Gisteren is
in Oostende ‘Theater aan Zee’ van start gegaan, een tiendaags cultuurevenement
dat naast theater ook muziek, literatuur en beeldende kunsten aan bod laat
komen.

De
openingsvoorstelling vond plaats in De Grote Post, het nieuwe cultuurcentrum
van de stad. Buiten scheen de zon, binnen zaten rond drie uur meer dan 400
theaterliefhebbers elkaar of zichzelf koelte toe te wuiven met hun ticket of de
programmabrochure, in afwachting van… ‘Wijven’.

De zes
jonge vrouwen, naar eigen zeggen ‘wijven’, lieten een tijdlang op zich wachten.
Nadat de lichten waren uitgegaan, kon je ze niet zien, wél horen: ze warmden
hun stemmen op voor wat komen zou. Articulatieoefeningen met heldere en doffe
klinkers, suizende medeklinkers, halve woorden, hele woorden, korte zinnen,
langere zinnen, het klonk haast als een muziekstuk van een
avant-gardecomponist.

Langzaam
ging het licht aan en daar stonden ze dan: zes frisse jonge dames in
avondjurken met voor hen een microfoonstatief en een partituurhouder.  Ze joelden, krijsten, murmelden, zongen en
bootsten klanken na. Herkenbare klanken. Achter hen werd een film
geprojecteerd, eerst wazig, daarna scherper. Zagen we daar een vrouw die haar
mond over een penis schoof? Jawel, het bleek een pornofilm te zijn, met alles
erop en eraan. Pijpen, neuken, cunni- en andere lingua. De zes jongedames op
het podium deden alsof ze zich aan het aftrekken waren en klaarkwamen, de ene
wat later dan de andere. Er werd gelachen in de zaal, de toon was gezet.

Er volgden
allerlei variaties hierop. Veel opsommingen. Elk om beurt. Eerst
schoonheidsproducten, daarna hatelijke celebrities. “Veronique De Kock is een
kalf”, hoorden we. Veronique was niet het enige kalf. We hoorden wel honderd
namen. De ‘wijven’ haatten zowat iedereen die succes had, mannen en vrouwen,
mét of zonder talent.

Daarna
volgde een haast eindeloze reeks vrouwengrappen à la “Wat is het verschil
tussen vrouwen en foto’s? Foto’s zijn ontwikkeld.” Dat dit uit de mond van een
vrouw kwam, gaf de grappen (die overigens allemaal een flinke baard hadden) een
andere dimensie. Even later kregen we (vermoedelijk) citaten te horen uit de
brievenrubriek van damesbladen. O, wat waren de mannen wreed. Alle mannen. Alle
mannen?

Een uur
lang eisten de zes wijven onze aandacht op, maar wát wilden ze eigenlijk
vertellen? Een van hen zei dat we (de mannen) haar na de voorstelling gerust
mochten trakteren, maar ze zou er wel op toezien dat we geen rape drug in haar
drankje deden.

Toen het
afgelopen was vroeg ik me af of deze tamme rebellie wel effect sorteert. Had ik
zopas de Nieuwe Dolle Mina’s aan het werk gezien? Of was dit gewoon een
grappige voorstelling die jongleerde met contrasten? Mannen die vrouwen
speelden? Mooie vrouwen met mooie stemmen die gore praat uitsloegen?

‘Wijven’ is
een productie van Ontroerend Goed, de centrale gast op Theater aan Zee én (voor
een deel toch) samensteller van het programma.  We
zijn benieuwd of we de komende dagen vaak verrast zullen worden.