De eilandbewoners in het Caraïbisch gebied, het is een bijzonder volkje, ze komen letterlijk overal vandaan. Dat wil zeggen, de meeste eilanden kennen een erg gemengde en vooral kleurrijke bevolking. Maar van racisme is vrijwel geen sprake. Er wordt wat neergekeken op de Haïtiaanse inwoners van de Dominicaanse Republiek, maar dat heeft meer van doen met de geschiedenis dan met racisme.

Als de eilanders een probleem hebben is hulp meestal niet ver weg, de buren zijn het eerste aanspreekpunt. En dan moet je hier in de Dominicaanse Republiek natuurlijk niet op vrijdagavond vragen om een kopje suiker, die truc werkt echt alleen in Nederland. Een beter voorbeeld is onze eigen buurman. Die ging voor ons op de late avond en in de opkomende storm van Irma, toch maar even het dak op om de watertank vast te zetten. We hadden die natuurlijk netjes vol gepompt en gewoonlijk is dat voldoende om de tank op zijn plaats te houden, alleen besloot Irma een klasse hoger te gaan, naar Categorie 5, van de 5. Dus het gewicht van het water was misschien niet genoeg. Mijn vrouw en ik kunnen allebei echt niet het platte dak op gaan, maar niet getreurd, de buurman loste het probleem in een handomdraai op.

Er bestaat in het Caraïbische eilanden gebied namelijk een saamhorigheidsgevoel en een noaberplicht die we in Nederland niet meer kennen de grote aardbeving in Haïti was de eerste hulpverlening die op gang kwam was niet van Artsen Zonder Grenzen, niet van het VN contingent dat daar gelegerd is maar van het buurland de Dominicaanse Republiek. Zo ga je namelijk met je buren om, ook als de politieke spanning tussen de twee landen op dat moment om te snijden was.

Daarom doet het pijn.
Als dan de Premier , met hoofdletter, van een land als Nederland, geen idee heeft van wat er aan de hand is op een van de Nederlandse gebiedsdelen, dan is de oplossing in dit geval heel erg eenvoudig, vraag het de buren, de Fransen!

Natuurlijk weet ik heel goed dat er een grens bestaat tussen het Nederlandse en het Franse deel van het eiland. Ik weet ook dat St Maarten een onafhankelijk deel is van het Koninkrijk. Het is mij ook bekend dat je niet zomaar die grens mag passeren, hoewel het gewoonlijk geen probleem is. Maar in een noodgeval zullen de buren best bereid zijn een helpende hand te bieden, ook dat weet ik zeker. En toch bleef het standpunt van onze Premier, ook vanmorgen nog, hij wist niets! Nu zijn er militairen die het vliegveld weer bedrijfsklaar gemaakt hebben, die voedsel en medische hulp brengen waar dat nodig is, kortom, die geweldig werk verrichten. Een vraag is snel gesteld, dus waarom niet de Fransen om hulp vragen, de buren.

Wij, mede eilandbewoners, leven enorm mee met de bewoners van St. Maarten, Nederlands of Frans, maar ook met de bewoners van de andere kleinere eilanden die Irma onderweg is tegengekomen. Er zijn veel mensen hier en op andere plekken, die familieleden hebben op een van de Maagdeneilanden, van de VS of van het V.K, op de Antillen, klein of groot, Nederlands of van een andere nationaliteit. Het spijt mij dat Nederland, bij monde van haar Premier, zich nu eens niet van haar beste kant laat zien.

De discussie gaat niet over hulp maar over geld.

Nee, de discussie over hulpverlening aan St. Maarten moet onmiddellijk ontaarden in een wie betaald wat kwestie, we doen alleen maar noodhulp, het opbouwen staat nog ter discussie…
Hulpverlening mag nooit een kwestie van geld worden. Doe het of doe het niet!

Willen we echt nog vier jaar lang een premier die het niet weet?

Een premier die niet zoekt naar antwoorden en oplossingen, die alleen maar verschillen ziet en die bewust uitvergroot? Of willen we een land, en landen, met een saamhorigheidsgevoel, met burenplicht en eerlijk bedoelde hulpverlening aan wie dat nodig heeft, zonder aanzien des persoons? Dan is het misschien nu tijd om nee te zeggen tegen meneer Rutte, de premier die het niet weet! Of wordt het tijd, meneer Rutte, voor een tweede brief aan de koning?