De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Samenleven met wilde dieren is niet gemakkelijk

Samenleven met wilde dieren is niet gemakkelijk

woensdag 31 mei 2023 13:23
Spread the love

 

Doma Paudel zat afgelopen weken in het Bardia National Park, in Nepal. Ze heeft dus even de thuisbasis Chitwan verlaten om met een Amerikaanse filmploeg op stap te gaan in Bardia. Doma Paudel komt al jarenlang op voor de slachtoffers van wilde dieren en is al haar hele carrière betrokken bij de bescherming van de wilde dieren in Nepal.

Het Bardia nationaal park is ongeveer even groot als het Chitwan nationaal park (CNP), bijna 1000 km², maar daar houdt dan ook elke vergelijking op.

Het CNP is ontstaan in 1973 terwijl men in Bardia nog moest wachten tot in 1988, om een nationaal park te worden. Toen woonden er in het gebied, dat nu nationaal park is, ongeveer 1500 mensen. Die kregen, van de overheid, een stukje grond buiten het park aangeboden. En in plaats van te leven van wat de jungle te bieden heeft, zijn die bewoners grotendeels overgeschakeld op landbouw (rijsteelt en veeteelt). Men had dus een nationaal park dat bijna even groot was als het Chitwan nationaal park, maar dan wel zonder al te veel wilde dieren. Voornamelijk door jacht en stroperij, was dit een dierenarm gebied. In het verleden probeerde natuurbeheer (NTNC National trust for nature conservation) verschillende keren om neushoorns over te brengen, en ook de tijger en de wilde olifant werden terug in het gebied geïntroduceerd. Maar voor de neushoorn liep dit telkens niet zo goed af. Men had in Bardia een unieke locatie met een perfecte habitat voor de neushoorns, maar stropers zorgden steeds weer dat die het niet lang volhielden. De tijgers daarentegen deden het wel veel beter. En de laatste jaren lijkt daar ook voor de neushoorns wat verandering in te komen.

Wilde dieren trekken toeristen aan, toeristen brengen werk met zich mee, en werk zorgt er ook voor dat er een inkomen is. Zo vragen de bewoners, aan de lokale besturen en de regering, om een betere bewaking van het park tegen stropers. De wilde dieren moeten beter beschermd worden. En zo geschiedde het ook. De overheid zorg voor militairen die het park bewaken, en bufferzone comités (lokale bevolking met een voorliefde voor natuurbehoud) houden aan de rand van het park een oogje in het zeil.

Steeds meer wilde dieren kunnen nu veilig rondlopen in het gebied, en dus groeit hun populatie aanzienlijk. Ook het toerisme begint nu vlot zijn weg te vinden naar de streek. Maar dat is niet zo gemakkelijk. Het park ligt immers een stuk verder weg dan Chitwan en met de bus ben je al gauw een lange dag onderweg vanuit Kathmandu. Er zijn trouwens ook geen toeristenbussen die je naar Bardia brengen zoals dat wel het geval is tussen Pokhara, Kathmandu en Chitwan. Je kan echter wel een binnenlandse vlucht nemen naar Nepalgunj, en van daaruit is het nog een uurtje rijden. Je moet dus al een beetje moeite doen om in Bardia te geraken.

Als er een mogelijkheid bestaat om zaken te doen, vb. hotelsector, restaurant, toerisme, dan gaat dat altijd gepaard met een toename van het aantal inwoners. Als net op datzelfde moment ook het aantal wilde dieren toeneemt, tja dan ontstaat daar natuurlijk een conflict.

Het Human Wildlife Conflict. Bewoners van net buiten het park gaan vaak nog in het park om voedsel te verzamelen voor hun tamme dieren, zoals gras voor geiten en buffels. Of ze gaan hout sprokkelen om te gebruiken tijdens het koken. En dan gebeurt het wel eens dat ze één van die wilde dieren tegenkomen. Vorige maand nog stierven, bij een aanval van een tijger, twee vrouwen. Ook een luipaard zorgde de volgende dag voor een dodelijk slachtoffer. Drie mensenlevens op twee dagen tijd, en dat in hetzelfde gebied.

 

Hoe zorgen we er dan voor dat mensen en dieren wel samen kunnen leven? Of zoals ze het daar noemen: ‘the Human Wildlife Co Existance’

Wel, er zullen altijd conflicten blijven bestaan, gewoon omdat mens en dier niet dezelfde taal spreken, en omdat wij als mens, die dieren niet altijd kunnen begrijpen. Als de tijger honger heeft, dan moet hij eten, en of dat nu een hertje, een geit of een mens is, daar ziet de tijger niet zoveel verschil in. In de jungle kom je in het leefgebied van die tijger, en dat is zijn gebied. Het is de plaats waar hij zijn jongen grootbrengt. En daar ben je als mens, en zeker als je bvb gras aan het snijden bent, in gevaar.

We kunnen echter wel onze voorzorgen nemen en proberen om zoveel mogelijk rekening te houden met hoe de dieren leven en gevaarlijke situaties proberen uit te schakelen.

