In een blogpost van 27 mei 2019 op zijn weblog geeft Jonathan Cook een helder overzicht van de politieke vervolging die een wraakzuchtige ‘deep state’ al jaren voert tegen Julian Assange. Jonathan Cook is een Engelse/Israëlische journalist en schrijver, gespecialiseerd het midden-oosten.

vertaling: www.vertaalslag.blog

Het is verbazingwekkend hoe vaak men nog steeds goed geïnformeerde, anderszins redelijke mensen over Julian Assange hoort zeggen: “Maar hij ging de Zweedse verkrachtingsaanklachten uit de weg door zich te verstoppen in de Ecuadoraanse ambassade in Londen.”

Die korte zin bevat ten minste drie feitelijke fouten. Eigenlijk zou je om dat te herhalen, zoals zoveel mensen doen, je het laatste decennium onder een steen verstopt moeten hebben – of, wat ongeveer hetzelfde is, op de mediabedrijven vertrouwd hebben voor je informatie over Assange, inclusief zogenaamde liberale media zoals de Guardian en de BBC.

In het weekend deed een redactioneel van Guardian – de officiële stem van het blad en waarschijnlijk het meest gecontroleerde onderdeel door de hoofdredactie – precies zo’n valse bewering:

“Dan is er de verkrachtingsaanklacht waar Assange in Zweden mee werd geconfronteerd en die hem ertoe bracht eerst zijn toevlucht te zoeken in de Ecuadoriaanse ambassade.”

Het feit dat de Guardian, vermoedelijk de belangrijkste verdediger van de liberale waarden in de Britse media, deze met fouten bezaaide verklaring kan maken na bijna tien jaar van Assange-gerelateerde verslaggeving is gewoonweg verbluffend. En dat het zo’n uitspraak kan doen nadat de VS eindelijk toegaven dat ze Assange 175 jaar willen opsluiten voor valse ‘spionage’-aanklachten – een kaart waarvan iedereen, die zich niet moedwillig blind hield, altijd al wist dat de VS bereid was om die uit te spelen – is nog schokkender.

Assange is in Zweden nog niet geconfronteerd met aanklachten, laat staan “verkrachtingsaanklachten”. Zoals de Britse ambassadeur Craig Murray onlangs heeft uitgelegd, heeft de Guardian lezers misleid door ten onrechte te beweren dat een poging van een Zweedse aanklager om Assange uitgeleverd te krijgen – ondanks dat deze zet niet door de Zweedse rechterlijke macht is goedgekeurd – hetzelfde is als zijn arrestatie wegens verkrachting. Dat is het niet.

Ook zocht Assange geen asiel in de ambassade om het Zweedse onderzoek te ontlopen. Geen enkele staat ter wereld geeft een niet-burger politiek asiel om een rechtzaak wegens verkrachting te ontlopen. Het asiel werd op politieke gronden verleend. Ecuador accepteerde terecht de bezorgdheid van Assange dat de VS om zijn uitlevering zou verzoeken en hem voor de rest van zijn leven buiten spel zou zetten.

Assange heeft, natuurlijk, nogmaals bewezen overtuigend gelijk te hebben door de recente ontwikkelingen.

Gevangen in kuddedenken

Het feit dat zoveel gewone mensen deze fundamentele fouten blijven maken, heeft een zeer voor de hand liggende verklaring. Het is omdat de mediabedrijven deze fouten blijven maken.

Dit is niet het soort fouten die kunnen worden goedgepraat als een voorbeeld van wat een journalist het probleem van het “churnalism” (van: churn=roeren, lawaai maken ^Vertaalslag) noemde: het feit dat journalisten, die achter ‘breaking news’ aanzitten in kantoren waarin de redactie is uitgedund door bezuinigingen, te overwerkt zijn om verhalen goed te verslaan.

