Niet dat er in Antwerpen-Noord dezer dagen niet veel gebeurt, hoor. Integendeel: zoveel te doen dat er nauwelijks tijd overblijft om over het “Chicago van ‘t stad” te bloggen.
Chicago? De journalisten van de Gazet van Antwerpen hadden ons vandaag bezig moeten zien. De tijd die ik niet aan bloggen besteedde, kropen de voorbije weken namelijk in het organiseren van een allereerste Lentepoets in onze straat. Samen met een buurman de handen in elkaar geslaan, flyers gemaakt en verspreid, buren aangesproken en gemotiveerd, koekjes gebakken en kuisgerei van ‘t Stad aangesleept.
Onze buren, onze straat. De voorbereiding van de Lentepoets was een sociologische ontdekkingstocht in het miniatuur. Ik belde aan bij mensen met wie ik al 3,5 jaar in dezelfde straat woon, maar die ik nog nooit gezien -laat staan aangesproken- had. Ik maakte kennis met vriendelijke mensen in de sociale woningen, minder vriendelijke mensen in de sociale woningen en ronduit beschofte mensen in een woning aan de overkant.
Ik ontdekte een Limburgse inwijkelinge aan het begin van de straat, maakte kennis met de Servische familie aan de overkant en de Tibetaanse even verderop. Werd vriendelijk binnen uitgenodigd bij buren die het duidelijk niet zo breed hebben, en ook bij buren die hun pas gerenoveerde huis tot bed & breakfast hebben omgetoverd. Oude mensen, jonge mensen, koppels met kindjes, alleenstaande mensen. Veel Belgen, maar ook Serviërs, Tibetanen, Nederlanders, Chinezen, Limburgers. De één al makkelijker te overtuigen om mee te poetsen dan de ander. Maar de gratis bloembak van ‘t stad deed het hem toch.
En vanmorgen, om klokslag 10 uur, stapten de eerste buren op straat, met emmers water, borstels en een beetje een afwachtende houding. Spannend, want er wordt anders nooit wat georganiseerd in onze straat-met-tram.
Zo simpel kan het zijn: afspreken dat je op een bepaald tijdstip samen je huis uit komt, de straat op. Gezellig dat het was. De buurjongens toonden hun ontembare enthousiasme en poetsten de hele straat. De zon scheen, er werd gebabbeld, er werden cake en koekjes gegeten. Het resultaat: een kraaknette straat, en een ontmoeting met de buren. Verbazingwekkend om te horen hoeveel mensen hier al jaren wonen, zonder dat ik hen -of zij mij- ooit gezien heb.
Chicago was veraf vandaag.
