Geachte heer Peeters, geachte mevrouw De Block,

Ik las uw Koninklijk Besluit van 28/11/2016 over de re-integratie van langdurig zieke werknemers.  Dit laat hen toe zoveel mogelijk het werk te hervatten bij de eigen werkgever.  Mijn echtgenoot was op dat moment 4 maanden werkongeschikt thuis maar reeds bij de sociale dienst van zijn werkgever en de arbeidsgeneesheer geweest opdat hij zijn werk in december kon hervatten.  Geen persoonlijke tegemoetkoming van de groep D’Ieteren aan een personeelslid dat al 13 jaar in dienst is (ze lieten het hem graag geloven), maar een wettelijke verplichting dus vanaf 01/12/2016.

Op 5/12/2016 om 16u kreeg mijn man, na zijn eerste dag terug aan het werk, zijn ontslag.

Een groot gevoel van verontwaardiging overheerst mijn dagen nu.  Ik kan niet begrijpen hoe een groot bedrijf met een verscheidenheid aan jobs mag overgaan tot deze beslissing.  En dat na een voorstel tot aangepast werk.  Louter mondeling wel, want neen, er stond niks op papier.  De sociale dienst gaf aan tijd nodig te hebben alles uit te werken.  De arbeidsgeneesheer keurde mijn echtgenoot goed om het werk te hervatten.  En dat deed hij.  Wel wat angstig om zijn fysiek.  Wel wat bezorgd om de eventuele gevolgen.  Maar vol vertrouwen.  Hij kent zijn job, is gemotiveerd voor werk, heeft goede collega’s en dacht dat het bedrijf betrokken was bij zijn terugkeer.  Zoals mondeling besproken was dit op zijn eigen dienst en zou er na de eerste maand bekeken worden of verplaatsing nodig was, na een eerste verplaatsing was zelfs nóg een verplaatsing mogelijk.  Steeds naar een ander atelier, met aangepast werk dus.  Het bleek een loze belofte.

Overgaan tot ontslag om medische redenen is bij wet verboden.  Re-integratie van een langdurig zieke werknemer is bij Koninklijk Besluit verplicht.  De groep D’Ieteren gaat daar op volgende manier mee om: ontslag om organisatorische redenen en geen sprake van een re-integratietraject.

Mag ik verbolgen zijn?  Waartoe dient uw KB dan?  Kan een autobedrijf van de groep Volkswagen geen voorbeeld nemen aan Volvo Cars Gent waar al verschillende jaren een beleid rond preventie en aangepast werk gevoerd wordt?  Moet een groot winstgevend bedrijf niet gewezen worden op zijn verantwoordelijkheden? 

Ikzelf werk in basiseducatie waar ik elke dag in contact kom met kansengroepen en de verschillende partners die hen begeleiden naar werk.  Een diversiteit aan handicaps zoals taalachterstand, diploma, ervaring, leeftijd en fysiek zorgt ervoor dat een grote groep werklozen moeilijk aan het werk raakt.  Verschillende soorten trajectbegeleiding, werkervaringsprojecten in de sociale en reguliere economie, maatwerk,  onderwijskansen … het zijn allemaal diensten die de Vlaamse overheid aanbiedt of ondersteunt om deze grote groep meer kansen te geven op de arbeidsmarkt.  Uw Koninklijk Besluit van 28/11/2016 laat werkgevers hierin ook een verantwoordelijkheid opnemen.  Een verantwoordelijkheid die de groep D’Ieteren naast zich neerlegt.  Een verplichting zelfs.  Of was het een kans?

Ik zou me willen gaan vastketenen aan de toegangspoorten van D’Ieteren in Kortenberg.  Het neerschrijven van mijn gevoelens helpt gelukkig ook.

Nog steeds ontstemde groeten,

Isabelle Lenaerts