De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Taekwondo met hoofddoek. Het einde van de reikwijdte van Mia Doornaerts cultuur

maandag 26 juli 2021 12:28
Spread the love

Als gewezen beoefenaar van Aikido, dat de hogeschool van de Japanse martiale sporten wordt genoemd, keek ik met grote belangstelling uit naar de tekst over Taekwondo in Tokyo die Mia Doornaert vandaag 26 juli ’21 heeft geschreven via Facebook. Ik laat haar tekst volgen, en daarbovenop mijn kritische bedenkingen.

_______________________________

“Taekwondo is geen sport waar ik normaal gesproken naar kijk, maar zondag was er een heel bijzondere wedstrijd in Tokio waarin de spanning om veel meer ging dan de sport. Kimia Alizadeh, die Iran ontvluchtte wegens de institutionele onderdrukking van vrouwen, won haar openingswedstrijd tegen de Nahid Kiyani, lid van het officiële Iraanse team. Een wedstrijd met een sterke symbolisch lading.

Alizadeh (21) werd een jonge heldin in Iran toen ze op de Olympische Spelen in Rio van 2016 brons won, de eerste vrouwelijke Iraanse atleet die ooit een Olympische medaille won. Maar ze ontvluchtte Iran in 2020, met een striemende kritiek op de onderdrukking van vrouwen door het regime. Ze dook op in Duitsland, waar ze verder kon trainen dank zij een beurs van het Olympisch hulpfonds. Ze kon deelnemen in Tokio als lid van Olympisch team van politieke vluchtelingen, dat in 2015 werd opgericht en waarvoor de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, Thomas Bach, alle lof verdient.

Alizadeh presteerde goed maar verloor zondag uiteindelijk de strijd voor de bronzen medaille, wat in Teheran wel op aanzienlijk leedvermaak en dito opluchting zal onthaald zijn.

In 2016 werd ze door haar medaille plots een vedette in Iran waar vrouwelijke topsporters – uiteraard zou je zeggen – zeldzaam zijn, en dat werd door het regime uitgebuit. In 2020 vluchtte ze, omdat de druk en de hypocrisie voor haar ondraaglijk waren geworden. ‘Ik maak deel uit van de miljoenen onderdrukte vrouwen in Iran waarmee het regime naar willekeur handelt’, schreef ze op Instagram. Ze was striemend voor het bewind dat ‘aaneenhangt van hypocrisie, leugens, onrechtvaardigheid en vleierij’. ‘Ze namen me mee waar het hen uitkwam, ik droeg wat ze mij voorschreven en ik sprak de zinnen uit die ze mij oplegden’, schreef ze op Instagram. Haar medaille werd toegeschreven ‘aan het respect voor de verplichte hoofddoek’ maar, zo zei ze, ‘geen enkele vrouw is voor hen van belang’.

De aankomst van de twee vrouwen in het Olympisch auditorium voor hun wedstrijd illustreerde het contrast. Alizadeh kwam zelfverzekerd binnen, droeg haar lange haren los, en stak een vuist op naar de camera. Haar tegenstreefster Kiyani werd begeleid door een andere vrouw, en beiden waren gesluierd. Alizadeh omhelsde na haar overwinning Kiyani met wie ze bevriend is. Ze houdt van haar landgenoten, van haar land, maar verafschuwt het theocratische regime. Na haar vlucht schreef nog dat ze een Iraanse in hart en nieren bleef. Alles wat ze op deze wereld wou was ‘taekwondo, veiligheid, en een gelukkig en gezond leven’.

Maar voor wie door dit alles op de verkeerde ideeën zou komen, natuurlijk is het fout in de islamitische hoofddoek een symbool van onderdrukking te zien. Wie dat wel doet is uiteraard een xenofoob, islamofoob en vul verder maar aan naar believen…”

 

Bedenkingen:

 

“Een interessant verhaal met vele sprekende details.

Wel ben ik verbaast dat u, mevrouw Doornaert, nog de fout maakt die iedereen een kwarteeuw geleden maakte, en daarna afleerde: te spreken over vrouwen met hoofddoek als “gesluierde vrouwen”.

 

Tenzij beide dames van de Iraanse delegatie echt met een sluier getooid de arena betraden, wat ik mij niet goed kan voorstellen.

Ik zal niet zover gaan te stellen dat de Iraanse vrouw voor u van geen belang is in haar Iraanse identiteit.

 

Het valt mij, met enige recul bekeken, toch (opnieuw) op dat de teksten van Doornaert, hoe vakkundig ook gecomponeerd, in wezen neerkomen op een bijzonder massieve apologie van onze eigen cultuur, instellingen, mentaliteit, vrijheden, gewoonten, gezichtspunten… Ik lees een bijna briljante hagiografie.

 

Mijn gevoel is dat wie werkelijk diepgang bereikt bij het maken van culturele analyse meer de nadruk zal leggen op wat wij kunnen leren van anderen.

 

Want, hoe goed velen, niet alleen een elite, het in ons bestel ook hebben, meerdere wolken boven onze hoofden bewijzen dat we nog veel te leren hebben als cultuur, als beschaving.

– Uiteraard geef ik deze kritische bedenkingen uit groot respect. Dit zijn stukjes die mijn aandacht en tijd waard zijn.”

 

 

SHS 26 VII 21

DWM

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!