Ik dacht het onweer te slim en te snel af te kunnen zijn deze ochtend.  Even wachten tot het opgeklaard was, en dan zou er volgens de weerman een paar uur tijd zijn tot het volgende onweer.
Een halfuurtje nadat het regenen gestopt was stapte ik onder een stralend zonnetje op de wesp richting Brussel.

De weg was nog vochtig, nat, het zonnetje scheen, en dat zorgt steeds voor een visueel spektakel.  Ik had mijn fototoestel klaar liggen, nu was het nog enkel wachten tot in een mooi plekje vond om die bijzondere lichtinval te vangen. Maar na amper 10 minuten was van de zon niets meer te zien.  Het was alsof ik een gordijn van regen was binnengereden.
Op zich ook weer niet echt een probleem.  Ik had een degelijke broek aangetrokken, een jas die me zou beschermen tegen de regen en handschoenen die al menig maal bewezen dat ze mijn handen droog kunnen houden.
Zolang je rijd word je op de wesp ook nooit echt door en door nat.  De lucht begon er echter wat onheilspellend uit te zien.  Ik probeerde een foto te maken, maar het lichtmeter sloeg volledig tilt, ook de kleurenbalans was volledig ontregeld.  Wat ik ook probeerde het lukte me niet om het beeld vast te leggen.  Hoe meer ik probeerde hoe donkerder en onheilspellender het werd.
Dan maar terug op wesp gestapt en de weg richting Brussel verdergezet.

Tot Brussel ging alles vlot.  Het regende bakken water, maar dat deerde niet, zolang je 50 of sneller kan rijden glijd het water van je af.  Eenmaal Brussel binnen leek het wel of iemand de hemelsluizen had opengezet en dan kwam er nog bij dat ik deze keer aan nagenoeg elk rood licht moest wachten.  Ik was amper van de Ninoovse steenweg tot de Gentse Steenweg geraakt of het water had zijn weg gevonden door mijn broek.  Tegen dat ik aan het kanaal was aangekomen voelde ik de eerste druppels binnen sijpelen in mijn schoenen.  Het liep langs mijn billen en kuiten mijn schoenen in. 
Bij de eerste lichten in de Dansaertstraat was het weer wachten aan het rode licht.  Toen dacht ik nog dat de schade beperkt zou blijven tot een vochtige broek en een paar druppeltjes in mijn schoenen.  Ter hoogte van het Brouckère plein kon ik enkel nog hopen dat het nog wel zou meevallen.  Maar eenmaal aangekomen aan de kruidtuinlaan wist ik dat ik doorweekt op kantoor zou aankomen.  De kruidtuinlaan leek een kolkende rivier, je kon er geen wegmarkeringen meer onderscheiden, borduren verdwenen in een kolkende rivier die steeds maar aanzwelde.
De berg op rijden richting kruidtuin was dan ook een oefening hydroplaning voor gevorderden. 

Toen voelde ik het water in beekjes mijn schoenen inlopen, en ook mijn handschoen hielden het voor bekeken, het water zijpelde ook binnen langs mijn helm,…. 

Op kantoor aangekomen lag er een plasje bij elk stap die ik zette, alles maar dan ook alles was nat.  Gelukkig brak de zon er even later weer door en kon ik tegen de avond in droge kleren naar huis.