De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Serie-stakers

Serie-stakers

donderdag 28 mei 2015 12:57
Spread the love

Vandaag is er voor de 7e keer in 8 maanden tijd een staking van trein-personeel waarbij het treinverkeer ernstig wordt gehinderd. Voor mijzelf als fervent pendelaar betekent dat, dat ik een derde van mijn verlof-dagen van het afgelopen jaar heb mogen opgeven omwille van de stakingen, omdat ik geen auto tot mijn beschikking heb en principieel niet naar mijn werk wil met de auto, en ‘flex-werken’ op die dagen niet ging – als we meerekenen dat het om ‘slechts’ acht maanden gaat, hebben we het eerder over bijna de helft van de dagen die ik effectief mocht inleveren.

Het is om erg zuur van te worden, wanneer ik dit verdedigd zie door vakbondsmilitanten of een gepensioneerde professor. Puur juridisch gezien is hun recht tot staken uiteraard zo waterdicht als mogelijk – en puur principieel gezien vind ik het stakingsrecht een recht dat tot in het einde der tijden moet verdedigd worden: het heeft ons te veel opgeleverd om van de hand te doen, en het is (zoals vaak aangehaald) voor bepaalde groepen de enige manier om druk te blijven zetten en hun rechten te blijven houden.

Maar… het gaat om de helft van mijn verlof-dagen, die ik nu verplicht moet opnemen op dagen dat het mij niet uitkomt. Die ik op andere momenten echt heel hard nodig heb – en niet om relaxed op het strand te liggen, of naar Spanje op vakantie te gaan, nee. Wel om dingen in orde te brengen waarvoor het weekend in bepaalde periodes te kort blijkt, of om op mijn zoon te passen als dat nodig is – dat is waar mijn verlofdagen het laatste jaar naartoe gaan, gewoonweg om een huishouden draaiende te houden. En jawel, het gaat om vakantiedagen die ik te danken heb aan vakbonden die gebruikmaakten van hun toen nog constructief gebruikte stakingsrecht, absoluut – en daarvoor ben ik hen zeer erkentelijk – maar die vakantiedagen dreigen nu wel door dezelfde vakbonden verloren gaan. Leg mij de logica daarvan uit?

Het stakingsrecht moet blijven, maar mag niet verworden tot een destructief speeltje van een ressentimentele horde. Er zijn andere manieren om de grote boze NMBS-top lastig te vallen, waarbij het respect dat de vakbonden bij een groot deel van de reizigers in principe ongetwijfeld heeft, wel behouden kan blijven: ticket-stakingscontrole, bijvoorbeeld, of het vanuit de vakbonden drastisch vereenvoudigen van schadevergoedingsaanvragen van regelmatig vetraagde pendelaars. Wees creatief, maar grijp niet keer op keer terug op wapens die ook sympathisanten van stakers sterk doen twijfelen of deze serie-stakers hun respect nog wel waard zijn.

In mijn sector – het zij gezegd – is staken compleet zinloos. Als wetenschappers staken gaat het dagelijks leven gewoon verder – sterker nog, de wetenschapper gaat zijn schade mogen inhalen, om toch nog een kans te houden op broodnodige financiering. Een dag gestaakt is een volgende dag extra hard gewerkt. Voor treinpersoneel geldt dat niet: nog nooit heb ik treinen beter op tijd zien rijden een dag na een staking, of een conducteur een tikje behulpzamer weten zijn. Wat voor mij geldt, geldt ook in vele andere sectoren. Dat wringt, juist omdat het trein-personeel nu vooral heel erg solidair lijkt met zichzelf.

Mijn thuisblijven in december was (ik zal eerlijk zijn) gedeeltelijk uit solidariteit met de stakers – als het echt moest, was ik, met wat moeite, echt wel op de universiteit geraakt. Vandaag heb ik ten langen leste toch gekozen een auto te lenen – iets waar ik principieel tegen ben: als je per se met de auto naar het werk moet, vind ik dat je maar dichter bij je werk moet gaan wonen. Maar op deze dag is de grens van enkele van mijn principes toch echt bereikt: te veel is gewoon echt te veel.

take down
the paywall
steun ons nu!