Er kwam nogal wat kritiek toen Theo Francken werd vergeleken met Joseph Goebbels. “Ook al zijn we het niet eens met zijn beleid, we mogen deze man niet diaboliseren”, zo klinkt het. Alsof het een vrijblijvende keuze is om vóór of tegen Theo z’n beleid te zijn, zonder enige morele verantwoordelijkheid, vergelijkbaar met mensen die graag spruitjes eten en ander en die er absoluut niet van houden.

Ik houd Theo persoonlijk verantwoordelijk voor tal van gruwelijkheden die onder zijn toedoen worden begaan, gedoogd of uitgebreid. Ik wil beroep doen op het geweten van mijn medeburgers om deze man te stoppen vooraleer hij nog veel verder kan gaan. Want dat zal hij ongetwijfeld doen. Theo is natuurlijk niet de enige verantwoordelijke in Europa voor deze maatregelen, en de meeste daarvan heeft hij ook niet zelf uitgevonden. Zijn fervente verdediging ervan is echter ongeëvenaard. Het snoeven met repressie is zijn politieke visitekaartje geworden, terwijl de slachtoffers van het beleid letterlijk worden doodgezwegen.

Ik wil dit illustreren met drie maatregelen: de Soedanese identificatiemissie, de gesloten detentiecentra en de vluchtelingendeal tussen de EU en Turkije.

Samenwerken met de inlichtingendienst van een genocidale dictator?

Afgelopen week is een Soedanese “identificatiemissie” neergestreken in Brussel, na een overleg met Francken. De bedoeling is dat de officiële delegatie uit Khartoem haar landgenoten in het Maximiliaanpark en aan het Noordstation identificeert. Soedan is ook bereid de nodige reisdocumenten af te leveren om de illegale Soedanezen terug te laten keren naar hun thuisland. Bij de politieacties op het terrein werden in totaal 550 mensen gecontroleerd. 193 illegalen werden opgesloten in gesloten centra, 103 daarvan zijn vermoedelijk Soedanezen.

Soedan heeft een erbarmelijke mensenrechtensituatie. De armoede is er de laatste jaren ondraaglijk geworden, vooral door de gestegen voedselprijzen, en het regime treedt erg repressief op tegen elke vorm van verzet. De overheid zet chemische wapens in tegen de burgers, politie en veiligheidsdiensten terroriseren de bevolking in complete straffeloosheid en schrikken er niet voor terug om burgers te folteren en te mishandelen. Geen wonder dat sommige mensen die gruwel proberen te ontvluchten. Soedanezen houden erg van hun land en vluchten omdat ze niet anders kunnen. Als ze naar Engeland willen, dan is dat omdat Engels de tweede taal is in Soedan en ze daar vaak familie hebben. Soedanezen die uit conflictgebieden vluchten voor vervolging en geweld terugsturen is ontoelaatbaar en het gaat in tegen het vluchtelingenverdrag. De staatssecretaris bestempelt hen als “gelukzoekers” en verkoopt dit als “outsourcing van het Europese migratiebeleid”. Volgens Amnesty International Vlaanderen moet hij de samenwerking met Soedan en het gebruik van de identificatieteams onmiddellijk stopzetten. Het Soedanees regime heeft bijna dagelijks bloed aan zijn handen, en als je een bebloede hand drukt, dan heb je zelf ook bloed aan je handen. Theo verdedigt deze aanpak echter fervent, wordt ervoor bejubeld door de rechtse vleugel van NVA en Vlaams belang, en de politie en Dienst Vreemdelingenzaken blijven voorlopig gewoon doorgaan met deze acties.

De Soedanese president Omar al-Bashir werd aangeklaagd door het Internationaal Strafhof in Den Haag wegens oorlogsmisdaden en ernstige mensenrechtenschendingen. Volgens de VN zit hij achter de moord op 300.000 mensen. Maar voor staatssecretaris Theo Francken maakt dat allemaal niet uit. De ambtenaren van deze regering zijn welkom als ze maar helpen in de strijd tegen vluchtelingen. Dat mensen letterlijk worden uitgeroeid in de landen waarnaar wij ze deporteren, dat maakt ons medeplichtig. [1] 

Kinderen opsluiten?

