Daniel Maes (72), norbertijn van Postel en afkomstig van Arendonk, loopt een seminarie in het zesde eeuwse klooster Mar Yakub in Qâra, gelegen op 90 km van Damascus. In Syrië zijn er 2,4 miljoen christenen op 24 miljoen inwoners. Een verre droom van de Vlaamse norbertijn Maes is om van het klooster Mar Yakub een tweede Taizé te maken, dicht bij de bronnen van het christendom, in dialoog met joden en moslims.

Dinsdag 11 oktober 2011

Beste Vrienden,
Er is hier enkele dagen geen internet geweest. Helaas. Maar het werkt weer.
Nog iets: op mijn (nieuwe) pc heb ik nog geen autocorrectie van het
NL. Hij verbetert alles als het maar Engels is, maar nog niet het NL,
dus nog even geduld.
Aan het einde van mijn verhaal heb ik wel een korte samenvatting die
ge gerust in de pers in België moogt verspeiden, graag zelfs en het is
ook nodig!
Dank.

P. Daniël.

In de maanden dat ik voorheen hier was werd nooit naar tv gekeken.
Deze vrijdagavond was er echter weer een serieuze reden. De bekende
Franse journalist Thierry Meyssan, die hier enkele dagen verbleven
heeft en gisteren even op de Syrische tv was komt deze avond terug in
een lang interview. Toen hij hier was heeft hij verschillende dingen
gezegd die hij nu openlijk toelicht. Hij spreekt heel rustig in ’t
Frans, terwijl er Arabische ondertiteling wordt gegeven. Hij geeft
een grondige analyse van wat er in Libië is gebeurd met tal van
concrete voorbeelden die hij zelf heeft meegemaakt en uitgezocht, van
journalisten die eigenlijk militairen, spionnen of terroristen waren,
met getrukeerde beelden van grote betogingen op bepaalde plaatsen die
er niet waren maar later daardoor werden uitgelokt, met moorden en
verminkingen die achteraf toegeschreven werden aan de soldaten van
Khadafi, wat door de internationale pers gretig werd overgenomen. Hij
was bij een samenkomst van zogenaamde journalisten waar een groot
portret van Khadafi hing en waar “journalisten” wierook gingen
branden om dan te filmen en te zeggen dat Khadafi zich als god liet
vereren. Ik kan onmogelijk hier alles vertellen wat vanavond gezegd
is, het zou te veel zijn. Alleen dit nog. De samenzwering van Amerika,
Israël, Frankrijk en Engeland was nauwkeurig voorbereid en was bedoeld
om tegelijk in Libië en Syrië te  worden uitgevoerd. In beide landen
waren tijdig massa’s wapens gesmokkeld. “Journalisten” en goed
opgeleide terroristen bereidden de plaatsen voor waar moest
gebombardeerd worden. Indien er grote aantallen burgerdoden vielen was
de mededeling unaniem dat het ofwel door de regeringstroepen was
gebeurd ofwel dat het enkel een militair doelwit was dat vernietigd
werd. Dat werd geregeld op het Navo-hoofdkwartier in Brussel.

In Syrië is het gelukkig tot nu toe nog niet gelukt. Toch had Thierry
nog een belangrijke waarschuwing voor Syrië. Het tv-station Al Jazeera
heeft maquetten gebouwd van pleinen in Libië, waardoor ze met
vervalste beelden opstanden konden tonen om die dan ook later uit te
lokken. En zo is het gebeurd. Maar Al Jazeera heeft nu ook pleinen van
Damascus nagebootst om hier hetzelfde te kunnen doen. Syrië is
gelukkig beter voorbereid. Wie zich wil verdiepen in dit
weerzinwekkend westers militair complot, leze het boek van deze
journalist: Thierry Meyssan, L’Effroyable imposture. Het is inmiddels
een bestseller in bijna dertig talen vertaald.

