Update: slot: Invloedsferen van de ziel; leger en politie als voorbeeld: 230223, 11u 50.

Bijgaande portretfoto van drie ravissante jonge vrouwen trof mijn aandacht op Facebook.  Vooral wegens de commentaar  erbij:

“Uit de jaren vijftig of zestig, toen vrouwen nog vrouwen waren”, opinie die werd gevolgd door een verzadigd glimlachende smiley.

Neen toch! Dat zijn ze vandaag  nog altijd. Vrouw! En vandaag minder eenzijdig “vrouw”. Toen vooral toch juist om vanop een zeer bescheiden positie mannen te behagen en te verleiden, en bepaalde huishoudelijke takenop zich te nemen! Wie wil terug naar de tijdsgeest die in James Bond films met Sean Connery wordt weerspiegeld?

Vrouwen zijn geëvolueerd, met meer macht, gezag en vrouwelijk zelfvertrouwen. Ik geniet er van ze bezig te zien. De Wereld, de structuren, veel is er merkelijk op verbeterd.

Met vrouwelijke rechters, professoren, advocaten, politie-inspecteurs, chauffeurs, redactrices, leraressen, directeurs van bedrijven, gidsen, kapiteins, piloten, amazones, veldrijdsters, baanrijders, hokeyspeelsters, voetbalspeelsters, tv-presentatoren, journalistes, geneesheren, pardon, dokters, oftalmologen, pediaters, hitoricae, biologes, ministers, vuilnis-ophalers (?), frontsoldaten (?)…

Kind van de rekening

Helaas.. de kinderen lijken het opgeofferde schaap.

Er is meer pesten;

er zijn langere wachtrijen voor de psychiater;

meer zelfdodingsplannen bij jonge kinderen;

minder kennis van de moedertaal;

meer Binge drinken;

meer symptomen van existentiële onzekerheid;

gebrek aan zelfvertrouwen en toegenomen wantrouwen naar een rits autoriteiten en instellingen. – Ik zou vandaag ongetwijfeld ook  minder respect hebben voor de regering als ik in de kindertijd nooit een muilpeer had gekregen van het gezinshoofd!

& Jongeren kennen intussen opvallend meer… twijfel aan het eigen geslacht!

Dat mag ons niet verwonderen, want…

Moeders zijn meer werkneemster en minder moeder dan ooit.

Dat is mijn analyse. Die ik reeds in prototype heb gebracht in een opiniestuk in De Standaard, 26 jaar geleden.*

Hoe dit dilemma oplossen? Ik weet het ook niet. Boeiende tijden zijn het.

Wat antwoorden wij vandaag echter aan Madeleine Albright als die stelt:

“De toekomst wordt gemaakt in de kinderkamers “?

Misschien is de emancipatie intussen toch ietwat doorgeschoten en zijn de slachtoffers die vandaag bevrijd en beschermd moeten worden niet de vrouwen, maar vooral de een- en tweejarige kinderen?

Denk aan het fenomeen Mama Africa.
Aan de wijze uitspraak die vanuit Afrika de wereld veroverde:

“It takes a Village to raise a Child!”

.. de Afrikaanse wijsheid die intussen wereldwijd wordt geciteerd.

“Om een kind gezond op te laten groeien,  heb je de hulp van alle dorpelingen nodig”.

 

Hoe is de situatie op dit vlak in Belgenland momenteel? In zijn meest fundamenteel-vormende allereerste levensjaren… heeft het kind dan de 900 opvoeders van het dorp ter beschikking?
Of de 90 van de extended family?
Of de 9 van de ruimere familie, met grootouders, tantes en ooms, nichten  zoals het in het verleden de gewoonte was? Neen, beste lezer, in ons land moet het crèche- kind het stellen met 1/9 van… een ingehuurde ersatz-moeder!

Zijn de studerende en werkende vrouwen met kinderen zich hier voldoende van bewust? Wensen zij de prijs voor deze keuze echt door hun kinderen  te laten betalen?

De beweging mag toch niet doorschieten, kan beter juist minderen… vooraleer de vrouw naast Marx terechtkomt: de invloedrijke maatschappijhervormer.. van wie de kinderen van honger stierven!

[Toen mijn moeder dit gegeven las, was zij gloeiend verontwaardigd.]

