Het vermeende vandalisme aan de onderzeese kabels is eigenlijk een terugkeer naar de plaats van de misdaad van de Nord Streamsabotage.

27 december 2024; Strategic Culture-Editoriaal.

Deze week was er weer een geval van vermeende sabotage van onderzeese kabels in de Oostzee. Een elektriciteitsleiding die over de zeebodem van Finland naar Estland liep, zou zijn gebroken. Westerse nieuwsmedia wezen een tanker met russische ruwe olie aan als verantwoordelijke, met de imsinuatie dat de schade opzettelijk zou zijn veroorzaakt.

De afgelopen weken zijn er nog andere incidenten geweest van vermeende sabotage van telecomkabels onder de Oostzee. Op 17 november werd een dataverbinding tussen Finland en Litouwen beschadigd. De volgende dag, op 18 november, werd naar verluidt een andere internetlijn op de zeebodem van Finland naar Duitsland doorgesneden. Beide kabels zouden vernield zijn door externe krachten.

De Duitse minister van defensie Boris Pistorius en andere russofobe politici hebben gesuggereerd dat de vermeende sabotage een vorm van “hybride oorlogsvoering” is die door Rusland wordt gevoerd en waarbij China -in het geval van de incidenten in november- mogelijk een handje heeft toegestoken.

Moskou en Beijing hebben categorisch ontkend betrokken te zijn bij het verstoren van de onderzeese infrastructuur in de baltische regio. Kremlin-woordvoerder Dmitry Peskov verwierp de beschuldigingen van moedwillig opzet aan het adres van Rusland als “absurd” en, zo merkte hij op, doorgaans gaan deze beschuldigingen niet gepaard met enig verifieerbaar bewijs.

Na het laatste incident deze week verzekert NAVO-hoofd Mark Rutte Finland, Zweden en de baltische staten in een handomdraai dat de alliantie gehoor geeft aan hun oproepen voor meer veiligheid door de militaire capaciteit van de alliantie te vergroten om de patrouilles op de vaarroutes op te drijven.

Cui Bono?

Elke onafhankelijke rechercheur zou gemakkelijk geloofwaardige antwoorden vinden op de vraag van Cui Bono (wie heeft hier voordeel bij?).

Kabels worden met ongewoon hoge frequentie gebroken (wat suggereert dat ze niet per ongeluk beschadigd zijn); de mensen die de schade melden doen dat zonder bewijs te tonen (we vertrouwen op hun versie); de beschuldigingen worden zonder bewijs naar Rusland geuit, maar zijn gebaseerd op russofobe vooroordelen. De beschuldigingen worden op hun beurt aangehaald om op te roepen tot meer NAVO-bescherming; en die NAVO staat meteen paraat om de gevraagde “bescherming” te bieden.

Een gevolg is dat het NAVO-leger zichzelf een vrijbrief geeft om het aantal oorlogsschepen, gevechtsvliegtuigen en bewakingssystemen op de noordelijke flank van Rusland op te drijven – allemaal onder het voorwendsel van “een reactie op russische sabotage”.

Zo’n zet is natuurlijk onderdeel van de langetermijnstrategie om te pogen Rusland te omsingelen, zijn nationale veiligheid te bedreigen en zijn soevereiniteit te ondermijnen. Met andere woorden, dit is allemaal onderdeel van de langetermijn-geopolitieke confrontatie tussen het door de VS geleide NAVO-blok en Rusland, waarin de oorlog in Oekraïne slechts één theater is.

De controle over de noordelijke zeeroutes en hulpbronnen is een topstrategisch doel van de Verenigde Staten en zijn scandinavische NAVO-partners in het bijzonder. Rusland heeft een natuurlijk voordeel in de Arctische regio vanwege zijn geografie. Een manier om de balans te laten doorslaan in het voordeel van de NAVO, is dat de NAVO de regio militariseert.

Een ander strategisch doel is om de russische vrachtscheepvaart via de Baltische Zee te beperken. Tankers die vanuit de russische baltische zeehavens Primorsk, Oest-Loega, Sint-Petersburg, Vyborg en Vystok opereren, vormen een essentiële maritieme route voor de russische export van ruwe olie.