Op dit boek zijn inmiddels meer dan 3.000 boeken commentaar verschenen, wat wil zeggen
dat het niemand onverschillig laat. Je kunt het gemakkelijk op
internet vinden. Wie ontdekt dat hij voorzitter is van “le réseau
Voltaire” zal wellicht even schrikken. Je moet dan wel weten dat hij
zeer strak katholiek is opgevoed met het harnas van Opus Dei en als
gevolg daarvan alles over boord gegooid heeft en de vrijzinnigheid
omhelst. Hij is nu wel een van de meest competente journalisten die
met gevaar voor eigen leven en zonder eigenbelang getuigt van de
waarheid en de misdadige plannen van de wereldleiders aanklaagt. Hij
is wie hij is. Bij ons heeft hij wel tussen neus en lippen verteld dat
hij zijn geloof teruggevonden heeft in Tripoli en dat hij werkelijk
gelooft in de Wederkomst des Heren. Wanneer de hoogste leiders van
Saoedi-Arabië vlotjes in het Vatikaan ontvangen worden, terwijl ze
christenen doden en geen enkele katholieke kerk toelaten, mag men
moeder Agnes-Mariam niet verwijten dat zij zich door Thierry laat
interviewen (zie korte samenvatting achteraan).

We hebben het samen met de gemeenschap op internet opgezocht en genoten van de onverwachte
reacties op de uitspraken van moeder Agnes-Mariam. Ondertussen zijn er
gerenommeerde christelijke, katholieke of kerkelijke media die de
lafheid van de huidige samenzwering tegen de christenen en Syrie niet
willen inzien. Ze blijven christenen valselijk verwijten sturen dat ze
dictaturen zouden steunen, dat ze een bevoorrechte plaats willen
opeisen in het Midden-Oosten en dergelijke onzin meer. Christenen
moeten in heel het Midden-Oosten weg omdat zij de getuigen zijn van de
misdaden van het westen aldaar. Waar blijven onze praatzieke
katholieke media nu? Ze zouden ons moeten verdedigen. Waar blijft een
moedige en oprechte verdediging van“Pax Christi” en de andere
kerkelijke organisaties? Onnozele slogans verspreiden zoals
“doodstraf afschaffen”, wat al decennia bij ons niet meer bestaat
terwijl er in heel de “beschaafde wereld” massa’s onschuldige
ongeboren kinderen wettelijk worden afgeslacht! Dat de grootmachten
het midden oosten gerust laten en de christenen hier verder in vrede
laten leven met moslimbroeders en zusters, zoals voorheen. De
christenen zorgen voor een groot deel voor de uitstraling van de
Arabische wereld, veel meer dan hun beperkt percentage doet vermoeden.

Zitten de Belgen te wachten op een geheime regering die in Frankrijk
zou gevormd worden om, als de chaos bij ons groter wordt met steun van
de grote mogendheden toe te slaan? Wat heeft Turkije zich te moeien
met een groep laffe, vet betaalde collaborateurs die klaar staan om
met hulp van het westen hier het land te komen vernietigen, zoals in
Irak en Libië, opdat Amerika, Frankrijk en Engeland dan de koek onder
elkaar kunnen verdelen? Bovendien wil hier niemand een westerse
democratie die bol staat van dictatoriale ontsporingen en het
familiale leven heeft vernietigd. Als we van de afgeborstelde
kerkelijke media geen steun krijgen, danken we de communisten en
atheïsten die nu moedig uitkomen voor waarheid, vrede en
gerechtigheid. Dank u Rusland en China! Zeker, er zijn in Syrië
hervormingen nodig, maar mogen ze dat zelf niet doen volgens hun eigen
tradities?

