Het is wat triestig dat men zegt dat het de goeie richting op gaat met het katholiek onderwijs wat betreft hun houding naar LGBT leerkrachten. Waarom denk ik dit? Omdat het niet volstaat één of twee goeie voorbeelden te tonen om te zeggen dat men goed bezig is. Anderen gaan dan verdedigen dat de homofobe ‘immanente gerechtigheid’ idee ook ok. is.
Ik stel voor dat er eens deftig onderzoek gedaan wordt naar het effect van dit alles, vooraleer te gaan juichen. Het is anderzijds zo dat er ergens tien jaar geleden wel een juiste stap gezet geweest is, maar de tijd staat niet stil … Ik had liever wat meer van het goeie gekregen. De betere intenties van gisteren worden vlug het status quo van vandaag.
H. die bewust is van zijn homofoob zijn (en prat op zijn politieke incorrectheid)
Waarvoor ik eigenlijk schrijf … Lees eens de commentaren van een zekere H. op volgende nochtans correcte tekst: Holebileerkrachten op katholieke scholen. Laat me toe even te reageren op wat die zekere H. schrijft, die beweert katholieke waarden te hebben, maar niet gelovige. Bedoelt hij daarmee een cultureel katholieke te zijn? Uit zijn uitspraken dan wel een cultureel conservatieve katholiek. Moet ik zijn inspiratie gaan zoeken bij de leer van bepaalde politieke partijen en hun aanhangers … hoe zij met het begrip ‘katholiciteit’ omgaan als het past in hun ideologisch discours? Nu goed … Hij verdedigt de leer van de immanente gerechtigheid (Léonard), zegt dus tegen seksuele losbandigheid te zijn. Maar zijn definitie van dit laatste is niet duidelijk als je hem hoort zeggen: “Ik ben geen pillaarbijter dat seks buiten of voor het huwelijk zondig vindt”. Op het einde is hij wel duidelijker, waar hij vindt dat het de LGBTs zijn die seksueel losbandig leven omdat zij, volgens hem, in België het hoogste percentage aidslijders hebben. Het is ergens een omgekeerde redenering, maar het belangrijkste is dat hij geen compassie heeft met die mensen voor hun ‘ziekelijke toestand’ en dat hij toegeeft dat we hem wel homofoob zullen vinden. Hij mag spreken, volgens hem, omdat hij in de waarheid gelooft, één die boven politieke correctheid staat. Nu, voor mij zijn deze uitspraken een schoon voorbeeld van de negatieve uitwerking die de uitspraken van Léonard hebben op bepaalde mensen. Daarom kruip ik toch even in mijn pen om mij een aantal dingen van het hart te schrijven, dit als gelovige, als kerkbetrokkene en als werknemer binnen het instituut. Ik voel me betrokken en daarom graag volgende vragen aan H.:
Een God die leed evident vindt (als je het ‘gezocht’ hebt)
Dierbare H. Ik ga het maar niet letterlijk hebben over je al te aanstootgevende uitspraken hier op deze mediasite. Ik zal ze dan maar becommentariëren omdat ik ze in hun pure vorm te pijnlijk vind. In die zin vraag ik mij zelfs af of ze niet moeten gecensureerd worden. Maar goed, je krijgt al genoeg tegenwind en daarom hoop ik dat de schade beperkt blijft. Het probleem in de hele discussie is nog eens die fameuze ‘gerechtigheid’ à la Léonard en wat je ervan maakt (als voorbeeld van anderen die net als je denken).
Eerst en vooral: je kan de hele idee van immanente gerechtigheid op allerlei manieren proberen te verschonen. Alleen, ik merk hier en daar uit discussies en reacties vanuit de kring van ‘gelovigen’ dat de interpretatie bij de achterban van deze giftige scherpsnee niet ver af staat van de klassieke straffende God. Het hele zootje past in een natuurwet denken, een natuur die door God zo gemaakt is. God heeft dus, zoals je zelf zegt, aids gewild. Om verdere besmettingen te voorkomen zeg je. Ik dacht dat deze ziekte uitgegroeid is tot een epidemie en van die aard is dat nu juist verdere verspreiding in de hand gewerkt wordt. In zo’n cynische God kan ik niet geloven want er zijn met die ziekte al veel te veel onschuldige slachtoffers gemaakt, zoals onder de armen in het Zuiden. Ga niet zeggen dat dit is omdat die mensen losbandig leven.
In het evangelie lees ik een Jezus die het opnam voor uitgestotenen, mensen die vanwege een of andere oncontroleerbare ziekte toen als ‘kwaadaardig’ werden beschouwd, een prostituee ook die zou gestenigd worden. Ik vind vanuit die Jezus je leedvermaak eerder iets van een ketter, dan van een gelovige. De theologie van het evangelie stelt voor om naar berouw te luisteren, naar het eigengeloof van mensen die om vergeving komen vragen (niet ertoe gedwongen worden). Ik zie hier een Jezus die mensen zegt dat ze zich geen zorgen moeten maken, dat ze niet vanwege ‘zonde’ vervolgd of uitgestoten kunnen worden. eigenlijk heeft Jezus het helemaal niet over het schuldbewustzijn, tenzij om het de mensen af te praten. Het is een Jezus die door zijn houding de kruisdood heeft gekregen.