Het is veelzeggend dat de inlichtingendiensten van de NAVO hun aandacht richten op het afsnijden van de russische olie-export via de Baltische Zee. Er is grote consternatie, zoals onze columnist Ian Proud vorige week al aangaf, onder westerse vijanden dat de ongekende economische sancties waarmee Rusland het afgelopen decennium om de oren werd geslagen, de russische economie niet op de knieën hebben gekregen. Integendeel zelfs, de russische economie gaat vooruit, deels omdat voor de olie- en gasexport alternatieve afzetmarkten in de wereld gevonden werden ter vervanging van de traditionele europese markten die zijn afgesneden door de eenzijdig opgelegde sancties tegen Rusland.

Een veelzeggende kop in European Pravda (een door de CIA gesponsord propagandakanaal) was dit: “Waarom de EU nog steeds niet in staat is om de russische olie-export in te perken en wat er in plaats daarvan gedaan moet worden“.

Het artikel ging verder met: “Het volume van de ruwe olie-export over zee vanuit russische havens in de Baltische Zee is goed voor ongeveer 60% van de totale russische olie-export over zee […] Vroeg of laat zal de EU of een coalitie van landen aan de Baltische Zee, samen met Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk, gedwongen worden om beperkende maatregelen uit te werken tegen deze maritieme oliehandel.”

Gezien de context waarin de door de VS geleide NAVO-agenda om Rusland te verslaan via zijn proxy in Oekraïne mislukt is, en gezien het feit dat de westerse economische sancties tegen Rusland nutteloos zijn gebleken, is het te verwachten dat er naar andere vormen van dwang en agressie uitgekeken zal worden. Het afsluiten van de Russische olie- en andere vrachtroutes in de Baltische Zee zou een berekende klap zijn.

Om dat offensief aannemelijk te maken, kan er van de NAVO en extreem russofobe leden in de baltische staten Estland, Letland en Litouwen, samen met de scandinaviërs, worden verwacht dat ze provocaties tegen Rusland zullen opzetten om een ​​NAVO-‘veiligheidsreactie’ te rechtvaardigen.

Door de baltische regio vol te stouwen met NAVO-troepen, zou het mogelijk worden om de hinder en de pesterijen voor russische tankers op te drijven en de omstandigheden te scheppen voor een blokkade van de russische zeehavens.

Rusland heeft geen motief om onderzeese kabels in de Oostzee te saboteren. De NAVO-machten wel.

Waren het immers niet de Verenigde Staten die de Nord Stream-gasleidingen opgeblazen hebben die van Rusland naar Duitsland onder de Oostzee liepen? Die daad van staatsterreur in september 2022 werd uitgebreid en overtuigend gerapporteerd door onderzoeksjournalist Seymour Hersh. De uiteindelijke bedoeling van die sabotage was om de russische en europese economieën te schaden ten behoeve van het strategische voordeel van de Verenigde Staten.

Rusland heeft geen motief om onderzeese kabels in de Oostzee te saboteren. De NAVO-machten hebben dat wel.

Schandalig genoeg is er geen enkel deftig europees onderzoek uitgevoerd om de dader te bepalen, terwijl het duidelijk is dat het de VS waren.

Het vermeende vandalisme van de onderzeese kabels is als een terugkeer naar de plaats van de misdaad van Nord Stream. Het is duidelijk dat de door de VS geleide NAVO voordeel heeft bij de laatste incidenten.

De ironie is dat terwijl de aanstaande leider van de Verenigde Staten, Donald Trump, de NAVO-leden Canada en Denemarken (Groenland) bedreigd heeft met annexatie van hun grondgebied, andere NAVO-leden in de baltische regio bij Uncle Sam, de imperialistische pitbull, gaan aankloppen om bescherming te vragen.

Je kan het zo gek niet bedenken. Maar zo absurd is wel de imperialistische waanzin van de VS en de NAVO.

Vertaald van: Strategic Culture: “A fishy story of cable sabotage in the Baltic Sea”
© 2010 – 2025 | Strategic Culture Foundation
Artikels van Strategic Culture mogen vrij geherpubliceerd worden, mits vermelding van Strategic Culture Online Journal, www.strategic-culture.su.