Welke waarde heeft een geldtransactie? Wat vindt er precies plaats in het moment van een geldoverdracht? Is het een uiting van dankbaarheid? Van liefde? Van een onderlinge gemeenschap?

Sinds
Valentijnsdag ben ik begonnen om telkens wanneer ik betaal daarbovenop
een papieren hartje te geven aan de andere partij, bij wijze van
artistiek gebaar. Rode hartjes noem ik Suskes, de witte zijn Wiskes. Ik
deel ze uit in musea, ontbijtplekken, frietkoten, concertzalen, kappers,
bakkerijen en kebabzaken.

Als ik afgelopen weekend
voor de zoveelste keer afreken voor een kapsalon lams in mijn naburige
kebab en ik de uitbater een wit hartje overhandig, zegt hij dat hij het
vorige rode hartje aan zijn vrouw gegeven heeft. In het mediterraanse
eethuis Sol Y Mar plakt de chef de hartjes op het witte neonlicht
bovenaan de drankautomaat. In Antwerp Music City heeft baas P ze in
tussentijd alweer doorgespeeld aan iemand anders wanneer ik hem een
nieuw hartje geef.

Is het mogelijk om, mits inbreng
van een complementaire munt, een wereld van diepe wederzijdse
afhankelijkheid en solidariteit te ontwaren? Wat gebeurt er als we het
alledaagse moment van gelduitwisseling voor goederen en diensten
aangrijpen om de luchtbel van een kille eenheidsmunt te doorprikken?

Het
idee van de hartjes is ontstaan vanuit een besef dat het geven van geld
(in mijn geval tenminste) al lang niet meer instond voor een
dankbetuiging aan de mens die mij zojuist tot dienst stond. Voortaan
geloof ik daarom dat ik mensen een creatief engagement verschuldigd ben
wanneer ik mensen betaal om mij een dienst te verlenen. Het geven van
een papieren hartje kan daar een aanzet toe zijn.