Gelukkig is er ook nog iets anders. Die 45 jongens en meisjes uit
Damascus houden hun laatse gebedsavond. Ze zijn al een tijd bezig
wanneer wij met de gemeenschap binnen vallen. We zijn in de zaal
boven de kerk. Op een groot scherm worden de teksten van de liederen
geprojecteerd met tussendoor beelden uit Jezus’ leven of een kruis.
Er zijn twee elektronische orgels. Eerst is er nog een lange en vurige
lofprijzing. Dan wordt gebeden voor de gemeenschap. Allen scharen zich
rond ons. De meesten van de gemeenschap knielen. Er wordt ook gebeden
dat de werkzaamheden aan de nieuwbouw goedgunstig mogen verlopen opdat
het gebouw een centrum mag worden van geloofsvernieuwing voor heel het
land. Dan wordt gebeden voor Syrië, dat de duistere machten die het
land willen vernietigen gebroken mogen worden. Dan wordt gebeden voor
Libanon. Inmiddels is ook moeder Agnes-Mariam komen meebidden en
vraagt de zegen over de groep en dankt hen voor hun vurigheid en trouw
in het geloof. Daarop neemt een man het woord en doet het zelfde
vanuit het diepst van zijn hart voor de gemeenschap. De herder van de
groep sluit af. Verwijzend naar het boek Daniël, dat ze deze dagen
bemediteerd hebben, zegt hij dat iedereen in staat is om de evolutie
ten goede te keren, zoals Daniël het kon met Gods hulp. Het
voornaamste dat moet veranderen, zegt hij, is uw leven en mijn leven.
We moeten echte leerlingen van Jezus worden! Dan volgen nog praktische
afspraken: dat ieder zijn kamer netjes opruimt en dat alle plaatsen
die gebruikt zijn grondig worden gepoetst. Na het verlaten van de zaal
blijven allen in de hal nog napraten. Er worden handjes geschud en
gekust. De mensen van de gemeenschap worden bedankt. Een jongen geeft
me de hand en spreekt mij aan met “abouna”, wat hier voor priesters
gebruikelijk is. Kortom, het is een ontspannen en heel hartelijk
afscheid. Achteraf zie ik dat inderdaad de ruimten die ze gebruikt
hebben erg netjes zijn. Sommige vrome katholieken zullen nu misschien
opmerken: deze evangelisch-charismatische jongeren hebben toch het
juiste geloof niet! Daarop hoor ik als het ware Jezus antwoorden:
“Zulk een geloof heb Ik in heel uw katholieke parochie of gemeenschap
nog niet gevonden”!

Zaterdag 8 oktober 2011

Jongeren zijn overal dezelfden. Vanuit mijn kamer in de toren zie ik
op het grote binnenplein. Gisteravond hoorde ik nog heel lang zachtjes
jongeren in een groepje samen zitten en babbelen maar ’s morgens is
alles opgeruimd. Jean-Marie is bij hun ontbijt nog gaan afscheid nemen
en heeft een flinke portie gebakjes meegekregen die hij bij ons
ontbijt in de toren triomfantelijk komt aanbieden. De jongeren
vertrekken en het wordt weer stil, afgezien van de geluiden die van de
nieuwbouw komen.

Vandaag celebreer ik de zondagavond omdat er iemand morgen vroeg al op
reis moet en anders geen kans heeft voor een zondagsviering. Na de mis
volgt een kleine kaarsjesprocessie met de plechtige hymne ter ere van
Onze Lieve Vrouw zoals op zaterdag na de vespers.

Deze avond wordt in de refter nog eens een doek klaar gemaakt voor een
nieuwe ikoon. Ditmaal is het een kleine: iets meer dan 2 meter op één
meter, over de opwekking van de dochter van Jairus. Met de projector
wordt het plan dat moeder Agnes-Mariam gemaakt heeft op het doek
geprojecteerd en met houtskool worden de contouren op het doek
getekend.

Zondag 9 oktober 2011

Het ontbijt deze morgen in de toren is op zijn ’s zondags. Zr.
Claire-Marie heeft voor ons kleine broodjes gebakken, echt brood.
Heerlijk. Op de middag komt abouna Georges en vieren we uitgebreid de
byzantijnse eucharistie. Daarna wordt in de binnentuin gegeten met een
grote schaal friten op tafel. We hebben nog niet helemaal gedaan of
Faisal komt melden dat er een vrachtwagen met drie ton tomaten moet
gelost worden. De tomaten worden hier niet zelf gekweekt omdat ze in
Syrië spotgoedkoop zijn en van de beste kwaliteit. Omwille van de
grote hoeveelheid wordt hier iets meer dan één euro betaald voor 10 kg
tomaten. En je moet eens zien wat voor tomaten dat zijn! Ge ziet dat
ze zon gehad hebben. Al wat weerbaar is stelt zich op en vormt een
keten: 315 isimobakken met tomaten worden in een mum van tijd onder de
galerij gestapeld. Enkele stevige boys vormen hun eigen circuit en
pakken twee bakken tegelijk. Ons middageten is weer verteerd.

