De
geschiedenis lijkt zich te herhalen.

Vroeger
gingen de oostfronters ten strijde tegen het communisme en voor een nieuw Duits
Europa. Velen deelden hun gedachtengoed, dus dat zat goed, dacht men. Soms
opgezweept vanop het preekgestoelte, vanuit de frustratie van niet waargemaakte
dromen. Het nieuwe ideaal gaf zuurstof aan hun dadendrang, gedrevenheid en
passie. Het ging niet meer over. De eed van trouw werd een levenslang verbond.
Het al oude verhaal van bloedbroeders, Winnetou en Old Schatterhand kwam weer
tot leven.

Vandaag
nemen jonge “Syrië strijders” het geweer op ten strijde voor hun ideaal de
islamitische staat. Soms opgezweept door enkele radicale Imans. Vanuit gemiste
kansen, eenzelfde dadendrang voor het nobele doel.

Idealen dienen
we te koesteren.

Het loopt fout
als oorlog als middel wordt gerechtvaardigd om andersdenkenden een bepaald
maatschappijbeeld op te dringen.

Het loopt fout
als een eed van trouw een excuus wordt om dood en vernieling te blijven zaaien.
Alsof een dolgedraaide machine niet mag en moet gestopt worden.

 Het loopt fout als oorlog niet als een vorm
van agressie wordt gezien, die enkel als ultieme vorm van zelfverdediging kan
aangewend worden.  Bij mijn weten waren
er in België geen doodseskaders actief.  Er
was ook geen levensbedreigende dictatuur aan de macht.

Ken uw geschiedenis, ten
oorlog gaan brengt geen vrede.

Zelfs niet na al die jaren.