Het tweede voorbeeld is dat van de gesloten detentiecentra voor vluchtelingen, waar wij zogezegd niets van (willen) weten. Gesloten centra zijn gevangenisregimes met mensonterende toestanden voor bewoners die niets misdaan hebben. Deze administratieve detentie van vreemdelingen is in strijd met de vrijheid, de rechtsstaat, de mensenrechten en de menselijke waardigheid. Administratieve detentie is geen noodzakelijk middel, maar een toonbeeld van repressief migratiebeleid.

 Op dit moment worden honderden mannen, vrouwen en kinderen opgesloten in detentiecentra, omdat ze niet over de nodige papieren beschikken om in België te verblijven of in afwachting van een beslissing in hun asielprocedure. Die opsluiting kan weken tot maanden duren, ook al begingen deze mensen geen enkel misdrijf. En het respect voor de mensenrechten gaat erop achteruit: zwangere vrouwen, bejaarden en zieken worden opgesloten, gezinnen worden gescheiden, de duur van de opsluiting is arbitrair, de gedetineerden hebben moeilijk toegang tot juridische bijstand. Het is een blinde vlek in ons maatschappelijk bewustzijn en een grote zwarte vlek op ons geweten.

Opsluiting heeft verregaande fysieke en psychologische gevolgen. Zelfmoordpogingen, bewoners die worden mishandeld,hongerstakingen. De bewakers, sociaal assistenten en andere begeleiders gedragen zich vaak afstandelijk of zelfs manipulatief in plaats van ondersteunend zodat niemand nog vertrouwen heeft in hen. De bewoners zijn verward, angstig, ontredderd en depressief door te worden opgesloten in omstandigheden die niet veel beter zijn dan de ondemocratische regimes die ze hebben ontvlucht.

 Dit bedenkelijke detentiesysteem is één van de pijlers is van het migratiebeleid. De Staatssecretaris voor Asiel en Migratie geeft aan dat hij het aantal plaatsen in gesloten centra wil opvoeren. Bovendien wil hij ook kinderen kunnen opsluiten, wat niet meer gebeurde sinds ons land in 2008 werd veroordeeld door het Europees Hof van de Rechten van de Mens.

De Europese “Endlösung”?

Francken verdedigt de deal met Turkije waarbij Europa 3 miljard betaald om miljoenen Syrische vluchtelingen naar daar uit te wijzen en vast te zetten. “Door de deal met Turkije hebben we de migratiestroom van Turkije naar Griekenland kunnen stoppen” aldus Francken. Deze deal wordt nochtans door vele mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty International en Human Rights Watch veroordeeld.

 Vluchtelingen krijgen in Turkije slechts tijdelijk bescherming en hebben wettelijk niet het recht om te werken. Velen werken bijgevolg illegaal om in hun behoeften te kunnen voorzien, voor de helft van wat Turken krijgen en dat is vaak ontoereikend. Talrijke kinderen moeten daarom ook gaan werken. Dwangarbeid en kinderarbeid dus. 485.000 Syrische schoolplichtige kinderen gaan niet meer naar school. De meesten daarvan hebben al een leerachterstand van 2 jaar opgelopen, sommigen nog meer. Een broeihaard voor radicalisering en rekrutering door terroristische groepen.

