Op reis met de trein is altijd een beetje een ander universum intreden. Ik zou dat node moeten missen.
Toen ik op 18 maart 2023 langs spoor 1 kom in Leuven staat er een groepje mensen opvallend samengetroept. Al snel zag ik dat een man van ca. dertig onwel was geworden. Hij heeft een mogelijk mediterrane constitutie en is klein, met ruwe maar vriendelijke trekken. Wellicht iemand met het syndroom van Down. En hij is aangedaan. In pijn of verdwaasd. Een vrouw legt haar flesje Coca-Cola in zijn nek. Een grappig zicht, maar allicht een goed idee. De vrouwelijke conducteur staat te bellen met de smartphone. Zij roept hulp op. De overvolle trein aan het perron staat met open deuren uit noodzaak te wachten.

Even later, terwijl ik naar het koffiehuis ga om de tijd tot de komst van onze trein te doden, zie ik van nabij een mooie scène, heel eigentijds. De jongeman wordt door twee leeftijdsgenoten aan beide zijden zwaar ondersteund. De drie mensen zijn heel verschillende types. Links van de onwel geworden persoon loopt een vrouw die duidelijk genetische wortels in het verre Oosten heeft. Met donkergele huid en typerend kort kapsel in ravenzwart haar. De man aan de rechterkant van de getroffen jongen is een heel grote Afrikaan met modieus kroeshaarkapsel.

Ik vind het een heel mooi beeld: mensen helpen elkaar, staan wie in nood is, bij, ongeacht hun kleur of afkomst. Zij nemen de tijd om een beetje barmhartige Samaritaan te zijn. Ik besluit geen foto te maken.

Even later zit ik bij mijn koffie. De behulpzame reizigers hebben de zorg aan securitymensen en politie die zijn opgeroepen, overgelaten. Een beeld zonder herkenbare gezichten zit er nu wel in; je bent niet voor niets de zoon van een fotoreporter. Even later zijn er mensen in knalgele all-weather kleding bij gekomen. De personeelsleden van NMBS die gewoon zijn mensen met een handicap bij te staan, die blinden naar de treinen brengen en rolstoelgebruikers.

Op sommige dagen lijkt mij de maatschappij, de samen-leving waar ik deel van uitmaak, dik in orde.