Britse journalisten hebben vele jaren de tijd gehad om de feiten recht te zetten. In een tijdperk van sociale media zijn journalisten van de Guardian en de BBC door lezers en activisten gebombardeerd met berichten waarin ze wordt verteld hoe men de basale feiten in de Assange-zaak verkeerd aangeleverd krijgt. Maar de journalisten blijven het toch doen. Ze zitten vast in kuddedenken volledig gescheiden van de werkelijkheid.

In plaats van te luisteren naar deskundigen of gezond verstand, blijven deze ‘journalisten’ de gesprekspunten van de Britse ‘security state’ herkauwen, die zo goed als identiek zijn aan de standpunten van de Amerikaanse ‘security state’.

Wat zo opvallend is in de verslaggeving over Assange is het grote aantal juridische buitensporigheden in zijn zaak – en deze hebben zich vanaf het begin meedogenloos opgestapeld. Bijna niets in zijn zaak is gegaan volgens de normale regels van de gerechtelijke procedure. En toch wordt dat zeer onthullende feit nooit opgemerkt of becommentarieerd door de mediabedrijven. Je moet een blinde vlek ter grootte van Langley, Virginia (thuisbasis van de CIA, ^Vertaalslag), hebben om het niet op te merken.

Als Assange niet het hoofd van Wikileaks was, als hij de belangrijkste westerse staten en hun leiders niet had beschaamd door hun geheimen en misdaden te onthullen, als hij geen platform had gecreëerd dat klokkenluiders in staat stelt om de wandaden gepleegd door het westerse machtsestablishment openbaar te maken, als hij de controle van dat establishment over de verspreiding van informatie niet had ondermijnd, zou geen van de laatste 10 jaar gegaan zijn als ze zijn gegaan.

Als Assange ons niet had voorzien van een informatierevolutie die de narratieve matrix, gecreëerd om de Amerikaanse veiligheidsstaat te dienen, ondermijnt, zouden twee Zweedse vrouwen – ongelukkig met de seksuele etiquette van Assange – precies gekregen hebben wat zij zeiden wat ze wilden in hun getuigenverklaringen: druk van de Zweedse autoriteiten om hem een HIV-test te laten doen om hen gerust te stellen.

Het zou hem zijn toegestaan naar het VK terug te keren (zoals hem in feite was toegestaan door de Zweedse aanklager) en zou verder zijn gegaan met het ontwikkelen en verfijnen van het Wikileaksproject. Dat zou ons allemaal hebben geholpen ons meer bewust te worden van hoe we gemanipuleerd worden – niet alleen door onze veiligheidsdiensten, maar ook door de mediabedrijven die zo vaak als hun spreekbuis fungeren.

Dat is precies waarom dat niet is gebeurd en waarom Assange sinds 2010 zucht onder een zekere vorm van detentie. Sindsdien is zijn vermogen om zijn rol als blootlegger van seriele staatsmisdrijven op hoog niveau te vervullen, steeds verder belemmerd – tot op het punt dat hij misschien nooit meer toezicht zal kunnen houden op en leiding geven aan WikiLeaks.

Zijn huidige situatie – opgesloten in de zwaar beveiligde gevangenis van Belmarsh, in eenzame opsluiting en verstoken van toegang tot een computer en alle betekenisvolle contacten met de buitenwereld – is tot dusverre uitsluitend gebaseerd op het feit dat hij een kleine overtreding beging door zijn borgtocht te schenden. Zo’n overtreding, gepleegd door iemand anders, leidt bijna nooit tot vervolging, laat staan ​​tot een lange gevangenisstraf.

Dus hierbij een verre van complete lijst – met hulp van het speurwerk door John Pilger, Craig Murray en Caitlin Johnstone – van enkele van de meest in het oog springende abnormaliteiten m.b.t. de juridische problemen van Assange. 17 ervan hen staan hieronder. Elk ervan zou op zich mogelijk zijn geweest. Maar samengevoegd zijn ze overweldigend bewijs dat dit nooit over het handhaven van de wet ging. Vanaf het begin werd Assange geconfronteerd met politieke vervolging.

