Het conflict tussen D. Leroy en de regering is terug te brengen tot de vraag welk is de taak van de overheid? Wanneer we terecht stellen dat communicatie op een moderne manier voor iedereen kwaliteitsvol voor handen moet zijn zeggen we impliciet dat communicatie via welke drager ook de overheid toebehoort.

Proximus werd een beursgenoteerd bedrijf. Van een overheidsbedrijf verwachten we maximale dienstverlening en geen maximale winst, daar wringt het schoentje. De beide doelstellingen zijn niet combineerbaar.

In basislessen economie leert men dat zaken van algemeen belang die veel investeringen vergen door de overheid moeten gedaan worden. In private handen leidt dit tot enkele spelers die vrij de prijs kunnen bepalen. Men wil daar tegen in gaan en  Proximus verplichten om zijn investering, het optisch netwerk,  ook toegankelijk te  maken voor de concurrent. Dat is tegen alle logica in. Vragen om een concurrent toe te laten en toch genoeg dividend en dus winst uitkeren, dat kan niet.

Minister De Croo als bevoegd regeringslid gaat helemaal uit de bocht. Hij zet de publieke opinie aan om een andere operator te kiezen wat kan door openstellen van het netwerk, anderzijds wil hij een mooi jaarlijks dividend opstrijken. Zijn zienswijze is een markant voorbeeld dat aantoont dat overheidsbedrijven niet passen in de liberale logica.