[Hieronder de volledige tekst van mijn razende tirade van de eindtijd en de laatste lach, naar aanleiding van The Human Glitch van ChampdAction, het interdisciplinair productieplatform dat huist in deSingel. Dit online slam-en-video-concert op 1 mei 2021 was tevens mijn comeback, na zo’n slordige 40 jaar, als performer, met een rant, onderdeel van een jamsession, in een regie van componist/installatiekunstenaar Serge Verstockt, een stapsteen naar wat ergens in de verre toekomst een cyberpunkopera  had moeten worden, op het nijpende snijpunt van technologie en ecologie. Met, naast ‘glitches’ als visuele onderlegger, Jeanne d’Arc en Greta Thunberg in glansrollen, maar ook met Alexandra Oppo, Tsubasa Hori op percussie, Ann Eysermans op contrabas, en Serge die verstokt op zijn gitaar tekeergaat. Hier de link naar een fragment van mijn rant tijdens dat online-concert.]

 

Tirade van de eindtijd en de laatste lach

 

1

 

de man die de wolken mat zei ooit in een interview

dat zonder de kunst hij een boefje zou zijn geworden

en het is waar hij steelt voorbeeldig als een ekster

ook verkoopt hij als een hoog in aanzien staande couturier

gezwind als een windhond zijn nieuwe kleren aan de keizer

 

voor mij geldt ongeveer hetzelfde

zonder de geweldig balorige megafoon

van mijn hopeloos lekkende tot barstens toe

met gitzwarte woede gevulde

als een oud los kanon vergulde vulpen

gekke vlekken makend op elk blauwgroen opgepoetst blazoen

zou ik misschien stilaan terrorist geworden zijn

 

(een eenzame wolf kan wonderen doen)

 

 

 

2

 

tot bloedens toe roep ik in mijn boeken

tot de doofstomme lamlendig verlamde mensheid

rede tot de hoofden van lebak en alle andere labbekakkers

dat de ontoombare bevolkingsexplosie onontkoombaar

gekoppeld aan de geseling van de planeet

de massaverkrachting van moederaarde

door de modderfuckers van multinationals

de teerzandolie de fracking de diepzeeolieboringen

de bruinkool en het schaliegas

dat de waanzin van de groei

met wetenschappelijke zekerheid tegen de grenzen van het ecosysteem aanbotst

verpletterend besef waar blijkbaar niemand werkelijk van wakker ligt

we liggen wel op ramkoers met de kosmos godverdomme

 

ik ben uw opgedraaide wekker fluitend een kokende moor

in het donker zing ik stommelings verstrooid met

van opgewekte treurnis binnensmonds gemonkel

het schietgebedje van de grote oude nijge lennert na

tijd om een list te verzinnen want voel mij onzeker vanbinnen

 

 

3

 

Cinderella de charismatische choreografe die

in gestrekte draf strak in het pak de pannen van het dak danst

suggereerde ooit dat ik misschien wel veel wist

maar van muziek geen sikkepit had begrepen

 

ziek diep van binnen gebeten door het mimetisme van de muzen

nochtans is de schoonheid mijn diepste drijfveer schoonheid

de metronoom nog meer dan de megafoon mijn maatstaf

op het ritme van mijn licht ontvlambare hartslag

speel ik voor jou Natasja in mijn stuitend staccato

een concerto op het klavier van mijn huilebalken

een dolgedraaide oersonate voor kindsoldaten

(zij: hij heeft wel kloten in zijn gettoblaster en marsmuziek in zijn gang

maar zoals die wakko van een Mozart teveel noten op zijn zang)

 

met eer en genoegen speel ik voor u de clown

in het dadaïstische sirkus van de grootste der vaderlandse dichters

komt dat zien komt dat zien riep hij

in koor met de backing vocals van Neruda

kom kijken naar het bloed op straat

kijk niet weg van de bootvluchtelingen op de bodem

van de grote blauwe middellandse beerput in uw achtertuin

 

als het erop aankomt zijn we allemaal nitwits van nimby’s

en het komt er op aan geloof me nu toch

ik wil lachen en wenen om u klaar en duidelijk

te overtuigen dat om de liefde gods

ik Jonah in de walvis achterna moet

in de rotsvast gapende kloof van de openvallende mond

in het ongeloof der ontzetting wil ik leven en sterven

 