In de namiddag gaat een groep wandelen en een andere deel van de
gemeenschap wil wel meteen aan de tomaten beginnen. Er is namelijk
eindelijk een goede “pressoir” geschonken die men nu ook voor het
eerst wil proberen. Herhaaldelijk wordt me gezegd dat ik de mensen
moet danken die me geld gegeven hebben om dit ding te kopen.
Inderdaad kan men met dit machine in één uur meer doen dan met een groep in een hele week. Vorige keer zaten hier nog drie vrouwen bij
elkaar met een klein zeefje dagen lang tomaten te draaien. Tegelijk
zullen al enkele tomaten voor onze maaltijd worden klaar gemaakt.

Maandag 10 september

Vandaag is er met een aantal gewerkt aan de tomaten. Ruim een ton is
verwerkt d.w.z. gewassen, gesneden, geperst, gekookt, gedroogd en in
flessen gedaan voor de verkoop. In de keuken en er omheen is het al
tomaat wat je ziet.

’s Avonds projecteert Jean-Marie op de muur de plannen die hij gemaakt
heeft van de nieuwbouw. Het is tot in de puntjes afgewerkt en in
kleur. De bemeubeling wordt gezamenlijk gekozen: daar een dubbel bed,
hier een enkel… Jean-Marie plaatst alles er meteen in volgens wens.
Ook wordt nog een verdieping gezien boven de woning van de concierge.
Meteen wordt bepaald hoe die moet gebouwd worden en Jean-Marie tekent
het zo feilloos na. Ook Zaki en moeder Agnes-Mariam zijn opgetogen
over het werk. Het geheel is oogverblindend mooi en hij krijgt dan
ook een spontaan applaus.

Ziehier dan een synthese van het fameuze intervieuw, dat we hoger
reeds vermeld hebben.

Op 5  september 2011 werd  Z.H. Bechara Boutros Rai, de nieuwe
maronitische patriarch van Antiochië en heel het Oosten (verbonden
met Rome) ontvangen op het Elisée. Het is een traditie van de
voormalige koloniale mogendheid, die zich er destijds toe verbonden
heeft de christenen in het Midden-Oosten te beschermen. Gezien de
inmiddels woelige situatie in Syrië had de patriarch de andere
christelijke leiders geraadpleegd om een duidelijk en eensgezind
standpunt aan de president over te maken. Tot ontzetting van de
patriarch deelde president Nicolas Sarkozy hem echter het plan mee om
de christenen uit het Midden Oosten te verdrijven. De V.S., Frankrijk
en het Verenigd Koninkrijk hadden voor half november een oorlog gepland
tegen Syrië. Inmiddels is evenwel gebeurd wat nooit eerder is
voorgekomen: Rusland én China hebben hiertegen hun veto gesteld.
Niettemin zijn de media toch al met de voorbereiding begonnen door de
christenen te beschuldigen dat ze de dictatuur steunen.

Thierry Meyssan, op dit ogenblik de meest competente Franse journalist
terzake, die onverbloemd de samenzwering van het Westen tegen het
Midden Oosten blijft aanklagen, publiceert op 1 okober 2011
(www.Voltairenet.org) hierover een glashelder en vlijmscherp interview
met zr. Agnes-Mariam, higoumène van het monasterium Mar Yakub, Qâra in
Syrië. Ziehier enkele gedachten daaruit.

De christenen zijn de pioniers geweest van de Arabische Renaissance,
Nahda genaamd. Van hen kwamen ook de eerste drukkerijen. Omwille van
bepaalde panarabische bewegingen in de XXste eeuw zijn de christenen
meer hun eigenheid gaan benadrukken, zoals in de Libanese oorlog is
gebeurd. Christenen leven hier in het land van hun voorvaderen.
Terecht heeft de bijzondere Synode over het Midden-Oosten dan ook het
onvervreemdbaar Arabisch karakter van de christenen benadrukt, in
plaats van een christelijk geloof te zien als een product door de
westerse kolonisator ingevoerd. Dit wordt schitterend aangetoond door
J. Corbon, L’Eglise des arabes. De christenen hier zijn niet de
vijanden van het westen maar zij hebben veel geleden onder het
onmenselijke geweld van het westen (V.S. en Frankrijk op kop) in de
Libanese oorlog, in Irak… De christenen in het oosten kunnen hun heil
niet verwachten van bemoeienissen van het westen maar van hun
samenleven met de verschillende  Arabische volken, waarmee zij een
broederband vormen. De confessionele verschillen worden dikwijls groter
afgeschilderd dan ze in werkelijkheid zijn. In elk geval hebben zij
het recht om hun eigen samenleving te regelen. Het westen mag zich
niet als de grote rechter van heel de wereld blijven gedragen om dan
de voogd te spelen over alle christenen.

