De ironie van het lot: bij ons om de hoek in een voormalige bank, een mooi pand met grote parking, heeft zich onlangs een “Ontprikkelcentrum” gevestigd.
Tegen betaling kan ieder er rust en innerlijke vrede komen zoeken. Met meditatie, danstherapie, wellicht klankschalen, aromatherapie, yoga…
Als jonge zestiger zien we zo iets in perspectief. De paradox en de grappige ironie is, zo bedenk ik bij het passeren, dat de mens van 2025 zoiets vaak kan gebruiken, nadat sinds de vrolijke sixties met inzet van productie, reclame, technologie, media en koopkracht, en vanuit de mimetische begeerte die mensen vrienden en buren doet nabootsen, het bestaan meer stimuli, meer prikkels en genotsmomenten is gaan kennen dan ooit voorheen.
Van mooie muziek over lekkere chocolade, tabak en fotografie, een variatie aan kleding en onderkleding, films en boeken tot orgasme: de mens uit het verleden ontving wellicht in dertig jaar niet evenveel prikkels als de tijdgenoot in één maand.
En zo is het leven intenser, ambitieuzer, veeleisender, sneller, leuker, en aangenamer geworden; in die mate “aangemoedigd” en geprikkeld dat “ont-prikkeling” een noodzaak werd. Een opdracht waarvoor dan ook weer commercieel geregelde oplossingen beschikbaar zijn…
Persoonlijk doe ik geregeld korte wandelingen in de eigen woonomgeving. Dat zijn prikkel-arme momenten. Ook zet ik graag tijdelijk mijn bril (om ver te zien en scherp) af; zo bereiken minder prikkels mijn brein. Ook kijken wij niet systematisch naar TV-journaals.
Deze “correcties” op “het nieuwe normaal” kon ik ook tijdig invoeren vanuit een betekenisvol besef dat ik in de studententijd aan de KU-Leuven opdeed:
《Een teveel aan informatie leidt tot desinformatie》____________________________________
Of in termen gebruikelijk in de Economische Wetenschap:
“Grensnut kan veranderen in Grens-‘leed’ bij overaanbod.”
________________________________________
Illustratie: vrouwen aan het werk op de akker; de praktijk van het “aren lezen” waarbij de boer de akker overliet aan armen om letterlijk een graantje mee te pikken, staat al beschreven en als opdracht geformuleerd in het Eerste Testament in de Bijbel. “Saaie”, repetitieve handenarbeid bezit het vermogen de geest rust te schenken, de hoeveelheid en de variatie van prikkels blijft beperkt.
