Ik ben er zo eentje, zo’n psychisch zwakkere medemens. De laatste maanden waren heel pittig en uitdagend. Zelfdodingsgedachten, een opname in de psychiatrie, het gevoel hebben mentaal helemaal uitgeput te zijn. Gelukkig stond er een nieuwe opname in een ander psychiatrisch ziekenhuis gepland, eentje gespecialiseerd in de stoornis die ik heb. Die zou volgende week van start gaan.

Helaas, en zoals te verwachten viel, is die opname nu uitgesteld tot na de corona-pandemie. Of toch minstens tot na de piek. Ik weet niet hoelang het nog zal duren, ik heb er geen flauw idee van. Dat maakt me moedeloos.

Wat me zo mogelijk nog slechter doet voelen is de quarantaine waarin we ons nu bevinden. Ik woon alleen, maar krijg wel bezoek van mijn vriend. Maar gezien liefde ons niet immuun maakt voor het virus, vind ik het onverstandig om hem te knuffelen. Ook al is dat hetgeen wat ik nu het hardst nodig heb: aandacht, gezelschap en een dikke knuffel. En een opnamedatum.

Al die zaken samen maken dat ik me verschrikkelijk slecht voel en het niet meer zie zitten. Gelukkig bestaat er zoiets als de Zelfmoordlijn. Mensen die schitterend werk leveren voor de mensen die al psychisch zwak waren voor de quarantaine van start ging en nu helemaal uitgeput zijn. Mensen zoals ik die het niet meer zien zitten. Die niet meer kunnen vechten tot deze periode voorbij is. Ik wil het wel kunnen, en mijn vrienden en familie hopen ook dat ik het kan.

Ik weet honderd procent zeker dat ik lang niet de enige zal zijn die in zo’n uitzichtloze situatie zit. Afzondering is voor iedereen moeilijk, en al helemaal voor zij die psychisch kwetsbaar zijn.

Bij deze een hart onder de riem voor iedereen. En ik hoop dat we hier allemaal doorkomen, los van het virus.

Anoniem

‘Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be’