Iemand als Assita Kanko die nu de speerpunt van vrouwenemancipatie schijnt te willen zijn, voert in feite een oud gevecht, dat intussen Contraproductief wordt. Kanko is geboren in 1980 in Burkina Fasso en Europarlementslid voor N-VA. Zij lijkt de felste voorvechter van een bepaald soort vrouwelijke identiteit en vrijheid die de vrouwelijke mensen in haar geboorteland zelfs niet zouden willen.

Nu nog meer op emancipatie inzetten, zou nog meer onheil aanrichten, misschien niet maatschappelijk op de korte termijn, maar wel sluipend op de lange termijn.

Als gevolg van persoonlijke drama’s die op dit moment plaatsgrijpen. Zoals de mishandeling en het grof geweld gepleegd in de crèche dat deze week dagzoomde.

Dat is mijn analyse,  ook juist als in seksuologie geschoolde historicus. Voorlopig zie ik geen reden van richting te veranderen en met de kudde mee te rennen.

Invloedsferen van de ziel

Wat mij betreft mogen vrouwen, met wat wij in de jaren 90 benoemden als het vrouwelijk genie, gerust nog meer invloed krijgen. Empathie en luistervaardigheid,  aandacht voor de kleinen, dat kan de samenleving humaner maken in vele van haar geledingen.

Persoonlijk heb ik een sterke mannelijke kant, ik ben jager op grofwild geweest en denk graag abstract-associatief-creatief na, ik houd van de inspiratie en de rust die van eenzaamheid uitgaat, ook juist te midden een verlaten natuur, ook midden in de donkere nacht. Ik werk graag passioneel, monomaan, tot het uiterste; het voortdurend multi tasken waar veel vrouwen in uitmunten, valt mij lastig.

Daarnaast heb ik een sterk ontwikkelde vrouwelijke kant en ik ben mij zeer goed bewust van de waarde daarvan, en hoe de mannenmaatschappij dit soort inzet vaak niet ziet of waardeert. De belangrijkste bijdragen aan de samenleving heb ik misschien mogen maken als vrijdenker en publicist, wie zal het zeggen, maar misschien nog  meer als toegewijd vrijwilliger-hulpverlener. Daar kan ik gelegenheden aanwijzen dat ik mensenlevens heb gered, dat ik lijden wezenlijk heb verlicht, dat ik de uitzichtloosheid doeltreffend mocht bekampen.

Laat de vrouwelijke ziel dus verder ingroeien in de maatschappij. Maar laat die invloed ook opnieuw meer  de kleinste kinderen ten goede komen. Er is daar serieuze scheefgroei. Er  vallen slachtoffers. Hiervan nog langer wegkijken zoals intussen gebruikelijk is, met inbegrip van het principieel & sluw afwijzen van elk soort schaamte of menselijk schuldgevoel, dat is niet redelijk verantwoord.

Laten we daarnaast echter ook de man de ruimte laten zichzelf te zijn. Zich bezig te houden met de passies waar hij zich graag aan wijdt, die wellicht stammen uit zijn eigen evolutionaire voorgeschiedenis, hem zijn eigen-aardige vormen van strijd laten leveren en verantwoordelijkheden laten nemen die hem liggen. Of zich wat langer aan lummelen overgeven. Laten we zijn behoefte aan eenzaamheid, waakzaamheid en rust zien en ze hem gunnen. Op het moment dat de nood fysiek aan de man komt, mogen we dan verhopen dat hij er zal staan, in de volheid van zijn kracht. Nu lijkt het soms dat de man in de Strijd der Seksen vooral met zijn mond vol tanden staat.

Politie en leger

De recente voorbeelden van het onvoldoende zien van wat dat is, de rol van de man, spreken boekdelen. Van de historische vergissing van het afbouwen van het Leger tot de onheuse behandeling van de politie.  Die twintig jaar geen opslag kreeg, en wanneer er een akkoord over is, wordt het terstond herroepen. Over het misprijzen en verkeerd verstaan van de Jager wik ik het vandaag niet eens hebben.

Foto: Facebook, schoonheid uit de oude doos.

__________________________________

*”Vrouwelijke waarden als medicijn”, in De Standaard, een stuk in 1997, een tweede in 1998.