Bericht aan alle reizigers

Open brief aan mijn generatie (dertigers, veertigers, vijftigers)

Deel 1: Lachen met de psychische ziekte van een kind, ben je dan niet zelf ziek?

Ik ken het effect van mooi geformuleerde woorden, poëtische slogans, van sloten en deuren, van brekend glas, van kettingzagen, knetterende instortende vreugdevuren.

Rust brengen in een tekst, kan ik niet. Meester Fons, mijn leraar van het 4e leerjaar in de lagere school, zou mij daarvoor terechtwijzen. Hij zou mijn tekst NIET met rode lijnen doorkruisen. Hij zou wel de spellingsfouten aanduiden en mij die woorden tienmaal opnieuw laten schrijven. Hij zou vooral zeggen: “Dat kan je niet? Dat kan je NOG niet.”

Iets wat je niet kan, dat kan je leren. Dat was zijn filosofie.

Er zijn kinderen die moeilijk kunnen stilzitten. Er zijn volwassenen die moeite hebben om zich helemaal te engageren in hun relatie. Er zijn gezinnen die bijna nooit samen een maaltijd delen. Er zijn parlementen waar partijen dicteren hoe hun volksvertegenwoordigers moeten stemmen. Er zijn voorzitters die zichzelf vereenzelvigen met de macht van hun post en daar graag nog een schepje bovenop doen.

Volgens mijn leraar van het vierde leerjaar, kunnen al deze mensen iets leren wat ze NOG niet kunnen of kennen.

Ikzelf heb non-verbal learning disorder. Dat is een vorm van autisme. Een licht vorm, volgens psychologen, maar ik kan getuigen dat ik het niet zo licht ervaar.

Ik ken het effect van mooi geformuleerde woorden, poëtische slogans, van sloten en deuren, van brekend glas, van kettingzagen, knetterende instortende vreugdevuren.

Rust brengen in een tekst, kan ik niet.
Datzelfde heb ik ook wanneer ik spreek of wanneer ik denk.
Rustig spreken of denken, kan ik niet.
Altijd moet er zout in en graag ook wat peper.
En nu gaat deze uiterlijk rustige, maar innerlijke hyperkineet dus schrijven? Blijkbaar.
Want: iets wat je NOG niet kan, kan je misschien wel leren.

Wie laatst lacht, lacht.
#omdenken

Deel 2: Op zoek naar tegenstrijdigheden in mijzelf.

Wie non-verbal learning disorder heeft, houdt meestal erg van beeldspraak, bijvoorbeeld van brekend glas.

Beeldspraak vormt voor mij een vijfde dimensie, toegevoegd aan de werkelijkheid.
Woorden hebben vaak een letterlijke betekenis en soms ook een figuurlijke.
Die figuurlijke betekenis vind ik interessant.

Uiterlijk ben ik meestal rustig. Innerlijk zit er een kleine actieve vulkaan, die af en toe uitbarst.
Ik heb met die vulkaan leren leven. Mensen die mij niet zo goed kennen, kunnen wel eens hevig schrikken.
“Anger is an energy”. De huishouding van die energie is super belangrijk.

Je goed voelen,
begint met goed voor jezelf te zorgen.
Je samen goed voelen,
begint met goed voor elkaar te zorgen.
#nohashtag

Deel 3: Het onderwijs

Een leraar met non-verbal learning disorder, kan dat? Blijkbaar kan dat.
In 2004 behaalde ik mijn diploma als leraar wetenschappen voor het middelbaar onderwijs. Vijftien jaar lang stond ik voor de klas. Intussen zat ik ook weer zelf achter de schoolbanken, om ICT bij te studeren. Ik was een tijdje helpdesk medewerker en ICT hulp in een scholengroep. Dat gaat meestal een tijd goed. Onderhuids blijf ik onrustig.

Moet ik mij conformeren aan het onderwijs? Of kan ik beter zoeken naar de bron van mijn onrust?

Het onderwijs werkt. Het onderwijs kent vele uitdagingen en vele enthousiaste onderwijsmensen, personeel, medewerkers, directies, inrichtende machten. Het verloopt niet vlekkeloos. Perfectie bestaat niet. Er zijn vele visies op onderwijs. Ook dat hoeft geen probleem te zijn. De stijd om zich als de beste school te verkopen, geeft soms wat bijwerkingen. Klachten als hoofdpijn, burn-out, rugklachten, kleine en grote ruzies, zijn niet eigen aan het onderwijs. Het zijn symptomen van onze tijd.

onderwijs =
bijzonder wijs
#yeswecan #yeswknd

Deel 4: Mijn generatie

Het belangrijkste instrument dat een land heeft om haar economie te sturen, lijkt de begroting.

Dat klopt volgens mij slechts gedeeltelijk. De huishouding van een land bevat meer dan inkomsten en uitgaven. Er zijn ook ruimte, natuur, ecosystemen, energie, fotosynthese, water, lucht, afvalstoffen, verwerkingsprocessen, samenwerking, symbiose, biotopen, biodiversiteit, enzoverder. Ook hiervan zouden we een begroting kunnen opstellen. Doen we dat?

Wetenschappers berekenen dat we jaarlijks diep in het rood gaan.

Lenen bij de aarde
is lenen bij een vriendin
#aardebegroting

Deel 5: Wie dan?

Wie is mijn generatie? Hoe goed ken ik ze?

Volgens de wetenschap, wat vaak wikipedia blijkt te zijn, kunnen we een menselijke generatie zien als een familiale of als een sociale groep van leeftijdsgenoten. Binnen die groep vindt men een aantal gemeenschappelijke kenmerken, die in kleine of grote mate verschillen van vorige generaties. Een generatie omvat ongeveer 15 tot 30 jaar. Het gaat om pogingen om kenmerken te benoemen, waarbij men steeds gebruik maakt van veralgemeningen die individuele verschillen overstijgen.

Ik ben zelf 39 jaar. Als mijn generatie beschouw ik dertigers, veertigers en vijftigers. Ben Weyts en Bart De Wever worden 49 jaar in november en december van 2019. Elio Di Rupo en Guy Verhofstadt zijn dit jaar respectievelijk 68 en 66 jaar geworden. Rudy Demotte werd 56 jaar. Elke Van den Brandt is 39 jaar. Rudi Vervoort wordt in november 61 jaar. Bernard Clerfayt wordt 58 jaar. Nawal Ben Hamou werd 32 jaar. Zakia Khattabi werd 43 jaar. Hilde Crevits werd vlak voor de zomervakantie 52 jaar.

De heren Elio en Guy beschouw ik dus niet als mijn generatiegenoten. Rudy wel, Rudi net niet meer. Bernard eigenlijk ook niet. Hilde, Zakia, Nawal, Bart en Ben wel.

Intussen ben ik aan het schrijven aan deeltje 6.
#wordtvervolgd