 

4

 

in de composthoop van de grootstad steken schone dingen

steken schone dingen hun kop op in het zonlicht zong ik

er is geen hoop zonder rottingsprocessen

vertel ik mezelf als praat voor de vaak

 

frustrerend wel dat mijn microfoon altijd net op tijd wordt uitgezet

maar toch blijf ik van de daken schreeuwen dat

de slagschaduw van de nachtmerrie ons onherroepelijk wacht

als het uitgaansverbod en de avondklok van de uitzonderingstoestand

en de bijna onvermijdelijk uitbreidende burgeroorlog allesverzengend spervuurwerk wordt

de oorlog van allen tegen allen de eeuwige terugkeer van de natuurtoestand

zal ons een keer wellicht echt helemaal fataal worden

 

daarom heb ik besloten om enkel nog oorlogsverklaringen af te kondigen

in van bladgoud druipende van het blad spetterende teksten

stierlijk wervelende gedrochten van gedichten over de waan van de dag

met voorbedachten rade maak ik mij onsterfelijk

belachelijk

want dit gedrocht van een gedicht is een klankspel

een zeepbel die barst van goede bedoelingen

 

uitzinnig van gespeelde woede zweer ik lichtzinnig

te blijven hameren op de verpletterende noodzaak

van een transcendentale tantra-marxistische transitie

een radiale ommekeer is onze enige hoop op deze mestvaalt

 

 

5

 

ik kan het niet genoeg herhalen in alle talen

(met inbegrip van mijn vreselijk vervelende tongtwisters)

afmattend meet de mens tevergeefs de wolken

straks vallen door droogte door de smeltende gletsjers

en de pervers perfecte stormen van razende orkanen

over wolkenkrabbers en vooral krottenwijken van laag liggende wereldsteden

vallen de pannen van het hemeldak op onze van angst verlamde

alleen in boosheid volhardende doofstomme donder

 

en dan is alles naar de vaantjes te laat de put gevuld

want het gouden kalf van de zegedronken captains of industry blijft gevoederd

met de allesverslindende onteigening van gemeengoed en

met zweet en tranen van nieuwe slaven en stokoude kinderarbeid

 

zolang zij aan het roer van ruimteschip aarde staan

is deze stuurloze Titanic bij voorbaat verloren

reddeloos niet voor rede vatbaar zijn de reders

haal ze er af voor het te laat is

en leg hun spreekpoppen van stromannen in de lobby’s

dubbelop voor eens en altijd het zwijgen op

 

voor zij zichzelf via een springstoel met een stel raketten

in veiligheid brengen en na de aarde naar de maan te hebben geholpen

met de happy few nu ook nog Mars gaan koloniseren

ach waar zijn de tranen der dingen van Vergilius Herman

voor deze obsceniteiten onder de Melkweg

 

de inkerkering van de halve mensheid in private megagevangenissen

is de voorbode: wie arm is gaat sneller onder

schreeuwde halfzwalpend verder zwemmend hans magnus de mensenberger

 

als alles koopwaar wordt is niets nog veilig voor de uitputting

van de tot in haar diepste wezen gekwetste omgewoelde aarde

vergeef het hen niet want zij weten maar al te goed wat ze doen

alles voor de winst

niet voor niets begint nu zelfs de Wereldbank alarm te slaan

maar te laat en te traag wendt zich de tanker

verlaat als ratten voor de wereld vergaat het zinkend schip

van het immer glimmende neokapitalistische wereldsysteem

 

natuurlijk het kan de blauwe planeet geen ene moer schelen geen reet

geen scheet ze zal ons afschudden zoals eertijds de dansende dinosaurussen

dronken als derwishen ten onder gingen in een convulsie van kometen en vulkanen

voor haar is dit alles niets maar voor de dieren doe het voor de dieren

doe het voor de beestjes en uw boelekes van kleinkinderen

want alleen de kakkerlakken zullen alles overleven

 

