Een verandering in de wereld dringt zich via een virus op en dit kan helaas niet zonder opofferingen. Maar geef toch dankbaar toe dat we er op een héél gemoedelijke manier worden ingeduwd: het is prachtig weer, er is meer dan genoeg voedsel, er is geen gewapend wereldconflict, noch morele onderdrukking en het internet blijft ons verbinden. Je kreeg ook alle mogelijkheid om goed voorbereid in deze crisis te stappen, want immuniteit blijkt de enige garantie op overleven. Immuniteit wordt deels bepaald door constitutie, maar je zorgt zelf voor je conditie via beweging en voeding: uiteraard fysiek, wat je in je mond steekt maar vooral ook mentaal, welke prikkels je via je zintuigen opneemt.

Nu het economisch leven zo goed als stil ligt merk je aan de rust de impact van de enorme hoeveelheid negatieve prikkels die je (ongevraagd) binnen kreeg en ervaar je hoe angstig je in je dagelijkse routine stond. Nu je niet meer op dezelfde manier kan functioneren en consumeren, voel je hoeveel niet-levensnoodzakelijke prikkels onze omgeving je opdringt en hoeveel je er ook zelf opzoekt om je (vooral materieel en op heel korte termijn) te bevredigen. Je voelt hoe je door onze omgeving altijd maar bezig gehouden, afgeleid werd. Je stelt vast dat je, zelfs nu je leven reëel in gevaar is, je nog steeds wil blijven presteren uit angst: zoals gebrek aan inkomsten als je niet meer kan werken, niet aanvaard te worden, niet in het systeem te passen.

Nu kan het een ideaal moment zijn om die boot te keren, want er is nog tijd. We bevinden ons wereldwijd in een verplicht isolement. Alle routine stopt waardoor de richting kan veranderen en jij en je kinderen een unieke kans krijgen om die verderfelijke, neo-kapitalistische consumptiepatronen niet door te geven. Nu je kind met jou geïsoleerd is, het al een hele tijd niet meer naar school gaat en zeker nu het vakantie is, kan je een mooie draaibeweging maken door het de weg naar zijn/haar innerlijke kracht en bron van eigen, onuitputtelijke, energie te wijzen, zodat het niet verder verleid wordt om materiële, korte bevrediging op te zoeken.

Want tot aan het verplichte isolement werd ook voor je kind alles netjes ‘ingevuld’: school of opvang, vriendjes, sport, smartphone, games, speeltuinen, spelletjes, doe-activiteiten, snoepen (al dan niet gezond) enzovoort. Kortom: àlles werd gedaan om ze zoveel mogelijk ‘bezig te houden’ en het naar hun zin te maken. Toegegeven, wij als ouders zijn daar ook mee opgevoed. We voelen ons daar ook meestal ‘goed’ bij, maar maakt het ons echt gelukkig? Geeft het ons een diepe voldoening op langere termijn? En zijn we niet allemaal naar Geluk op zoek? Willen we, als verantwoordelijke ouders, die artificiële invulling echt aan onze kinderen doorgeven?

Is het dus wel goed om dat dagelijks fietstochtje, die wandeling, dat buiten-spel, die doe-activiteit te blijven aanbieden (opdringen) aan je kind? Is het wel zo belangrijk dat je kind moét buitenspelen omdat het mooi weer is? Je doet dit vanuit een wetenschap en met de beste bedoelingen. Je doet het echter ook omdat het anders super geïrriteerd wordt en het zusjes/broertjes of jou begint lastig te vallen? En een goede ouder vermijdt conflicten. Uiteraard en terecht, maar de oorzaak van het rebelleren ligt in het onderliggende mechanisme: de gewoonte om te hunkeren naar voeding van buitenaf, die wij hen met alle oprechte liefde inlepelen. Te gemakkelijk voor hen, uitputtend voor jou als ouder en misschien niet de juiste weg?

Er wordt ons immers nergens gevraagd om als ouder de taak op te nemen om onze kinderen creatief bezig te houden. Laat je kind eens ‘los’. Laat en leer het zichzelf bezig te houden. Geef het de kans zich te vervelen, vervelen, vervelen, vervelen. Laat het door de onthoudingsverschijnselen (zeuren, gillen, agressie, elkaar en jou bevechten, …) heen gaan. Blijf hierbij (oprecht!) rustig en wéét dat dit een heel goede ontlading is van veel te veel opgehoopte spanning; dat het eindelijk kan ‘leeglopen’ en dat het dus voorbijgaat. Hoe verslaafder het kind, hoe heviger de reactie en hoe langer het kan duren. Blijf rustig, stuur je kind alle liefde, maar grijp niet in. Blijf in je kracht. Tolereer de ontladingen van je kind in alle rust, het is ook voor jou een noodzakelijke oefening. Bijt door die zure appel heen en weet: het zàl stoppen en daarachter komt de rust vrij. Dan krijgt je kind zichzelf te pakken en sta je verstelt van de creativiteit. Nog belangrijker en een stimulans om vol te houden is te weten dat het kind zo zijn unieke talent zal ontdekken en ontwikkelen.

De eerste bron van aanleren is nadoen: kinderen kopiëren gedrag (vooral van ouders), dus… doe zélf ook niets. Je kind heeft al je aandacht nodig, zonder dat je daarom iets ‘doet’: je kijkt en je knuffelt en je bent zelfverzekerd, maar je laat gewoon gebeuren. Je laat zien hoeveel je in je kind gelooft: in de kracht dat het hier even alleen door moet. Een belangrijk element hierbij is zélf dus niet met afleidingen als computers of smartphones bezig zijn, geeft dus een positief voorbeeld.

Tenslotte geef ik nog graag een mooie illustratie mee. Een student, die ik deze week contacteerde, zei me dat bepaalde studenten uit verveling zijn beginnen studeren. Hoe mooi is dat? Hoe zal het voor jou straks voelen als je kind uit verveling (want dat betekent letterlijk: voorbij de verveling, uit de verveling stappend) zelf de tuin inloopt, de kamer opruimt, studeert? En dus: hoop zeker niet dat de scholen snel weer openen want het is jouw kans om je kind echt op te ‘voeden’. Geef nieuwe, gezonde voeding aan je kind. Confrontatie is altijd de beste leermeester. Vind samen de nieuwe weg. Gebruik deze crisis als een ideaal moment om het anders te doen. Laat het oude los: ook al waren we daar tevreden van en was het ‘normaal’ dat we niet elk moment even gelukkig konden zijn;, wel, je kan écht gelukkig zijn als je durft los te laten waarvan je afhankelijk bent. Je kinderen verdienen deze kans. Als je samen met hen nu aan de slag kan gaan zullen zij geen prestatiedruk meer voelen. Dan zullen ze gelukkig zijn omdat ze in hun eigen kracht staan, hun waarheid kennen, hun intuïtie gebruiken en ontdekken wat echt levensnoodzakelijk is.