In de stadsdoorlichting van De Morgen staat over Brugge: ‘Wie hongert naar cultuur komt in deze stad niks te kort’. Dat klopt. Alleen: in Brugge hongert maar een kleine minderheid naar cultuur. De populairste muziek (gemeten volgens bezoekersaantallen) is er klassiek, daarna jazz en daarna pas pop. Weinigen vinden de weg naar de Cactus Club in de Magdalenazaal. Het Groeningemuseum lokt een massa volk, veelal toeristen natuurlijk, maar naar de tentoonstellingen hedendaagse kunst die het Cultuurcentrum organiseert komt geen kat kijken. In De Bond in Brugge loopt tot 18 november de tentoonstelling ‘Schriftuur/Scripture’. “Een terugblik op zeventien jaar tentoonstellingsbeleid van Cultuurcentrum Brugge,” heet het, “en meteen een inkijk op de toekomst, want ook de jongste lichting kunstenaars krijgt hier carte blanche.”
In de zeventien jaar tentoonstellingsbeleid van het Brugse Cultuurcentrum staat evenwel één constante voorop: die van ‘Bezoekers, trekt uw plan en laat ons vooral met rust’.
Al zeventien jaar zorgt Cultuurcentrum Brugge voor een hoogstaand cultureel programma waarin zowel volks- als elitecultuur aan bod komen. Ook het onderdeel ‘beeldende kunst’ staat op een behoorlijk niveau, maar aast veel meer op prestige dan dat het bezoekers aantrekt. Wie niets afweet van hedendaagse kunst maar dat wel zou willen, komt er niet aan zijn trekken. De informatie die de bezoeker bij het binnenkomen krijgt is vaak zo slecht opgesteld dat je er niets van snapt. Vandaar dat potentiële kunstminnaars meteen afhaken. Toen ik de Brugse schepen van Cultuur daar eens op wees tijdens een openbaar debat, was zijn antwoord: “Als je ’t beter kunt, doe het dan zelf.” Wat meteen ook het niveau van de cultuurpolitiek in Brugge illustreert.
Dat in die zeventien jaar heel wat gerenommeerde kunstenaars in Brugge geëxposeerd hebben, daar is iedereen het over eens. Dat cultuurfunctionaris Michel Dewilde er desondanks niet in geslaagd is de Bruggelingen warm te maken voor hedendaagse kunst, heeft vooral te maken met de eigenwijze, vaak slordige manier waarmee het Cultuurcentrum zijn tentoonstellingen aan de man brengt. Bezoekers worden in het ongewisse gelaten en al te dikwijls laat de techniek het afweten waardoor video’s, dvd’s of audiofragmenten niet afgespeeld kunnen worden.
Het spreekt vanzelf dat je voor hedendaagse kunst nooit de massa op de been kunt brengen, maar soms worden tienduizenden euro’s besteed aan de opbouw van een kunstwerk dat een maand later afgebroken wordt, terwijl haast niemand het gezien heeft. De suppoosten liegen er niet om: vijf à zes bezoekers per dag is geen uitzondering, en velen maken al meteen rechtsomkeer bij gebrek aan informatie. Er worden soms wel catologi verkocht, maar die zijn vaak duur, slecht geschreven en bedoeld voor een gevorderd publiek.
Toen ik deze namiddag de tentoonstelling ‘Schriftuur/Scripture’ bezocht, liep ik er weer moederziel alleen rond. Er was deze keer wél een technicus aanwezig om eventuele storingen op te vangen. Wat ik te zien kreeg was ronduit indrukwekkend. Wie nooit de andere tentoonstellingen van het Cultuurcentrum bezoekt, zou de indruk kunnen krijgen dat die zeventien jaar ‘cultuurbeleid’ niet voor niets zijn geweest. Blikvangers zijn een getatoeëerd varken van Wim Delvoye en een corpulent monster van John Isaacs, maar er zijn ook schilderijen, video’s, dvd’s, installaties te zien en er werden zelfs enkele werken in situ gemaakt.
Met deze tentoonstelling wil curator Michel Dewilde vooral focussen op de ‘schriftuur’, het persoonlijke handschrift van de kunstenaars, de eigen stijl, de handtekening. “Deze bedenking hebben we gaandeweg aan een tweede invalshoek verbonden”, lezen we op het informatieblad dat we in de handen gestopt kregen. “Een kunstenaar werkt namelijk niet alleen volgens een bepaalde stijl of methode, maar codeert op visuele wijze ook een reeks boodschappen, vormen en/of gevoelens. Een kunstenaar ontwikkelt m.a.w. letterlijk plastische, grafische of picturale systemen om een werk te structureren, te organiseren en er bewust of onbewust bepaalde vormen van betekenis aan te geven.”
Volgende kunstenaars nemen deel: Carlos Aires, Steven Baelen, Virginie Bailly, Line Boogaerts, Daphne Blomsma, Peter Buggenhout, Jacques Charlier, Hou Chien Cheng, Bieke Criel, Bart De Clercq, Lisette de Greeuw, Wim Delvoye, Peter Depelchin, Johan Deschuymer, Jan De Vliegher, Daniël Dewaele, Anneke Eussen, Jan Fabre, Bita Fayyazi, Gerjanne, Shadi Ghadirian, Joris Ghekiere, Pierre Goetinck, Loek Grootjans, John Isaacs, Peter Jonckheere, Kakudji, Emilio Lopez-Menchero, Dominic McGill, Wesley Meuris, Ronald Ophuis, Stefan Peters, Leopold Rabus, Sona Safaei, Baktash Sarang Javanbakht, Tracy Snelling, Frits Standaert, Mircea Suciu, Eric van der Kooij, Sofie Van der Linden en Johan Verschaeve.
We wilden ons ook een catalogus aanschaffen, maar die was helaas nog niet voorradig.
Misselyk
