Hoe Mauro Pawlowski het klaarspeelt, ik
weet het niet, maar in mijn persoonlijke fauna en flora is hij
alomtegenwoordig. Niet alleen lees ik om de veertien dagen zijn columns in
Humo, ik zag hem in de loop van het jaar al aan het werk als crooner bij Hamster-Axis
Of The One-Click Panther, als rockgitarist bij dEUS, als
jazzgitarist, als dj en als componist en live performer bij Ultima Vez. De
komende dagen is hij ook aan het werk op Theater aan Zee, in ‘Macbeth’ en
‘Vysotski’ van Theater Zuidpool en gisteravond zag ik hem er aan het werk in
het toneelstuk ‘Transkamer’.       

Wat hij daar in de catacomben van de Elysee
in de Oostende uitspookte, deed me denken aan zijn werk als freejazzgitarist.
Hij freakt er dan op los zonder zich iets aan te trekken van de doorgaans lauwe
reacties van het publiek. Wie er niet van houdt, moet de concertzaal (of de
kroeg) maar verlaten en verder wordt er niet veel over gezanikt of gezeikt.

Het TAZ-publiek dat gisteren naar de Elysee
afzakte was duidelijk niet voorzien op zoveel flauwekul. In het programmaboekje
stond dat we ons aan een ‘muzikale theatertrip’ mochten verwachten, die ons zou
voeren naar een ‘vervelend universum’, maar dat zou wel een zetfoutje zijn; men
bedoelde: een wervelend universum.

Niet dus. Al snel werd duidelijk dat er in
de Elysee veel te weinig ruimte was voor alle toeschouwers (er waren slechts
enkele zitjes voorzien), waardoor we nauwelijks iets van de voorstelling zouden
kunnen zien. Dat werd gedeeltelijk opgelost door op de vloer te gaan zitten,
tot er één iemand weer rechtstond en de anderen volgden.

Uiteindelijk kregen de meesten door dat het
de bedoeling was dat het publiek zich kon verplaatsen, net als de acteurs
(Mauro Pawlowski, Louis Van der Waal en Céline Felga) die zich ook tussen de
toeschouwers begaven.

In het midden van de ruimte was wel een
soort hok gecreëerd met doorzichtige plastieken gordijnen, waar ze zich af en
toe in terugtrokken. Er was ook een scherm waarop foto’s en tekeningen
geprojecteerd werden en waarop de silhouetten van de acteurs vorm kregen (de
heren met een zwarte hoed op hun hoofd, de jongedame helemaal in het wit ).

Om beurten lazen ze voor uit een
boek met een leren kaft. Enkele keren begaven ze zich naar een theetafeltje dat
ergens tussen de toeschouwers stond en deden daar iets wat ik niet kon zien (de
meeste anderen evenmin). Céline Felga deed af en toe in een hoekje van de
ruimte alsof ze aan het schetsen was. Nu en dan werden we verrast door
oorverdovend lawaai of knarsende en krassende geluidjes. 

Ergens midden in de voorstelling, die gelukkig maar drie kwartier duurde, zaten
Pawlowski en Van der Waal als honden achter elkaar aan, met de gitaar in de
hand en joelend van plezier. Helemaal op het einde verkleedden ze zich in een
soort drievuldigheid waarbij één van hen zijn bloot gat liet zien, terwijl ze
nog eens achterwaarts en tergend traag langs de contouren van de hele ruimte hosten.

Een bloot gat als statement? Nu ja,
Transkamer voerde ons mee naar de avant-garde van de jaren vijftig van vorige
eeuw. Passé allemaal, zoals veel hedendaagse kunst. Dat Anne-Mie Van Kerckhoven
instond voor de regie van deze egotrip, verwondert me niet.