Turkije is helemaal geen veilig oord voor vluchtelingen. Grenswachten schieten zelfs vrouwen en kinderen neer en deporteren dagelijks illegaal honderden mensen naar oorlogsgebieden. De omstandigheden in de vluchtelingenkampen zijn erbarmelijk. Je moet niet veel zoeken op google om meer te weten te komen over de wantoestanden in vluchtelingenkampen. [2]

Wat zou er gebeuren in die gigantische vluchtelingenkampen in Turkije, waar de maffia vrij spel heeft? Neem bvb. het Nizip camp in het zuiden van Turkije, waar 14.000 vluchtelingen verblijven. Er is sprake van mensenhandel, kinderprostitutie en zelfs organen van vluchtelingen die illegaal worden verkocht op de internationale markt. De vluchtelingen durven geen klacht neer te leggen omdat ze bang zijn om te worden gedeporteerd. De verantwoordelijken van de kampen doen alsof hun neus bloed, en houden zo deze onmenselijke wantoestanden in stand.

De Duitse bondskanselier Merkel heeft het kamp onlangs tijdens een bezoek geprezen voor de prima omstandigheden, samen met diverse andere Turkse overheidsfiguren. Ondanks deze controverses vangt Turkije 2,7 miljoen vluchtelingen op, het hoogste aantal ter wereld. Turkije schiet dus kinderen dood aan de grens, en krijgt 3 miljard van Europa om vluchtelingen naar Turkije terug te mogen sturen. In hun drang om hun grenzen te sluiten negeren Europese politici moedwillig het feit dat Turkije geen veilig land is voor Syrische vluchtelingen, en dat het met de dag onveiliger wordt.

We moeten Francken stoppen!

Het is onze plicht om op te komen tegen het beleid van Theo Francken, en er niet mee akkoord te gaan dat hij ganse groepen mensen als “een andere soort” categoriseert waarvan het geen kwaad kan dat ze omkomen, als we er maar van af geraken. We mogen niet toelaten dat er over mensen wordt gepraat alsof het ging over ongedierte of afval, en we mogen niet akkoord gaan met om het even welke endlösung om onze verantwoordelijkheid af te schuiven.

De geschiedenis herhaalt zich?

De historische parallellen met de tragedies van tweede wereldoorlog zijn uitdrukkelijk, alsook de nationalistische propaganda, de xenofobie, de onverschilligheid en de gelatenheid van de mensen. Het is moreel plichtverzuim om er niet tegenop te komen!

Tot slot nog even een vergelijking tussen dit Turks vluchtelingenkamp te Karkami?:

En het Duitse concentratiekamp van Dachau:

Het roept bij mij spontaan de gedachte op dat de concentratiekamp gevangenen beter waren gehuisvest dan de hedendaagse vluchtelingen. De Duitse barakken waren wellicht nog comfortabeler dan die tentjes waarin die mensen van koude en ontbering omkomen. Een massa mensen overleveren aan de grillen van kampbewakers in dictatoriale regimes met een bedenkelijke reputatie op het vlak van mensenrechten? We moeten ons geen illusies maken over de gevolgen.

[1] De EU werkt daarnaast ook samen met paramilitaire organisaties om de grens tussen Soedan en Libië te bewaken, waar allerlei gruwelijkheden worden begaan. Eerder raakte ook bekend dat Italië samenwerkt met de Libische maffia van Brigade 48 (tot voor kort mensensmokkelaars) om bootvluchtelingen tegen te houden en op te sluiten in vreselijke omstandigheden. 11.11.11 klaagde deze zomer al aan dat er steeds meer ontwikkelingsgeld wordt ingezet voor dergelijke bedenkelijke samenwerkingen.

[2] Destijds tijdens WOII riskeerden mensen hun leven om getuigenissen uit de concentratiekampen bij de geallieerden te krijgen. Die waren reeds expliciet op de hoogte in 1942, maar deden weinig moeite om dat te voorkomen. De onverschilligheid van de huidige internationale gemeenschap is vergelijkbaar. In 1939 waren er reeds verschillende landen (zoals Amerika) die weigerden om nog Joodse vluchtelingen toe te laten op hun grondgebied. Dit heeft in belangrijke mate meegespeeld bij de Nazi’s om een beslissing te nemen over Endlösing. Ook hier zien we een parallel met wat gebeurt in Turkije dat onder druk wordt gezet om miljoenen vluchtelingen op te vangen.