Bij mijn weten brengt het evangelie een Jezus die enkel tot vloeken overgaat waar het gaat om religieuze machtsdragers die zich in heel wat zaken vals opstellen. Hij zegt dat ze rot van binnen zijn en in zoverre ze dan nog rijk ook zijn, zullen ze nooit, maar ook nooit het paradijs ingaan. Het verhaal van de witgekalkte graven, en van de kameel en oog van een naald. Jezus heeft dus duidelijk twee maten en twee gewichten: een naar het gewone volk toe die hij in bescherming neemt en een naar de religieuze machtshebbers toe. Ik daag je uit om mij het tegendeel te bewijzen. Je moet nog niet met citaten afkomen (ik heb er zelf ook de tijd niet voor om die aan te brengen), maar een woordje uitleg zou toch op zijn plaats zijn. Hoe kom je eigenlijk aan je stellingen?
Nu, wat die losbandigheid betreft … Vermits je toch zo op de hoogte blijkt te zijn van statistieken: wist je dat er in de psychiatrie heel veel gesekst wordt? Blijkbaar is er een band tussen lichamelijke bevrediging en ongelukkig zijn. Wat ik wil zeggen is dat ik zelf een aantal homo’s gekend heb die met vallen en opstaan probeerden iets van hun leven te maken, terwijl ze zich maar toch de meest eenzame op de wereld voelden. Als je dan helemaal in zak en as zit en ergens op een parking wat troost gaat zoeken bij een of andere onbekende chauffeur die daar misschien om de zelfde reden is (God weet het), en je loopt daarna een besmetting op … wie is hier dan de schuldige? Wie moet hier geoordeeld worden volgens een immanente gerechtigheid? Welke natuurwet leer ga je hier volgen? Jezus zegt dat je maar beter het zwaard niet trekt, want het zou tegen jou kunnen gebruikt worden. Volgens mij heeft een maatschappij die mensen ongelukkig maakt een grote verantwoordelijkheid, en zeker ook religieuze instellingen die het zelfde doen. Losbandigheid is niet een op zich staand gegeven, maar Léonard moet daar zo nodig oncontextuele uitspraken over doen.
De klassieke moraliserende truckendoos (alleen naar de ‘ander’ toe)
Als afsluiter een doordenker. Eentje over een dubbele moraal. Vermits Léonard toch zo graag de puntjes op de i zegt … Waarom dan zijn twee maten en twee gewichten? Van zijn oudjes pedofiele priesters zegt hij letterlijk dat we hen beter maar met rust laten (op rust, zoals ze hopelijk zijn). Wat zij doen is toch wel losbandigheid en criminaliteit samen. Of niet? Nu, ik weet zelf dat veel van die priesters zelf ooit mishandeld geweest zijn, dus mij ga je eerder horen zeggen dat het een zaak van psychiatrie is. Maar, als je de beruchte tekst van Léonard tot op het einde leest, waar hij het over immanente gerechtigheid heeft, zegt hij dat je enkel binnen een huwelijk gerechtvaardigd kan leven. Ik denk dat voor hem daar het schoentje wringt, want vermits nu veel mensen voor ongehuwd samenwonen kiezen, gaat hij dan maar grof geschut boven halen. Mensen die niet voor de zalige weg van de kerk kiezen, wil hij bang maken en desnoods beschuldigen van verantwoordelijkheid voor hun eigen ziekte/dood. Inderdaad zijn het wellicht niet de klassieke zondagsgelovigen die aids hebben (laat me dit even voor de retoriek veronderstellen). Maar het is op dit moment in de Belgische kerk totaal verkeerd om niet in eigen boezem te kijken (o.a. het ‘losbandig’ gedrag van de pedofiele priesters, de oudjes …). In het bijbel staat er een toepasselijke spreuk daarover: er zijn er die de splinter in andermans oog denken te moeten aanwijzen, maar de balk in eigen oog niet opmerken.
Wat Léonard in zijn conservatieve kerkretoriek doet, volgens mij, is een klassieke truck: als ik die mensen niet kan inlijven in mijn kerk, zal ik ze dan maar beter tegelijk afschieten. Het is een soort van ongezonde jaloezie. Jezus die deed het tegendeel: hij had een kerk van uitgestotenen, die op de eerste plaats kwamen te staan. In de opinie van Léonard kunnen die verloren zonen en dochters nog terug gewonnen worden, maar moeten ze daarvoor aangesproken worden op het moment van hun dieptepunt: wanneer ze vb. aids hebben, gaan ze misschien inzien dat ze verkeerd geweest zijn. Dat is zijn verhaal van de ‘verloren zoon die mocht terugkomen wanneer hij aan de grond zat en dat inzag’. Nu, dit is een verkeerde lezing op de eigenlijke evangelische tekst, die er één is van een ‘barmhartige vader’. Dat laatste wil zeggen: de spons erover, geen vragen stellen over iemands verleden. Je wil erbij horen en dat is voldoende. Als je de houding van de vader goed bekijkt, komt de schuldvraag niet eens aan bod, ook niet de kwestie van hoe diep die zoon gevallen is. De vader organiseert het grootste feest en de andere, ‘correcte’ zoon wordt er zelfs jaloers van. Welnu, volgens de theologie van Jezus is die vader het model van God zelf. En, wat Léonard integendeel doet is mensen dwingen tot een publiek getuigenis afleggen van hun ‘verkeerd’ zijn. Je kan er maar bij horen op voorwaarde dat je het ‘evangelie’ van de immanente gerechtigheid verkondigt. Want dat gaan de naaste volgelingen van Léonard toch doen? Waarom moet die leer zonodig in zijn boeken terecht komen? Geen wonder dat de kerken leeglopen, als je het mij vraagt. En als Léonard het met zijn gerechtigheid over de medische wetenschap heeft, zou hij beter zwijgen en zulke dingen aan dokters overlaten. Als hij het over de moraal heeft, wel dan raad ik hem toch ook maar aan om zich wat over het evangelie te bezinnen. Of ben ik verplicht om zijn Jezusbeeld te onderschrijven om bij de kerk te horen?
