Naar aanleiding van de plunderingen in Londen en andere Engelse steden schreef Theodore Dalrymple een pamflet waarin hij stelt dat de rellen te voorzien waren (van een eyeopener gesproken) en hij Amy Winehouse met “haar domme smaak, haar walgelijke persoonlijke gedrag en haar absurde zelfmedelijden” symbool maakt van de plunderaars.
Wat Dalrymple niet kan/wil vatten (en daarin was Céline die ook in vierde wereldmiddens vertoefde een pak empathischer) is dat mensen opgevoed met weinig normbesef (behalve het wraakelement ter compensatie van onderaan de sociale ladder te staan) en een peergroup die dat nihilisme bevestigt waardoor men volledig onttrokken wordt aan de emanciperende en stimulerende impact van onderwijs en media (riooljournalistiek laten we even ter zijde) zonder verplichte begeleiding niet anders kunnen dan uitgroeien tot wat reeds sedert 30 jaar in elke grootstad bestaat: een zichzelf reproducerend “leger” van je m’en fou’tisten die van dag tot dag leven en hun kicks vinden in primaire gedragingen. Relschoppen en plunderen zijn voor hen verslavende extases.
Waar liep het mis? In de combinatie van de afwezige thuisopvoeding, de gettocultuur als normgeving en de marketingtechnieken die als enige externe normen inpompen. De rijken, de babyboomers, de bon vivants, de beroepspolitici en al wie zich tot het culturele, politieke en economische establishment wil rekenen, zou het liefst een muur rond deze wijken en mensen plaatsen en hen -op zijn Gaza’s- laten sudderen. Want het alternatief kost (overheids)geld en zal zelden tot directe voordelen leiden voor het establishment. Plunderingen zijn zeldzame momenten waarop de goegemeente even met de ogen knippert. En dan nog, want het zijn niet de rijke wijken die getroffen worden. Cameron zou er goed aan doen deze mensen op te sporen, niet om hen in de gevangenis te smijten maar om hen aan het werk te zetten met het opruimen van alle brol; hen face to face confronteren met degenen die de dupe waren van hun plunderingen en hen verplichten de winkels en huizen mee om te bouwen, in ruil voor een loon en dit alles onder toezicht van de technische dienst van de diverse gemeenten, incluis een afvaardiging van scholen, pedagogen en psychologen. Daarnaast moeten er meetings en cursussen komen met/voor ouders die voor de keuze moeten worden gesteld: of opvoeden, of je kids afgenomen zien worden.
Daarover heeft Dalrymple het niet. Hij wentelt zich in een andere vorm van nihilisme, n.l. de onmaakbaarheid van een samenleving. Zijn achterliggende toon is er een van (zijn) superioriteit als mens, gebaseerd op klassieke, oude waarden. Zijn verwerping van Amy Winehouse muziek (zij nestelde zich in zelfmedelijden, en dat is meteen een reden om de muziek slecht te vinden, want superieure mensen doen zichzelf pijn en geraken al lijdende ergens in het leven i.p.v. zich narcistisch in een genotcultuur te wentelen) is ronduit potsierlijk. Overigens, Schubert en Mahler wentelden zich ook in zelfmedelijden. En ze maakten –net als Winehouse- muziek die aan de rand van de toen aanvaarde cultuurnormen stond. Dumpen maar?
Dalrymple doet mij denken aan een oude knorrige gentlemen die aan symboolrioting doet op het eigen binnenhof maar zich verder tot de uitverkorenen rekent. Het defaitistische mort à credit dat de vierde wereldburgers kenmerkt is voor Dalrymphe het loon dat ze verdienen omdat ze zich zwak, zonder zelfkastijding opstellen. Het knallen van de zweep, de striemen op de ontblote rug, de kletsen op de bil, het kaalscheren en het brandmerken zijn zowat de enige oplossingen die conservatief Engeland vandaag kan verzinnen. Soms lijken Dalrymphes teksten me een oefening in egopamperisme voor mannen op leeftijd die de energie ontberen het goede in elke mens te voeden. Dergelijk gedrag is evenzeer voer voor psychologen, dus zo untouchable moeten de superieure moralisten zich niet wanen. Het volstaat dat ze zich even spiegelen aan hun schaduw.