Wij zijn diep ontgoocheld over de buitenlandse katholieke pers, die
het moedige standpunt van de maronitische patriarch bekritiseert door
de meesters van de wereld als papegaaien na te praten. De patriarch
heeft niet de dictatuur geprezen, hij heeft gepleit voor
rechtvaardigheid, vrijheid en vrede voor de christenen en de
bescherming tegen een samenzwering van buitanaf. Natuurlijk strijkt
hij tegen de haren in van de internationale gemeenschap die Syrië wil
ontwrichten om er dan het eigen belang en de macht te vestigen, zoals
in Libanon, Irak, Libië… Eerst een land verwoesten om het dan als
grote weldoener op te bouwen en mede de nieuwe heerser te worden.

Het is een valse beschuldiging wanneer men zegt dat de christenen van
het oosten bang zijn voor de democratie. Zij zijn altijd de
voorvechters geweest van vrije meningsuiting, eigen bestuur,
rechtvaardigheid en vrede. Ze weten echter dat er ook andere manieren
zijn van samenleven dan de westerse democratie, vol dictatoriale
ontsporingen. Het westen heeft ook de gezinnen ontwricht, omdat het
de band met familie, volk, land en traditie heeft doorgesneden.
Het oosten heeft meer deze banden bewaard waarbij ouderen, en
gehandicapten in hun natuurlijke omgeving kunnen kunnen blijven leven.
Het oosten zal ook nooit de gruwelijke westerse banalisatie van
abortus aanvaarden.

Vertegenwoordigt de overgangsregering (Conseil National Syrien) in
Turkije, die een vernieuwde sharia wil invoeren, niet de meerderheid
van de bevolking die streeft naar hervorming? De CNS is een
bondgenootschap, gedomineerd door moslimbroeders, gesteund door het
westen dat hiermee Syrië wil destabiliseren. Indien zij hervormingen
wilden zouden ze met de president en de regering in dialoog treden.
Dit sluiten ze niet alleen radicaal uit, maar hun enige taal is die
van onaanvaardbaar geweld. Bovendien, hoe zou een sharia, die geacht
wordt onaantastbaar goddelijk te zijn, ooit enige aanpassing vanuit
menselijke aard kunnen toelaten? Het grootste deel van de Syrische
bevolking is hier terecht erg bevreesd voor. Het CNS is een schande
voor christenen én moslims.

Vele geestelijken in het westen zijn onverdeeld voor de “Arabische
lente” omdat ze misleid zijn, geen inzicht hebben in de werkelijkheid
van de oosterse samenleving en de diepe verzuchtingen van de overgrote
meerderheid van christenen en moslims misprijzen. Christenen hebben
overal verschillende politieke standpunten, dat is hun recht. En ze
zijn altijd “pluralistisch” geweest, dat is hun eer. Nu worden
christenen door een totalitaire samenzwering vanuit het westen echter
tot in hun diepste wezen aangevallen. Het westen streeft met een
opgeblazen hoogmoed naar overheersing . Het verkeert zelf in een diepe
morele, politieke en economische crisis, waar het niet meer uitgeraakt.
Ondertussen wil het westen, als de heerser van de wereld, alle
christenen uit het Midden Oosten weg, omdat zij de getuigen zijn van
het onrecht van het westen. De toekomst van de christenen ligt niet in
een imperialistische oorlog van het westen maar in hun eeuwenoude
wijze van samenleving met alle andere arabische broeders en zusters,
zoals ze het eeuwen hebben gedaan, verbonden met hun land en
tradities.

(Op internet volgt hierop nog een reactie van een rijke
Amerikaan-Fransman, economist, agnost en gevlucht naar Haiti. Met de
sterkste bewoordingen prijst hij de juistheid en helderheid van de
visie zoals zr. Agnes-Mariam die uiteenzet).