Geen rechterlijke autoriteit

• In de nazomer van 2010 had geen van de twee Zweedse vrouwen beweerd dat Assange hen verkracht had toen ze verklaringen gaven aan de politie. Ze gingen samen naar het politiebureau nadat ze hadden ontdekt dat Assange met hen beiden had geslapen, slechts een kwestie van dagen na elkaar en wilden dat hij gedwongen werd om een ​​HIV-test te doen. Een van de vrouwen, SW, weigerde de verklaring van de politie te ondertekenen toen ze begreep dat de politie uit was op een aanklacht wegens verkrachting. Het onderzoek met betrekking tot de tweede vrouw, AA, was voor een aanranding specifiek voor Zweden. Een condoom overlegd door AA dat volgens haar door Assange gescheurd was tijdens de seks, bleek noch haar noch Assanges DNA te bevatten, hetgeen haar geloofwaardigheid ondermijnde.
• De strenge Zweedse wetgeving om verdachten te beschermen tijdens voorbereidend onderzoek werd door de Zweedse media geschonden om Assange tot verkrachter te bestempelen. In reactie daarop nam de hoofdaanklager van Stockholm, Eva Finne, de leiding en beëindigde meteen het onderzoek: “Ik geloof niet dat er enige reden is om te vermoeden dat hij een verkrachting heeft gepleegd.” Later concludeerde ze: “Er bestaat geen verdenking van welke vorm van misdaad dan ook.”
• De zaak werd nieuw leven ingeblazen door een andere openbaar aanklager, Marianne Ny, hoewel ze Assange nooit heeft ondervraagd. Hij bracht meer dan een maand in Zweden door in afwachting van ontwikkelingen in de zaak, maar werd vervolgens verteld door de aanklagers dat hij vrij was om naar het VK te vertrekken, wat suggereerde dat elke overtreding waarvan zij dachten dat hij hem had begaan niet serieus genoeg geacht werd om hem in Zweden te houden. Desalniettemin heeft Interpol kort daarna een ‘Red Notice’ uitgegeven voor Assange, meestal gereserveerd voor terroristen en gevaarlijke criminelen.
• Het Hooggerechtshof van het Verenigd Koninkrijk heeft in 2010 een uitlevering aan Zweden goedgekeurd op basis van een Europees aanhoudingsbevel (EAB), ondanks het feit dat het niet door een “gerechtelijke autoriteit” was ondertekend, maar slechts door de Zweedse aanklager. De voorwaarden van de EAB-overeenkomst werden kort na de uitspraak over Assange gewijzigd door de Britse regering om ervoor te zorgen dat een dergelijk misbruik van de juridische procedure nooit meer zou plaatsvinden.
• Het Hooggerechtshof van het Verenigd Koninkrijk keurde ook de uitlevering van Assange goed, hoewel de Zweedse autoriteiten weigerden te verzekeren dat hij niet zou worden uitgeleverd aan de VS, waar een ‘grand jury’ in het geheim al draconische aanklachten tegen hem had opgesteld onder de ‘Espionage Act’. De VS weigerden eveneens om te verzekeren dat zij niet om zijn uitlevering zouden verzoeken.
• Onder deze omstandigheden vlucht Assange in de zomer van 2012 naar de ambassade van Ecuador in Londen, op zoek naar politiek asiel. Dat was nadat de Zweedse aanklager, Marianne Ny, Assange de kans had ontnomen om een ​​beroep te doen op het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.
• Australië weigerde Assange, een burger, niet alleen enige hulp tijdens zijn lange beproeving, maar premier Julia Gillard dreigde zelfs om Assange van zijn burgerschap te beroven, totdat ze erop werd gewezen dat het illegaal zou zijn voor Australië om dit te doen.
• Groot-Brittannië omsingelde ondertussen niet alleen de ambassade met een grote politiemacht en een flink bedrag aan belastinggeld, maar William Hague, de minister van buitenlandse zaken, dreigde het Verdrag van Wenen te verscheuren door het diplomatieke grondgebied van Ecuador te schenden en de Britse politie de ambassade in te sturen om Assange te arresteren.

