Je kan er ook niet zo maar mee stoppen. Dus zullen wij het moeten ophoesten. Als het lukt zal dat door tolrechten gebeuren, een betaling voor het gebruik van de weg en de kustwerken. Dat doen wij nu al.
Het te betalen bedrag per gereden kilometer in Vlaanderen en Wallonië varieert tussen 7,4 en 20 eurocent. Dat het tolrecht voor het gebruik van de Oosterweelverbinding enkel door de gebruikers zal worden betaald is erg relatief. Die tol wordt immers door de gebruikers doorgerekend.
Uiteindelijk betalen de eindgebruikers, en dat zijn wij!
Wat je er ook moge over denken, schrijven, berekenen of beweren, het maakt allemaal niets meer uit. Betalen zullen wij en voor de meesten onder ons betekent het dat het aan de bron zal worden afgehouden.
Moet je het daarom vergeten? Met een mediawaarde van €25.183,70 ergens tussenin op bladzijde vier? Of is het een les uit het verleden die op de toekomst weegt? Waarom moesten de megawerken er komen? Was dat goed beleid? Gaat het beoogde doel wel worden bereikt?
Stel dat de ontsluiting van de Ring rond Antwerpen inderdaad de verkeersopstopping kan verhelpen en er letterlijk bovenop meer groen komt. Dat zou toch een geweldig succes zijn! Maar, de Ring ligt niet in niemandsland. Het verkeer moet ook verder, doorheen Vlaanderen. Kan Vlaanderen dat wel aan?
Er is ook het andere gegeven in de plannen van de havenbazen. Als zij hun containercapaciteit mogen verdubbelen is dat ook een verdubbeling van het vrachtverkeer. Komen wij dan, zelfs met de ontsluiting, niet in dezelfde toestand als nu?
De West-Vlamingen hebben het al lang begrepen. Zij sturen hun vrachtwagens naar Frans-Vlaanderen, naar Dunkerque. Zelfs havenbaas Fernand Huts had dat al lang door. Hij bouwde er zijn nieuwe afvalverwerker INDAVER: meer plaats, minder paperassen, geen beroepsprocedures en goedkoper.
De meest relevante betekenis van het gehele megaproject is dat het een beeld geeft van het politiek beleid in Vlaanderen. Om beleefd te blijven kan je het “de overschatting” noemen. Overschatting van de mogelijkheden, zowel de feitelijke als de persoonlijke.
The Ox and the Frog. Tekening: Public Domain
Anders gezegd: Vlaanderen is te klein voor de grootte van haar politiek ego’s. Dat werd reeds in de beginselverklaring van de Nieuw-Vlaamse Alliantie geformaliseerd. Een stukje land zo groot als een provincie moest een onafhankelijke natie worden.
Om het in de taal van de heer De Wever te schrijven Rana rupta et bos, het verhaal van de ontplofte kikker en het rund. “Voor de laatste keer verontwaardigd, terwijl de kikker zich krachtiger wilde opblazen, lag ze neer nadat haar lijf was opengebarsten.”
Het is zoals Ewald Pironet het terecht schreef in Knack van 23 november 2022: “In plaats van beunhazen en bellenblazers, hebben we behoefte aan bestuurders die een onderbouwde en geloofwaardige begroting opstellen en verstandiger met ons geld omspringen. Alsof het gaat om hun eigen restaurant.”
Sterke Jan Jambon mag natuurlijk niet meer meedoen, aan alles is een grens. Wie gaat onze begroting opstellen? Ben Weyts, voorheen de weldoener van het onderwijs. Wie gaat er voor de havens zorgen? Annick De Ridder, voorheen de werkneemster van Fernand.
Om De Ridder niet te hinderen mag Zuhal Demir terug op de schoolbanken. Voor Mathias Diependaelewordt het dal alsmaar dieper. Ondertussen mag De Wever rondjes draaien over wie er mogelijks in eredivisie zal spelen en schakelt Conner Rousseau, naargelang de lokale stemming, in voor- of achteruit.
In dit schouwtoneel wordt de voornaamste vraag vergeten, die van de tien miljard. Erger nog. Als het van hen afhangt komen daar wellicht nog wat miljarden bij.
