‘Indien u zich wenst te begeven op de openbare weg, openbare plaatsen en de betere winkelcentra, dient u steeds uw badge-goed zichtbaar-te dragen. Zo mogelijk 10 centimeter van de schouder en 15 centimeter van de elleboog. Bij regenweer dient u de, hierbij geleverde, regenfolie te plaatsen voor de badge. Deze folie is tevens voorzien van een UV-filter waardoor zonneschijn niet weerkaast. Bij overvloedige zonneschijn is het dus eveneens aangeraden om de folie voor de badge te plaatsen.’

Het zou zo maar de bijsluiter kunnen zijn die de Antwerpse rechtervleugel van de ‘Nationalistische Partij Anders’ in gedachten had tijdens zijn pleidooi voor een nieuw statuut voor deze stroom asielzoekers. Instructies waarmee de overheids-medewerkers op alle niveau’s, applicanten duidelijk kunnen maken hoe ze zich het best, tijdelijk gelegitimeerd, voortbewegen in het nieuwe gastland.

‘De badge zelf heeft ook een symbolische waarde. Een soort erkenning waarmee België, als soeverein land, te kennen geeft dat ze begaan is met elk lotgeval dat is moeten vluchten om wille van politieke en/of socio-economische omstandigheden. België zal zijn rug niet draaien en ieder van hen voorzien van noodhulp. Elke asielzoeker zal, bij het verkrijgen van zijn nieuw gevormd statuut, hiermee geen moeite hebben om de kanalen naar de correcte dienstverlening en zorg te vinden. Dit is een stap vooruit in het constant streven naar efficientie en de sector juicht dit initiatief dan ook toe.’
 

Deze mogelijke echo van rechts is, onder verschillende vormen, ooit eerder gebruikt. Een statement, gebukt onder fijn gevijlde mediatraining, waarmee de gestelde lichamen zich proper wassen van elke blaam. In hun hoofden bestaat deze tijdelijke stempel misschien al wel langer. En nu, klaarblijkelijk het juiste moment om dit idee van zuurstof te voorzien, het perfecte instrument om de Reëele angst bij doodgewone mensen en gezinnen om te buigen in de richting van hun agenda.

Er zijn nochtans redenen genoeg om je als gemiddelde inwoner van een welvaartstaat zorgen te maken. Een systeem dat bestaat uit sollidariteit tussen een actieve bevolking die bijdragen levert en mensen die-om verschillende redenen- overleven via deze bijdragen, heeft enkel slaagkans met een juist evenwicht. Deze sollidariteit, noem het een contract tussen inwoners van een land, is dan ook het eerste slachtoffer dat in het vizier komt als het algemeen welvaartspeil zakt. Zelfbehoud en protectionisme is des mensen. schuld noch blaam hoort bij dit primate sentiment. Wat dan als dat welvaartspeil wordt beïnvloed door een nieuwe vloedgolf van mensen die deze hulp nodig hebben? Is het dan als welvaartstaat gerechtvaardigd om een nieuw kader te schrijven? Natuurlijk! Kan dit kader verpakt worden in een nieuw statuut? Dit om deze nieuwe groep asielzoekers te voorzien van hulp met een tijdelijk karakter en met een beperking in de burgerrechten die eigen zijn aan het gastland?

De vraag stellen is ze eigelijk ook een beetje beantwoorden. Is een welvaartstaat de naam waardig, als het kiest om een tweederangskader te voorzien? Het soort kader waarbij ziekenhuizen zomaar hulp kunnen weigeren omwille van niet-aansluiting bij een zorgkas. Het soort kader waarbij potentiële werkgevers zich kunnen verschuilen achter de wet om werkwillige handen te weigeren. Dit wegens een gebrek aan werkkaart. En Verhuurders, niet gekend als de moralistische vaandeldragers van het multicultureel model, krijgen nu ook een wetttelijke stok om deze groep mensen te weren.

En wat als dit nieuwbakken statuut voor een gezin of persoon hier vervalt? De illegaliteit? Ronddwalend langsheen andere welvaartstaten, op zoek naar een volgende, tijdelijke verblijfskaart? Een half jaartje Duitsland, gevolgd door een jaartje Nederland. De winters in Spanje? Een vreemdelingen legioen, zonder staat, dat zich verbonden voelt door hetzelfde lot. Op zoek naar het beloofde land. In de schemerzone van het humane, de dagdagelijkse continuiteit bijna tastbaar doch een verre fata morgana.

Het is duidelijk dat politici voor grote uitdagingen staan. Het organiseren van ‘het welvaartsmodel van morgen’ zal meer kosten dan wat bloed, zweet en tranen. Boute uitspraken omtrent het aanpakken van migratie zijn hier niet op zijn plaats. Ook al hebben deze uitspraken vooral een electoraal karakter, dan nog is enige nuance gepast. De voorzitter van NVA zou, met dat voor ogen, als geschiedkundige beter moeten weten. Massale migratie, dat van allen tijden is, hoeft niet altijd negatief uit te vallen. Het Red Star Museum, in zijn geliefde Antwerpen, geeft hiervan de perfecte bloemlezing. Aanpassingen in ons huidig model zullen nodig zijn, daar hoeft niemand zich illusies over te maken. Enkel met doordachte maatregelen en een beetje (veel ) goede wil, zal het zwaartepunt van deze correctie gedeeld worden door zo veel mogelijk schouders.

Vlaanderen heeft ondernemers nodig? Wat is meer ondernemend dan de ellende te ontvluchten, op zoek naar beter?