Zes jaren van vertragen

• Hoewel het onderzoek naar Assange nog steeds formeel doorging, weigerde Ny naar Londen te komen om hem te verhoren, ondanks het feit dat soortgelijke verhoren 44 keer door Zweedse openbare aanklagers in het VK werden gehouden in de periode dat Assange dat recht werd ontzegd.
• In 2016 hebben internationale juristen van de werkgroep Willekeurige Detentie van de Verenigde Naties, die beoordeelt of regeringen hebben voldaan aan mensenrechtenverplichtingen, geoordeeld dat Assange op onwettige wijze werd vastgehouden door Groot-Brittannië en Zweden. Hoewel beide landen deelnamen aan het VN-onderzoek en het tribunaal vocale steun hadden gegeven toen andere landen schuldig werden bevonden aan mensenrechtenschendingen, negeerden zij vastberaden haar uitspraak ten gunste van Assange. Britse minister van Buitenlandse Zaken Phillip Hammond, loog ronduit door te beweren dat het VN-panel “samengesteld was uit leken en niet uit advocaten”. Het tribunaal bestaat uit vooraanstaande deskundigen op het gebied van internationaal recht, zoals blijkt uit hun cv’s. Niettemin werd de leugen het officiële Britse antwoord op de uitspraak van de VN. De Britse media presteerden niet beter. Een redacteur van The Guardian wees het vonnis af als niets meer dan een ‘publiciteitsstunt’.
• Ny gaf in november 2016 uiteindelijk toe aan het verhoor van Assange en kwam na zes jaar lang vertraging naar Londen. Ze verbood echter de advocaat van Assange om aanwezig te zijn. Dat was een grove onregelmatigheid waar Ny in mei 2017 door een rechter in Stockholm over zou worden ondervraagd. Blijkbaar in plaats van die vragen onder ogen te zien, besloot Ny het onderzoek tegen Assange nog dezelfde dag te sluiten.
• Uit correspondentie die later werd onthuld op grond van een ‘Freedom of Information’-verzoek blijkt dat het Britse openbaar ministerie, de CPS, de Zweedse openbare aanklager onder druk heeft gezet om niet naar Londen te komen om Assange te verhoren in 2010 en 2011, daardoor de impasse rond de ambassade veroorzakend.
• Ook heeft de CPS de meeste belastende correspondentie vernietigd om de FoI-verzoeken te omzeilen. De e-mails die opdoken, deden dit alleen omdat sommige kopieën per ongeluk over het hoofd werden gezien bij het vernietigen. Die e-mails waren al erg genoeg. Ze laten zien dat Zweden in 2013 de zaak tegen Assange had willen laten vallen, maar onder sterke Britse druk kwam te staan ​​om de schijn op te houden om zijn uitlevering te bewerkstelligen. Er zijn e-mails van de CPS waarin staat: “Waag het niet om” de zaak te laten vallen, en het meest onthullende van alles: “Denk alsjeblieft niet dat deze zaak wordt behandeld als gewoon een nieuwe uitlevering.”
• Ook bleek dat Marianne Ny een e-mail had verwijderd die ze van de FBI had ontvangen.
• Ondanks zijn verhoor door Ny dat eind 2016 plaatsvond, werd Assange niet bij verstek aangeklaagd, een optie die Zweden had kunnen volgen als het bewijs sterk genoeg was bevonden.
• Nadat Zweden het onderzoek tegen Assange had afgebroken, verzochten zijn advocaten vorig jaar om het Britse arrestatiebevel voor zijn borgtochtbreuk te laten vallen. Ze hadden goede redenen, zowel omdat Zweden de beschuldigingen waarvoor hij borgtocht had betaald, had laten vallen en omdat hij een gerechtvaardigde reden had om asiel te zoeken, gezien de aanwijsbare interesse van de VS voor zijn uitlevering en hem levenslang op te sluiten vanwege politieke misdaden. Zijn advocaten konden ook overtuigend beargumenteren dat de tijd die hij in de gevangenis had doorgebracht, eerst onder huisarrest en vervolgens in de ambassade, meer was dan het equivalent van de tijd, als die er al was, die diende te worden uitgezeten voor de borgtochtovertreding. De rechter, Emma Arbuthnot, verwierp echter de sterke juridische argumenten van het team van Assange. Ze was nauwelijks een onbevooroordeelde waarnemer. In feite zou ze zich in een wereld waar alles goed geregeld was moeten hebben teruggetrokken, aangezien ze de vrouw is van een regerings-‘whip‘, die ook een zakenpartner was van een voormalig hoofd van MI6, de Britse versie van de CIA.
• De wettelijke rechten van Assange werden vorige week opnieuw flagrant geschonden door samenspannen van Ecuador en het VK, toen Amerikaanse aanklagers werd toegestaan persoonlijke voorwerpen van Assange in de ambassade in beslag te nemen terwijl zijn advocaten en VN-functionarissen het recht werd ontzegd om aanwezig te zijn.

