Het is tijd.

Geen tijd voor verandering, daar tijd voor verandering dankzij de verkiezingen van 2014 en de huidige presidentsverkiezingen in Amerika, een ietwat negatieve bijklank heeft gekregen. Daarnaast heb ik het gevoel dat verandering niet langer voldoende is, maar dat we nood hebben aan een revolutie.

De democratie is dood, lang leve de democratie.

Het is tijd om ons politiek stelsel eens grondig onder de loep te nemen en dit te hertekenen. Beter nog, om dit volledig van de tafel te vegen en met een schone lei te beginnen. Weg met de gevestigde waarden, de ingebakken en vastgeroeste opvattingen en politieke aristocratie. Terug naar de essentie waar politiek om draait, een degelijk bestuur voor het volk en van het land. We hebben nood aan een echte democratie, een maatschappij die zich in de eerste plaats richt op de mensen en niet op producten van een maatschappij. Zonder mensen is er namelijk geen maatschappij, zonder mensen is er geen consumptie en geen nood aan producten en bedrijven.

Politieke moed in de ivoren toren.

Het is overduidelijk dat politieke beslissingen en standpunten in grote mate beïnvloed worden lobbygroepen of gericht zijn op het behalen of behouden van stemmen. Of het teniet doen van eerder genomen beslissingen door vertegenwoordigers van het andere eind van het politieke spectrum. Het hebben van politieke moed wordt eerder meedogenloos afgestraft, waardoor goede doch pijnlijke beslissingen niet genomen worden.

We mogen toch verwachten van onze volksvertegenwoordigers dat ze ook daadwerkelijk de belangen van het volk behartigen, doch lijkt het eerder op een theaterspel waarin ze zichzelf, hun partij of derden vertegenwoordigen. Het lijkt wel alsof sommige politici zich superieur wanen boven het volk dat hen heeft verkozen. Het lijkt wel alsof sommige politici het gevoel hebben uitverkoren te zijn voor een plaats in één van onze vele instellingen.

Het lijkt wel alsof ze vergeten zijn door en voor wie ze daar zitten, door wie ze betaald worden en voor wie ze werken. De kloof tussen volk en politici wordt groter, waardoor ze geen idee hebben van de gevolgen van hun beslissingen. Ik denk bijvoorbeeld dat zij niet bijzonder veel last hebben van hun opgelegde besparingen en prijsverhogingen.

De illusie van een democratie op basis van misleidende reclame.

Ons huidige kiessysteem doet tevens de vraag rijzen of een meerderheid ook daadwerkelijk wel een meerderheid is. Levend in de illusie die onze democratie is, hebben we allen de plicht om eens om de zoveel jaar onze stem te gaan uitbrengen. Een stem, voor velen gebaseerd op de populariteit en oneliners van kandidaten en partijprogramma’s die, net door ons politieke stelsel, niet of nauwelijks kunnen aangehouden worden. Hoe legitiem is een meerderheid als de verkiezingen gebaseerd zijn op halve waarheden en niet gehaalde beloftes? In de publieke sector noemen ze dit misleidende reclame en is dit strafbaar, just sayin’. 

Ik wil trouwens nog even deze democratische illusie doorprikken, maar we leven in een flauw en gevaarlijk afkooksel van de democratie, een particratie. We hebben allen stemplicht, maar eens de verkiezingen voorbij zijn, wordt de taart verdeeld door de partijen onderling. Dit zonder dat wij, het volk, in mijn ogen de werkgever van de politici, daar nog iets aan te zeggen hebben. Democratisch? Of toch niet? Daarnaast komt, eens verkozen en verdeeld, dat we helemaal geen echte invloed meer hebben op beslissingen, noch dat wij politici ter verantwoording kunnen roepen. 

Eventjes kort door de bocht en vergelijken met de privé-sector, maar daar kan je je het niet voorstellen dat iemand gedurende enkele jaren zijn gang kan gaan, zonder enige vorm van verantwoording en evaluatie.

Investeer in de mens en je investeert in de maatschappij.

Om mijn betoog af te sluiten, wens ik nog even terug te gaan naar het belang van de mens in de maatschappij en de noodzaak aan het investeren in de mens en aldus in de toekomst. Zoals we ondertussen gewoon zijn, vliegen de besparingen ons rond de oren en steeds weer komen dezelfde drie sectoren naar voren, onderwijs, de sociale sector en cultuur. Het zijn in mijn ogen steeds de grootste en gemakkelijkste slachtoffers in deze discussies. En laat dit nu misschien wel één van de grootste fouten zijn die we maken. Investeren in onderwijs, de sociale sector en cultuur is investeren in mensen en in de toekomst. En als er nu iets is waarin we moeten investeren is het in mensen, want zoals eerder gezegd, zonder mensen geen maatschappij. Voelen mensen zich goed, dan geloof ik dat de mensen op hun beurt zullen investeren in de maatschappij en in de economie.

Kortom, het is tijd voor een revolutie in ons maatschappijbeeld. Kapitalisme heeft onze democratie kapot gemaakt, het is tijd voor de mens.