Dat is dan het vakgebied van Doma. Het begint al vroeg zegt ze. Jonge kinderen moeten de gevaren leren kennen van de verschillende dieren. Zo moeten ze onder andere leren dat felle kleuren een aantrekking is voor bepaalde dieren, dat een tijger een goed reukorgaan heeft, dat een neushoorn iets minder goed ziet, dat een olifant zich geruisloos kan bewegen, dat je best in een zigzagbeweging wegloopt als je geconfronteerd wordt met een aanvallende neushoorn, of dat je beter in een boom kan klimmen en wachten tot de kust terug veilig is. Dat zijn zaken die niet tot de leerplannen behoren, maar toch vaak een verschil kunnen maken voor de locals.

Het is dus de taak van Doma (die ze volledig vrijwillig op haar neemt) en verschillende andere natuur/vrijwilligers organisaties om naar de scholen te gaan en te vertellen hoe wilde dieren echt leven en wat de gevaren daarvan zijn. Het is ook niet zo dat het in één keer gedaan is. Nee Men moet het blijven herhalen, en men moet er blijven de aandacht op vestigen dat dieren wel eens gevaarlijk kunnen zijn. Het is ook niet alleen in de scholen dat ze actief zijn, nee, ze moeten hun acties ook richten op vrouwenbewegingen, want zij zijn vaak de grootste slachtoffers van de wilde dieren. Vrouwen gaan vaak alleen houtsprokkelen, of gras snijden voor hun gedomesticeerde dieren. Ook zij moeten leren dat de jungle best wel gevaarlijk kan zijn. Ook zij moeten leren wat ze moeten doen als ze toch plotseling in aanvaring komen met een neushoorn, of hoe ze moeten reageren als ze aangevallen worden door een tijger.

 

Waarom moeten we daar dan aandacht voor hebben?

Wel in het Westen hebben we geen wilde dieren meer, die hebben we uitgeroeid en verdreven. Al zien we nu wel steeds meer in dat dit niet echt goed was, en staan we toe dat er een aantal van die dieren terug in onze leefwereld zijn opwachting mogen maken zoals de vos, de wolf, de das, en nog vele andere. Meer wilde dieren zorgen voor een betere biodiversiteit, wat dan weer goed is voor bvb de bijen die zorgen voor de bestuiving enzoverder enzovoort. We hebben er dus alle belang bij dat die wilde dieren overal een plaats hebben op deze aardbol, en niet enkel in de zoo.

Hier bij ons in het Westen moeten we ook niet bang zijn van die dieren. Het is niet dat de wolf plots mensen gaat aanvallen, of de bever mensen gaat bijten. De staat zorgt er wel voor dat je een vergoeding krijgt als je schaap doodgebeten wordt door de wolf, of je kan je laten verzekeren, of je krijgt een compensatie als je een betere omheining plaatst. Kortom, je zal geen boterham minder moeten eten als je ongeval hebt met een wild beest. In armere landen, of ontwikkelingslanden zoals Nepal ligt dat wel iets anders. Maar ook daar probeert men de geleden schade te vergoeden, al is het natuurlijk wel heel wat minder en niet altijd zeker dat slachtoffers een compensatie krijgen als er iets gebeurt.

We vinden het allemaal wel fantastisch en spannend als we een wild dier in zijn natuurlijke habitat kunnen spotten, al ware het maar enkele hertjes in de Ardennen, we zien dat graag.

Het is daarom ook goed dat we een beetje aandacht hebben voor mensen die slachtoffer geworden zijn van een confrontatie met een wild dier. Zoniet zouden deze mensen zich wel eens tegen deze dieren kunnen keren, en voor je het weet is er weer een zeldzame diersoort uitgestorven.

 

De gevolgen van een succesvol natuurbeheer in Nepal zijn onder andere te zien in het verdubbelen van het aantal tijgers op hun grondgebied (binnen de 10 jaar), of het zo goed als volledig uitschakelen van de stroperij/jacht in het Chitwan National Park.

Doma Paudel houdt zich bezig met de slachtoffers van het human wildlife conflict. Door les te geven in scholen, aan vrouwengroepen, door studietoelagen te geven aan kinderen van slachtoffers, of door bvb families terug op weg te helpen na een ongeval.

Doma Paudel is overigens de eerste vrouwelijke natuurgids in Nepal, en een voorbeeld voor vele andere meisje en vrouwen uit Nepal.

Ze was enkele weken terug te zien zijn in ‘Floortje gaat mee’ op donderdagavond op NPO1.

Enkele recente youtube filmpjes kunnen meer duidelijkheid geven bij het thema:

Over het toenemende aantal wilde dieren en hoe ermee om te gaan in CNP

https://www.youtube.com/watch?v=LM6bBQ3qBYg&t=2s

En over de gevaren die dit met zich meebrengt, en hoe mensen erover denken.

https://www.youtube.com/watch?v=2pGfxcZZNfE&t=11s

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!