Duistere Informatiemiddeleeuwen

Zelfs nu, terwijl de VS hun zaak voorbereiden om Assange voor de rest van zijn leven op te sluiten, weigeren de meesten nog steeds daaraan mee te doen. Chelsea Manning is herhaaldelijk gevangen gezet en krijgt nu te maken met rampzalige boetes voor elke dag dat ze weigert te getuigen tegen Assange omdat de VS wanhopig proberen hun valse spionageclaims te verdedigen. In de middeleeuwen waren de autoriteiten eerlijker: ze legden de mensen eenvoudig op de pijnbank.

In 2017, toen de rest van de media nog steeds deden alsof dit alles te maken had met Assange die de Zweedse ‘gerechtigheid’ wilde ontvluchten, merkte John Pilger op:

“In 2008 voorspelde een geheim Pentagondocument, opgesteld door de “Cyber Counterintelligence Assessments Branch”, een gedetailleerd plan om WikiLeaks in diskrediet te brengen en Assange persoonlijk te besmeuren. De “missie” was om het “vertrouwen” dat het zwaartepunt van WikiLeaks was, te vernietigen. Dit zou worden bereikt met bedreigingen van “openbaarmaking [en] strafrechtelijke vervolging”. Het zwijgen opleggen en criminaliseren van een dergelijke onvoorspelbare bron van waarheidsuiting was het doel.”…

Volgens Australische diplomatieke berichten is de poging van Washington om Assange te pakken te krijgen “ongekend van omvang en aard”. …

Het Amerikaanse ministerie van Justitie heeft bedrieglijke aanklachten van “spionage”, “samenspannen tot het plegen van spionage”, “conversie” (diefstal van overheidsbezit), “computerfraude en -misbruik” (computer hacken) en algemene “samenspanning” bedacht. De favoriete ‘Espionage Act’, die bedoeld was om pacifisten en gewetensbezwaarden tijdens de Eerste Wereldoorlog af te schrikken, bevat bepalingen voor levenslange gevangenisstraf en de doodstraf. …

In 2015 blokkeerde een federale rechtbank in Washington de vrijgave van alle informatie over het “nationale veiligheidsonderzoek” tegen WikiLeaks, omdat het “actief en gaande” was en de “lopende rechtsvervolging” van Assange zou schaden. De rechter, Barbara J. Rothstein, zei dat het noodzakelijk was om “gepaste achting voor de uitvoerende macht te tonen in zaken van nationale veiligheid”. Dit is een Kangoeroerechtbank.”

Al deze informatie was beschikbaar voor elke journalist of krant die de moeite wilde nemen om het uit te zoeken en het wilde publiceren. En toch heeft er de afgelopen negen jaar geen enkele publicatie van mediabedrijven zoiets gedaan. In plaats daarvan hebben ze een reeks belachelijke Amerikaanse en Britse overheids-verhaalversies ondersteund die bestemd zijn om Assange achter de tralies te houden en de rest van ons terug te sturen naar de duistere informatiemiddeleeuwen.