Vanmorgen is mijn fiets gepikt, bij me thuis aan de voordeur, haast in de achtertuin van de Vooruit hier in Gent. Op zich geen bericht waard, maar ik zag die fiets echt graag. Het is de zoveelste inbraak/diefstal op 2 weken tijd en heb het nu wel gehad. Tijd om één en ander van me af te schrijven, want er ligt me wel meer op mijn lever dan enkel mijn fiets die weg is. Hoe dan ook, de fiets is weg. Foetsie. Eigen schuld dikke bult. Ik had hem maar moeten vast-lassen in plaats van hem gewoon op slot te doen.

Och-Gottekes-Toch. ’t Is maar een fiets.

Ik was behoorlijk woest. Het raakte me ook, dat is juist, maar als ik eerlijk ben moet ik ook toegeven dat het eigenlijk maar een fiets is. Heel wat mensen hebben zelfs geen fiets, en wie weet: misschien had de dief ook geen fiets. En moest ik zonder geld zitten en 4 kinderen te eten moeten geven , dan had ik waarschijnlijk ook minder problemen gehad om de kassa van onze feestzaal op een boot leeg te halen. De diefstal van mijn fiets , en de golf van inbraken in onze buurt doet me vermoeden dat er meer aan de hand is dan wat onschuldige diefstallen. Een paar maand geleden zat ik op de kusttram in Wenduine, toen die mama opstapte met haar 3 kinderen voor wie een hoofdrol was weggelegd in de Panorama-reportage ‘Arm Vlaanderen’ van Phara de Aguirre en Jeremy De Ryckere. Pakkend. Confronterend met de grote C, was die reportage. Die jongen zat voor me en keek me recht in de ogen. Ik durfde haast niet op te kijken, alsof ik me schuldig voelde voor de situatie waarin ze zich bevonden. En misschien is dat zelfs niet helemaal onterecht. Die reportage droop van het onrecht. Het is schrijnend om te zien dat een samenleving er niet in slaagt om een antwoord te bieden aan dit soort van armoede, en kansarmoede in het algemeen. Gelijkheid bestaat niet, en zal ook nooit bestaan. Wie het tegendeel beweert is een dwaas of een leugenaar die het thema misbruikt met een dubbele agenda. Een man is geen vrouw, een neger geen Rus en een arbeider geen CEO, en dat zal nooit zo worden ook. Er bestaan wel degelijk verschillen en dat is maar goed ook. Lang leve de complementariteit en de diversiteit, het zou anders nogal een saaie boel zijn… Maar klassen kunnen wel degelijk langzaamaan worden weggewerkt, dat heeft de geschiedenis ons gelukkig al geleerd en het is dus wèl de moeite waard om te strijden voor gelijkwaardigheid. Maar dat is iets waar we heel erg vandaan staan, me dunkt. Rechts verwijt arme mensen luiheid en haalt maar al te graag de succesverhalen aan van diegenen die wel uit dat dal konden klimmen, al of niet met een beetje geluk. Maar het loopt niet altijd zo, weten we. Gelijkwaardigheid begint met respect. In tijden van crisis worden alleen oplossingen gevonden als men taboes achterwege laat en respect kan opbrengen voor de problemen die zich bij de ander stellen en zich daar ook kan in inleven.

