Het gaat in Griekenland van kwaad naar erger. Het land staat op de rand van bankroet; ambtenaren kunnen niet meer uitbetaald worden, openbare aanbestedingen moeten on-hold worden geplaatst. Zaken die onze westerse samenleving tot modern en welvarend maken – sociale uitgaven, wegennetten, onderwijs, openbare diensten, … – worden in hun essentie aangevallen. De vraag is: waarom kan het dat banken dit kunnen doen? Moeten gemeenschappen van nu tot in de oneindigheid in de wurggreep blijven van privé-schuldeisers? Of is er een alternatief?…

In de loop van de dag kondigde premier George Papandreou aan dat hij met zijn socialistische regering gaat proberen om de crisis het hoofd te bieden. Het IMF staat alweer met een lijstje besparingsmaatregelen klaar in ruil voor financiële hulp.

De socialisten van de PASOK-partij graven hun eigen graf. Door mee te stappen in het verhaal van besparingen binnen de overheid maakt ze het op langere termijn alleen maar erger voor de Grieken. Besparingen wil immers zeggen snoeien in lonen, openbare goederen en diensten… met andere woorden: een afbraak van de sociale verworvenheden van de gemeenschap. Dat is de agenda van het IMF en de EU; altijd zo geweest en zal het altijd zo zijn.

Een oplossing is dat natuurlijk niet… misschien wel voor de privé-banken die als schuldeisers weer vele jaren kunnen rekenen op vaste inkomsten, rentes op schulden, enzovoort. Dit geld kunnen ze dan weer verbrassen op de beurzen om nóg meer winsten mee te creëren. Al het belastinggeld dat uitgegeven zou moet worden aan jobs, onderwijs, ziekenzorg, pensioenen verdwijnt in de zakken van de bankiers.

Laat ons ook niet vergeten wat voor een foute rol de sociaaldemocratie – in dit geval de partij van premier Papandreou – hier weer in speelt. Het is een ziekte in heel Europa; in plaats van op te komen voor de werkende bevolking en dat ballonnetje van het IMF te doorprikken, stappen ze mee in het liberale verhaal van besparingen en ‘race to the bottom’. 

Rood! in Europa moet opnieuw een politiek alternatief bieden op deze louter ideologische agenda. Want, vergis je niet, buiten ideologische en egoïstische argumenten hebben deze bankiers geen been om op te staan. De oplossingen die het IMF en de EU opleggen, zijn géén oplossingen, toch niet voor de werkende bevolking.

Rood! in Europa moet ijveren en strijden voor een ondernemende overheid, een economisch actieve gemeenschap, om als overheid opnieuw financiële zuurstof te krijgen.

Een sociale en welvarende toekomst in Europa is alleen mogelijk met een overheidssector die een economische activiteit ontwikkelt. (Dat heb ik in een vorig artikel ook aangehaald.) Ik denk aan de energiesector; hoewel de overheid op dit moment nog meer dan 50% van het publieke energiebedrijf in handen heeft, zou een volledig nationalisering van energie een vaste bron van inkomst voor Griekenland betekenen. Dit zou in heel Europa – of zelfs op Europees niveau mogelijk gemaakt moeten worden. Een openbare energiesector betekent:

• duizenden vaste jobs met een vast inkomen;
• democratische sturing van de productiewijzen, wat meer mogelijkheden biedt voor groene energie;
• inkomsten die gebruikt kunnen worden om schulden af te betalen en sociale uitgaven te betalen.

Wat wordt voorgesteld als een ‘noodzakelijk kwaad’ van besparingen, is in feite niets meer – maar ook niets minder – dan een politieke beslissing. Een alternatief is mogelijk en wenselijk.