TERNAT – Met Rock Ternat van afgelopen weekend valt definitief het doek over het Belgische festivalseizoen. Sinds halfweg jaren negentig steeds gehouden begin oktober en al geruime tijd op twee festivaldagen, houdt Rock Ternat zich staande. Dit met een gevarieerde affiche met op zaterdag De Fanfaar, Psycho 44, Dope DOD, CJ Ramone, Biohazard, A Brand, Axelle Red, Black Box Revelation en TLP.
De tweede festival-dag trapte dus af met de ‘ketten’ van De Fanfaar, met hun stevige studentikoze portie rock & roll. De Rage Against The Machine-medley passeerde ook deze keer weer, naast de stevige riffs en de Nederlandstalige slows. Ze probeerden de sfeer er wel in te brengen, maar jammer genoeg kwam er te weinig volk opdagen. Nadien speelden ze voor enkele geïnteresseerden een akoestische sessie in de loungetent.
Psycho 44 bracht elektronische stoner-rock. Met hun swingende gitaarriffs en energieke drums zette de band een aanstekelijke, snedige set neer, met ook de nodige rustpunten en intieme nummers. Een paar maanden geleden speelde Psycho 44 nog in het voorprogramma van Queens of The Stone Age. Opvallend dat deze vrij goed geoliede machine binnenkort nog maar hun eerste album uitbrengt. Daar wordt het alvast naar uitkijken.
Na het gitaargeweld was het tijd voor Dope D.O.D. uit Groningen. Hoewel, met hun snedige teksten (middenvinger!), harde raps en zware beats, was ook dit een krachttoer. Met hun mix van hardcore hiphop en dubstepbeats toerden ze al in het voorprogramma van onder andere Korn en Limp Bizkit. Gaandeweg mocht de tent ook meer en meer volk opwachten.
CJ Ramone, de laatste Ramones-bassist, opende met de aanstekelijke zinsnede ‘Hey ho, let’s go!’ uit het nummer ‘Blitzkrieg Bop’ en zette daarmee de toon voor een enthousiast optreden, met een geweldige mix van eigen, nieuwe nummers en klassiek Ramones-materiaal. Afsluiter van dit gesmaakte optreden was ‘R.A.M.O.N.E.S.’ van Motörhead uit 1991.
Na het avondeten was het tijd voor het New Yorkse Biohazard. Ook zonder bassist/zangzer Evan Seinfield stonden ze er, met uiteraard vooral aandacht voor hun vroegere én betere werk. Na al die jaren treden ze dus nog, maar toch zijn ze op plaat en live nog slechts een schim van de voortrekkersrol die ze in de jaren negentig in hardcore-wereldje speelden. Jammer misschien, maar voor welke band is dat decennia weggelegd?
Het meest opvallende op de wei was een container waarin tafelvoetbal gespeeld werd, een initiatief van ‘Urban Crafts’, een concept van het bedrijf Palm Breweries te Steenhuffel. Het jongerenplatform ging op zoek naar 40 jonge ambachtslieden in 40 verschillende disciplines. Op die manier willen ze jonge en creatieve mensen stimuleren om iets met hun handen te doen. De ‘gepimpte’ tafels van ‘Urban Crafts’ trekken dit jaar naar de verschillende jeugdhuizen om daar tafelvoetbal-competities op te zetten en uiteraard het Palm-bierverbruik te stimuleren!
Al 20 jaar weet het festival economisch te overleven, daar waar andere gelijkaardige kleine festivals, denk maar aan Pukema, niet in slaagden. Een goede organisatie met heel wat vrijwilligers die zich belangeloos inzetten en een mooie affiche met telkens slechts enkele buitenlandse groepen, ligt aan de basis. Maar wil men het voor de festivalganger dan nog betaalbaar houden, dan is sponsoring een noodzaak. Rock Ternat heeft er dus heel wat op moeten inzetten.
En om het voor die sponsors, die doorgaans niet van festivals houden, enigszins aangenaam te maken, hebben ze wat extra tenten moeten neerpoten. Vraag is hoelang men deze spreidstand volhoudt? Sta me toch toe enkele bedenkingen te maken: een door hekwerk afgesloten VIP-podium, waar geen tot nauwelijks volk te bekennen was; een VIP-restaurant, waar Bio-planet van Colruyt warme maaltijden aanbiedt aan de gasten en sponsors; twee lounge-bars, waaronder een champagne-bar, met exclusieve akoestische optredens,…
Dit soort gewone festivals, met een mix van dance, pop en rock heeft het moeilijk om te overleven. Bij festivals die eerder een niche aanbieden (bv. Ieperfest, Dunk!Festival,…) ziet men dat verval minder. Is het trouwens een toeval dat in de provincie Antwerpen twee gevestigde festivals, met name Mano Mundo in Boom en Sfinks in Boechout wegvallen en dance-festivals als Tomorrow-land en Summer-festival uit hun voegen barsten. Eén (goedkopere) DJ trekt tegenwoordig veel meer volk dan een (duurdere) rockgroep. Een pure economisch feit, dat de komende jaren nog meer tot uiting zal komen, waarbij nog meer druk zal komen op de rock-festivals die geen duidelijke keuzes maken!