Taboes

 Over taboe gesproken. Niet alleen mijn fiets is gepikt, men heeft ook ingebroken in onze zaak. Oud nieuws zegt u, dat was vorige week toch al? Helaas niet, nee. Ze hebben weeral ingebroken. Deze keer enkel de sterke drank weg (toch ook weer goed voor een getal met 4 cijfers), er was ook niet veel meer te pakken na de vorige keer. Men zag bij de politie gelukkig in dat men er niet nog eens zou mee wegkomen dat het niet in de agenda van het Labo past om onderzoek te verrichten, dus de lokale CSI is het boeltje grondig komen onderzoeken. Dat wees uit dat de dief een Gentenaar van Afrikaanse afkomst moest zijn, dat konden die kroezels niet ‘negeren’.  “Het moet een toeval zijn”, zou je denken. Maar denk ik dat echt? Tuurlijk niet. Ik denk iets anders, want de berichtgeving en de statistieken in de gevangenissen ondersteunen mijn buikgevoel. Maar ergens bekruipt je de schroom om te zeggen: ’t was weer een neger. Het woord alleen al is blijkbaar moeilijk om uit te spreken. Of een Marokkaan. Mensen zijn niet dom, ze weten wel wat er gebeurd. Het moet waarschijnlijk een overblijfsel van een dierlijk instinct zijn die ons waarschuwt wanneer we patronen herkennen, en die liegen zelden. Maar ik durf het nauwelijks te zeggen. Hoe ze het hebben gepresteerd is me een raadsel, maar men is er alleszins in geslaagd om me een schuldgevoel op te naaien als ik een probleempatroon zou willen communiceren. Je weet wel: rascist en zo. Verzuurde Vlaming. Terwijl dat er helemaal niets mee te maken heeft. Ik discrimineer niets of niemand. Geen vrouw, geen neger, geen bejaarde bokken, en zelfs geen zeventienjarige frisse blaadjes. Het is me allemaal eender, en ik werk met iedereen graag. Zolang we maar iets aan elkaar hebben. Er is al heel lang echter iets grondig mis. De multiculturele droom is niet meer. Ze is verkloot door een te laks integratiebeleid en slappe politici. Er zijn te veel mensen aangespoeld die men aan hun lot heeft overgelaten of gewoon niet wilden of konden integreren, en die wel in armoede moesten terechtkomen. ’t Is bijna wiskunde. Vanuit extremistich ideologisch gedachtegoed en zonder plan heeft men het maatschappelijke weefsel laten openrijten, en belangrijke waarden overboord gekieperd onder het mom van een open en verdraagzame samenleving, maar het is een grote puinhoop geworden. Niemand lijkt nog te kunnen weerleggen dat de multiculturele samenleving dood is. Het is zeer stil in de linkse salons als het over dit thema gaat. De integratieproblemen zijn het sterkst in de volkswijken. Ik besef nu wat een frustratie het moet geweest zijn om als arbeider de gevolgen te hebben moeten dragen van zij die pretenderen het werkvolk te vertegenwoordigen maar nooit een schop hebben vastgehouden. Geen wonder dat het Vlaams Blok zo lang en zo hoog kon scoren. De partij der gefrustreerden, van het “Volk dat wel mocht stemmen maar geen mening mocht hebben”.  

Terug naar de armoede. Maar ik kan nog wel zo’n tiental thema’s opnoemen die gedoemd zijn om onopgelost te blijven. Ik weet wat armoede is. I’ve been there. En het is als zelfstandige alle dagen vechten om daar niet terug in te belanden, wat men ook moge beweren. Armoede is niet banaal, en een absoluut onrecht. We mogen het niet laten gebeuren. Ik weiger eveneens te geloven dat een multiculturele samenleving onmogelijk is. Het mislukken is geen optie. Er zijn teveel succesverhalen die het tegendeel beweren. Maar er zijn wel problemen. We hebben moedige politici nodig en mondige burgers die zich zomaar niet de mond laten snoeren. Er moet een einde komen aan de uitzichtloosheid. Waarom geen werk maken van een hernieuwd integratiebeleid voor diegene (allochtoon/autochtoon) die naast de boot zijn gevallen zodat ze hun waardigheid kunnen herwinnen en er geen nood meer is voor om onze kassa te komen leeghalen. Ik zie nog heel erg vaak dat mensen of politici zich achter hun vlag of ideologie verschuilen. Het wordt hoog tijd om de begrippen links en rechts te begraven. Die klassieke begrippen zijn betekenisloos geworden: de NVA haalt zijn kiezers vooral bij ACW, de communisten zijn fervente voorvechters geworden van religieuze symbolen, de progressieven en conservatieven zijn van kant gewisseld, enz… . Zolang het klassieke rechts bijv. niet inziet dat armoede veelal genetisch is en links alleen geld uit andermans zakken probeert te kloppen, blijven we cirkeltjes draaien. Vervloekt zij die zich laten leiden door een misplaatste trouw aan hun vlag. De muren moeten worden gesloopt, en er moet terug hard gewerkt worden aan samenlevingsopbouw waarbij geen enkel thema taboe zou mogen zijn. En dat is geen verhaal voor politici alleen.

 http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/panorama/EP_130620_Panorama_armoede