Bijna 20 jaar kan ik België mijn thuisland noemen. Mijn beginjaren in ‘exotisch’ Afrika zijn schimmen geworden die voortdrijven op de horizon. Sneeuwballengevechten, nieuw gemaakte vrienden, stoofvlees met frietjes, een nieuwe taal aanleren,… Het is niet eenvoudig nieuwkomer te zijn in een cultuur.

Als immigrant weet ik wat een nieuw leven opbouwen inhoudt. Van Zuid-Afrika naar Antwerpen, het is een hele reis, best wel spannend maar ook angstaanjagend. Ben ik na al die jaren een echte Belg? Wat je religie, politieke voorkeur, geaardheid, etnische achtergrond ook moge zijn, het is niet aangenaam om op de eerste plaats daarop beoordeeld te worden. Deze dingen zijn slechts een basis waarop ieder mens voort bouwt.

Toch zijn er partijen zoals het Vlaams Belang die eist van nieuwkomers dat ze zich “aanpassen of opkrassen!” Dat kwam/komt hard aan voor nieuwe voor nieuwe gasten zoals ik.

Onbekend terrein

Al van het begin der tijden is de mens steeds onderweg. Uitwisselingen van goederen, kennis en DNA vinden al eeuwen plaats. Ook Belgen reizen dezer dagen de wereld rond. Grenzen verleggen, nieuwe dingen ontdekken, op zoek gaan naar zichzelf of een nieuwe thuis. Taal, cultuurverschillen, geloof… moeten daarbij worden overwonnen. Leren over dingen zodat ze niet langer vreemd zijn. Je niet louter blindstaren op de verschillen is de boodschap. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan, vooral wanneer de verschillen naar hier komen. Als toerist kom je maar oppervlakkig in aanraking met andere culturen. Wij mensen vormen graag een algemeen beeld en vergeten steeds aandacht te geven aan het individu.

Een hoofddoek in het straatbeeld van een Westerse maatschappij zorgt voor gemengde gevoelens. Net zoals blote armen of benen in Marokko voor sommigen achter gesloten deuren thuishoren. Als bezoeker probeer je respectvol met de wetten en normen van het gastland om te gaan.

Yes we can!

Integreren heeft tijd nodig. Het hele proces verloopt gemakkelijker als alle betrokken partijen elkaar met het nodige respect benaderen en behandelen. We moeten samenwerken en streven naar een leefbare omgeving waarin iedereen kan meedraaien. Steeds proberen om elkaar te begrijpen en niet alleen verbaal. Breek los van stereotiepen en laat vooroordelen achterwege. Met open armen elkaar ontvangen betekent: bezoekers een warm hart toedragen ondanks verschillen en de ruimte creëren om wat we gemeen hebben samen te delen. Wij zijn allemaal bewoners van planeet aarde. We zijn allen mensen. Aanpassen betekent trouwens niet je eigen identiteit inruilen. Voor mij betekent het een open kijk op nieuwe dingen. De bereidwilligheid hebben om het bekende met het onbekende te kunnen mengen. Of je nu als allochtoon hier geboren bent of hier op latere leeftijd terecht kwam: waarom moeten wij altijd geijkt worden aan dezelfde autochtone standaard?

Taal

Hoe komt het dat een buitenlander in Holland het Nederlands perfect overneemt? Taallessen worden immers hier ook aangeboden… Hebben we daar in België geen lessen uit te trekken? Volgens mij moeten beide partijen zich engageren om het te doen werken. Er is zeker nood aan betere begeleiding en het aanbod moet voldoen aan de vraag. Het is niet eenvoudig om in een vreemd land de kennis te hebben om doorheen de administratie te navigeren. Ook de bestaande documentatie kan bijsturing gebruiken.

België heeft faam verworven voor zijn taal diversiteit. Frans, Nederlands en Duits staan op het menu. Toch ervaar je al enige problemen als je als Nederlandstalige Brussel bezoekt. Waalse jongeren hebben moeite om het Nederlands te beheersen. We moeten ervoor zorgen dat we de status blijven waarmaken. Als we vlot met elkaar kunnen communiceren, kunnen we zo discussies vermijden.

Elk land heeft een andere aanpak. Wie kan zeggen dat zij de beste oplossing hebben. Brussel is niet alleen onze hoofdstad maar ook de bakermat voor politieke veranderingen. Met het oog op de eenmaking van Europa, kan een klein landje maar beter leren omgaan met diversiteit.

© 2010 – StampMedia – Nyansile Lesedi