
Ik deed het ooit. Op één avond telde ik, al zappend, maar liefst 22 doden in (overwegend) Amerikaanse feuilletons. Als wasproducten op televisie verkopen, geweld ook. Zaterdag waren er ‘maar’ 7 doden in Alphen a/d Rijn.! Gelukkig niet alle dagen. Maar, het zou nog kunnen komen. Tien jaar geleden kon je je dit ook niet voorstellen in West Europa. Enkel in Chicago of New York.
Onze jeugd schreeuwt om hulp en bege-leiding. Ze zullen dit alsmaar luider en dramatischer gaan doen. Ze willen structuur en richting krijgen. Geen chaos en ontwrichting. We zullen keuzes moeten maken. Tijd en prioriteit moeten geven. Minder schijn, maar meer ‘zijn’..
Bron :
Bob Vansant
Bob Vansant (9 februari 1954) is een Vlaams psychotherapeut, een autoriteit op het vlak van de alternatieve aanpak en de benadering van depressie.
