De tijd is als een stromende rivier, onophoudelijk, een komen en gaan dat enkel het heden bestendigt. Verleden, heden en toekomst verstrengelen in hun dans, beleefde of nog te beleven momenten, sporen die elkaar omarmen.

De tijd wacht niet, rent noch vliegt, hij is een constante aanwezigheid die pijn verzacht of troost biedt.

Het verleden is een leven vol verhalen, van licht en schaduw, van tranen en vreugde. Op zijn bladzijden heerst helderheid, maar ook duisternis, fouten die ons in staat stellen werkelijk te leren.

Elke diepe wonde bewaart een bloem die wacht om geboren te worden

Het is meer dan herinnering of geheugen, het is fundament en wortel, wat we gisteren waren, vormt wie we nu zijn. Het laat sporen na, hoeders van wijze herinneringen die vandaag in nieuwe en veelkleurige bloemen bloeien.

We bouwen wegen, doorstaan struikelingen en overwinningen, en hoewel de herinnering aan dat parcours soms pijnlijk is, bevat het ook bittere waardevolle lessen. Elke diepe wonde bewaart een bloem die wacht om geboren te worden.

Het heden is een brug die zaait en oogst, een vluchtig moment, maar ook zaad voor het gedroomde. Wat we nu beleven is de vrucht van gisteren en vandaag, en tevens een zaadje voor morgen, om verder te groeien.

In het nu bouwen wij ideeën, scheppen en transformeren we met elk woord en elke daad, niet alleen om te leven, maar ook om te zaaien. Want de oogst van vandaag zal het zaad zijn van morgen, en de morgen van vandaag zal het heden van morgen zijn, het nu dat zichzelf voortbrengt.

Bouw je eigen tijd hier en nu, want in het heden liggen de wil en de kracht om te kiezen, wat verleden zal zijn en wat zal ontstaan, wat moet zijn.

De toekomst, hoewel we ervan dromen, is een sluimerend mysterie, een leeg doek, maar ook een groeiende echo. We weten niet wat het brengt, maar we kunnen handelen en creëren, met wat we vandaag doen, kunnen we verbeelden en uitdagen.

Het is belofte, kans en uitdaging, het is een licht om te ontdekken, een nieuwe pagina die we samen zullen beschrijven.

Overhaast je niet, want de tijd is eeuwige klei en jij en ik, wij zijn de pottenbakkers

Vrees het onbekende niet, overhaast je niet, want de tijd is eeuwige klei en jij en ik, wij zijn de pottenbakkers. Elke daad van het heden is een ontstoken baken, een pad dat het nog ongeleefde baant, om het te beleven.

De toekomst beantwoordt aan wat we besluiten en doen, haar kenmerken worden gegrift in de daden die we stellen.

De tijd is de draad die vandaag verbindt met wat was en wat zal zijn. Hij is zang, strijd, gedeelde droom, engagement.

In werkelijkheid is het niet de tijd die telt, maar wat we doen met elke seconde, elke minuut: als we hem leven, benutten, vieren in vrede, dan wordt tijd de kostbare schat, ons mooiste lied.

Laten we niet vergeten: er was een tijd om te komen, precies toen we werden geboren om verder te groeien. Laten we niet vergeten het heden te leven: hier en nu, tijd om lief te hebben, te genieten, te handelen, te creëren, gelukkig te zijn.

Laten we niet vergeten: er zal een tijd zijn om te vertrekken, precies wanneer we een punt zetten om ons om te vormen tot een ander bestanddeel, een andere dimensie van de uitgestrekte universele eenheid, waarvan we deel uitmaken en zullen uitmaken.

Ik ben aan het zijn, samen met jou en de anderen, onze tijd. Dankjewel, ook aan jou.

Estelí, Nicaragua, 16 april 2025