Na de optocht in Mechelen van ‘traditionele’ katholieken enkele weken geleden tegen de vervolging van christenen in de wereld, eindigend in een Latijnse mis, met uitdrukkelijke vermelding dat het geen ‘oecumenische’ manifestatie was vond op 11 oktober 2014 in Mechelen wél een ‘oecumenische’ manifestatie voor de vrede plaats, waarvoor ook de katholieke bisschop van Brabant had opgeroepen.
In tegenstelling tot de vorige ‘katholieke’ manifestatie was er nu geen VRT-belangstelling. Wel een artikel in De Zondag van 12/10/2014: “Enkele
honderden gelovigen van verschillende religieuze gemeenschappen zijn
zaterdag samen door Mechelen getrokken om te protesteren tegen het geweld
van de terreurgroep Islamitische Staat in Syrië en Irak. Ze wilden met hun
serene optocht ook aantonen dat mensen met verschillende
geloofsovertuigingen niet gedoemd zijn tot conflict maar dat ze vreedzaam
met elkaar kunnen samenleven. Het was een verscheiden gezelschap dat
deelnam aan de manifestatie. Armeens-apostolische christenen,
Assyrisch-chaldeeuwse christenen, Syrisch-ortodoxe christenen, maar ook
moslims, katholieken, protestanten, Koerden en Jezidi’s stapten van de
Ijzerenleen door het centrum van Mechelen naar de Kazerne Dossin. Ook
burgemeester Somers was van de partij en drukte zijn waardering uit. De
manifestatie werd afgesloten met een minuut stilte voor de slachtoffers
van het geweld in Syrië en Irak“.
Mechelen is de stad met in verhouding tot de bevolking het grootste aantal Assyrische Turken en Syriërs in Vlaanderen, en tevens de stad met het 2de meeste inwoners met Marokkaanse migratieachtergrond. Het ‘kerkasiel’ werkt nog altijd optimaal in deze stad waar ook de administratieve zetel van de Katholieke kerk ligt. Zoals bleek uit de herdenking Daarna van 50 jaar Marokkaanse migratie in Mechelen op 1 oktober 2014 zijn het de zusters Franciskanen geweest die in Mechelen voor de eerste opvang van Marokkaanse families en kinderen gezorgd hebben, samen met de Jezuïten en de jonge sociale werker Rudi, die ook al als vrijwilliger actief was. Daar is het jeugdhuis Rzoezie uit voortgekomen waar zowat alle Marokkaanse jongeren in Mechelen langs gepasseerd zijn. Ook Mohammed Chakar van de Vereniging van Marokkaanse verenigingen had er zijn stek, alsmede de eerste Marokkaanse politieman die nu nog altijd lesgever is in de politieschool. En Ali Salmi was er een van de eerste Marokkaanse schepenen in Vlaanderen.
Zou dit ‘kristelijk asiel’ en de concrete behartiging van het migrantenbelang door de ‘katolieke actie’ – met als gevolg een groter gevoel van aanvaarding en ondersteuning, het wij van samen – geen factor zijn in de vaststelling dat er uit Mechelen, vooralsnog en voorzover geweten geen jongeren naar Syrië vertrokken zijn?
Jan Hertogen
