Adopt a new identity, adapt to your new surrounding, and improve your current condition. Een lotterij of reverse-hunger-games. Dat is het eerste waar ik aan denk bij het concept adoptie.
In de strijd om te overleven heb je in kansarme gebieden een aloude traditie, sterk gelijkend op euromillions. In de meeste gevallen gaat dit zo te werk: Westerling met oprechte kinderwens ziet zijn wens beperkt door verschillende factoren. Na een lange zoektocht naar alternatieven, blijkt adoptie een waardig en zingevende optie. Afhankelijk van het land van herkomst, zal deze een selectieprocedure ondergaan waarbij wordt uitgezocht of men klaar is om een kind op te voeden als het hunne. De focus in de selectie en de pré-adoptieve begeleiding zal in vele gevallen liggen rondom de kerntaken van opvoeding en de psychosociale inpact van een lichaams-oneigen kind binnen je gezin en omgeving. Eens goedbevonden voor adoptie, begint een periode van onzekerheid.Een schimmige organisatie die zich ter plekke bezig houdt met de selectie/administratieve afhandeling en transport van deze kinderen, zal dan via niet-al-te-transparante procedures een kind naar voor schuiven voor de gelukkige ouder.
Eenmaal aangekomen in het nieuwe land en beslagen met een nieuwe naam en identiteit, krijgt dit kind de kans om zijn talenten ten volle te ontdekken. Dit gedragen door de sterke schouders en de liefdevolle warmte van zijn nieuwe gezin.
Of is dit enkel de theorie?
Waarom ervaren dan zoveel adoptiekinderen problemen met binding? Waarom zoeken ze, eens volwassen, naar een identiteit die er niet is. Niet-helemaal van hier, niet-helemaal van daar. Een schaduwbestaan waar het soms eenzaam vertoeven is. Als een bont vreemdelingenlegioen dat ooit aan een exodus is begonnen zonder kompas, landkaart en al helemaal geen eindbestemming in gedachten.
Te vaak hoor je verhalen van adoptiekinderen die, zich beperkt door hun dankbare gevoelens jegens de nieuwe ouders, te weinig over deze gevoelens van onthechting kunnen praten. Kinderen die geen gehoor vinden omdat niemand een idee heeft dat deze ideeën spelen.
Iedereen schijnt de gevolgen van onthechting te erkennen maar wenst blind te zijn voor de oorzaken ervan. De oorzaken lijken nochtans vrij zichtbaar voor wie het wil zien. Deze kinderen zijn, in zo goed als alle gevallen, emotioneel beschadigd aangekomen bij hun nieuwe gezin. Verworpen, verlaten, hongerig, mishandeld. Deze kinderen hebben op jonge leeftijd leed gezien en ervaren dat littekens achterlaat. Wie hier als kind een brandwonde oploopt, zal, meer dan terecht, begeleid worden in zijn reïntegratie op school en naar bv. de sportclub. Dit om het zelfbeeld te versterken in zijn/ haar omgang met anderen. Zonder deze begeleiding zal het kind zich, uit zelfbescherming, loskoppelen van deze leefgroep uit schrik om er niet meer in te passen. Wie hier als kind zijn huisdier verliest kan, met alle respect, bijna rekenen op psychologische begeleiding. Waarom is het dan zo moeilijk om die lijn door te trekken en geadopteerde kinderen van jonge leeftijd intenser te begeleiden in hun integratieproces. Voor kinderen met een ander kleurtje is dit nog eens zo belangrijk. Die kleur kan aanvoelen als een muur. Een muur die iedereen in een eerste contact dient te ontmantelen voor ze kennis kunnen/ willen maken met de persoon achter die muur. Wie als kind niet begrijpt dat de, eerste, verwarde of wantrouwige blik van een autochtoon niet meer is dan schrik voor het onbekende, gaat zich dit persoonlijk aantrekken. Combineer dit met een traumatische ervaring uit het verleden en je creêert kinderen die schuw zijn voor nieuw contact, zich onderdanig opstellen om toch maar deze blik te kunnen vermijden, angst voelen tav. afwijzing en ongezonde compensatiedrang. Een toxische mengeling van gevoelens die, in een volwassen levensloop, zal leiden tot destructieve en onevenwichtige intermenselijke relaties.
Adoptiehuis zette hieromtrent al stappen in de goede richting met hun adoptieboekje en het, éénmalige, gezinsgesprek tussen het 3de en het 8ste levensjaar. Ook de ONT-dagen bieden kinderen de kans om worstelende gevoelens en onderhuidse angsten te delen. Alleen gaat dit uit van kinderen die hun problemen makkelijk kunnen delen. Wie hier moeite mee heeft, zal zich niet gehoord voelen. Meer tijd, moeite en middelen in nazorg dmv intense screening en psycho-sociale begeleiding kan een oplossing bieden zodat meer adoptiekinderen opgroeien tot zelfbewuste, verstandige volwassenen die zich comfortabel voelen met hun gedeelde identiteit. Mannen en Vrouwen die positief in het leven staan en en nog meer in staat zijn om dit leven te delen met anderen.
