Het is zaterdag.

Onze jongste is dol op het weekend.

Ook al kent hij al een tijdje de dagen van de week, en is hij zo snugger om zich vaak van d’n domme te houden (vooral als bepaalde taken of oefeningen niet in zijn kraam passen), toch vraagt hij mij nog geregeld of het écht, écht en echt weekend is.

Rustig ontwaakt hij meestal als eerste.

De tijd is er om eindeloos te knuffelen, vooraleer hij naar beneden gaat.

Tot grote ergernis van zijn broers tapt hij ‘tot ten treuren afgezaagde’ moppen. Waar ik (echt waar niet aan kan doen maar) altijd hartelijk om moet lachen.

Het weekend is altijd ‘top’.

Dan mag hij namelijk zijn eigen ontbijt in elkaar knutselen.

Zo kent hij onze halve kruidenkast ondertussen op z’n duimpje en weet hij welke kruiden hij moet gebruiken, zodat de broers (onder luid protest) de lekkernijen laten staan.

Als ontbijt maakt hij altijd iets klaar waar eieren aan te pas komen, want eitjes breken is niet gemakkelijk. Het vergt veel oefening om deze zwaar onderschatte taak naar behoren uit te voeren.

Het liefst wil hij dat ik naar hem kijk als hij bezig is, en zo min mogelijk aandacht geef aan de anderen.

Op zulke momenten neemt hij geen blad voor de mond.

“Mama zou je kinderen als de broers adopteren? “

Of….

“Ik ben toch de liefst hé…. geef het maar toe”

Soms twijfelt hij en dan vraagt hij wel zeventien keer in een uur :

“Vind je me (nog) leuk?”

Of toen die keer het gepest van de broers naar zijn mening te erg werd:

“Ik wou dat ik enig kind was!”

Dan neem ik hem stevig in m’n armen.

Wieg hem terug zoals ik deed, toen hij ons gezin volmaakt compleet maakte en ik de knuffeltijd voor onze baby beurtelings tussen de broers verdeelde.

Vandaag kijk ik vertederd toe hoe hij het vuur voorzichtig aansteekt, er een pan op zet en een beetje onhandig olijfolie giet.

Hij opent de koelkastdeur en kijkt me ondeugend aan: “Kijk mama een eitje met schattige haartjes”.

Zachtjes streelt hij de pluimpjes en legt hij het ei op het aanrecht.