 

6

 

de welwillende directeur van het volle vaarttheater

die dat alles nog veel beter weet dan ik (in mijn ergste dromen durf vermoeden)

zei voorzichtig toen het over een woeste groep ging die daar toevallig aantrad

dat ik misschien niet zo voor de vorm was

 

ach daar heb je het weer dacht ik en zei bijna gelaten voor zover mij dat lukt

dat ik voor alles van de vorm ben vertrokken van het strakke korset van het sonnet

dat ik van de schoonheid voor ik van de wereld wist ben uitgegaan

maar uitkwam bij haar volgens de grootmeester van het licht afzichtelijk verbrande gezicht

 

Vorm zonder Inhoud is niets dat wist ook en vooral Maljéévitsj

Gegenstandlose Malerei werd na hem algauw weerstandloze spielerei

maar peroreerde ik kort met Adorno ik kies anytime Beckett boven Brecht

en zelfs Benjamin moet daarbij voor mij de duimen leggen voor de strenge

norse Teddy Beer met zijn sombere wenkbrauwen en zijn gekrulde zinnen

die zichzelf keer op keer in de staart beten

Theodoor Wiesengrund was een uroboros

 

misschien heb ik genoeg gezegd genoeg geroepen

genoeg mijn oeroude woede uitgezweet

want ik lig hier zo goed in mijn tuin

geloof me ik zit zo goed in mijn vel

ondanks het feit dat elke dag

de kranten mij meer overtuigen

van mijn onheilsprofetengelijk

maar van krokodillentranen woordblind val ik toch

telkens weer doodongelukkig van mijn stoel

spleen van het Antropoceen

 

op den duur is elk uur dat ik aan de goede zaak verdoe

mij een rooie duit teveel voor Korneel

maar ik lach mij nog liever te barsten dan te buigen

ik groet bij nacht en ontij met al mijn oorverdovende middelen

het traag maar gestaag ondergaande Avondland

nooit eindigt deze pijnlijke afscheidsrede

 

ik ben er bijna helemaal klaar voor

om desnoods de meest afzichtelijke vormen

van mijn gekanker nietsontziend uit te zaaien

what the fuck geef mij een megafoon

you suckers of ik doe nog een ongeluk

 

 

7

 

ik zweer op het hoofd van mijn kinderen

te ranten en te rappen tot de laatste dag

tot ik stik in mijn laatste snik mijn laatste hik

en op het laatst zal ik mij te barsten lachen

want wie laatst lacht is de beste lastpost van de poortwachters

 

het lastpak met al te zwakke organen dat hier rust

hier op het puntje van zijn pen zijn stoel met afgezaagde poten

vallende zieke op zich maar een die zelfs in zijn graf nog de laatste steen

van de rede in zijn dialect voor de vogels onvermoeibaar omkeert

 

als een nachtwacht de combine van de diepe staat

en de ondiepe kranten aan de kaak stellen

en het groot kapitaal tot in de kleinste vezels

van uw hersenpan blijven blootleggen

en alle onrecht vaardig en met bekwame spoed

genadeloos aan de schandpaal nagelen

 

roepen tot bloedens toe zal ik blijven doen in mijn boeken

en als een ettertje onder mijn teksten trollen mollen

en boven mijn gewicht boksen tegen de bullebakken van de bierkaai

en windmolens bevechten te vuur en te zwaard

blijven vloeken in de kerk mijn duizend duivels ontbinden

in het wijwatervat van uw heilige huisjes

om op eigen kracht te kijk en te kakken te zetten

de kakelende woordkramers van de macht

 

(envoi)

wie weet klopt dit alles toch nog

de angsthaas uit uw bange blanke ingewanden

 

 

–

[Hier nog eens de link naar mijn rant. ]