Er razen kleine vuurtjes door de Oude Wereld. We hebben in de afgelopen periode al serieuze jongerenprotesten gezien in Griekenland, betogingen in Groot-Brittannië, en recentelijk de vrouwenopmars tegen de Italiaanse premier Berlusconi. Groter waren en zijn de vlammen in het land van Ismaël; in de Arabische wereld woedt de ene na de andere revolutie… miljoenen mensen komen op straat met een gevoel van lotsverbondenheid en optimisme. Wij, gezapige Belgen, hebben ook onze redenen om op straat te komen. Maar jammer genoeg zit de stijfheid om iets met onze ontevredenheid te doen ons wat te veel in de knieën.
Al deze gebeurtenissen wijzen op boeiende maatschappelijke evoluties, die totstandkomen door sluimerende gevoelens van ontevredenheid. In ons land bewijzen opnieuw jongeren en werkende mensen hoe échte politiek bedreven wordt, hoe voelbare maatschappelijk vooruitgang afgedwongen wordt. Namelijk door op straat te komen, te manifesteren. Zo was het vroeger, zo is het ook nu. Kijk maar naar de Arabische wereld, naar Italië, naar Griekenland.
Wat alvast de SHAME-betoging miste, en de Frietrevolutie nog veel te voorzichtig naar voren schuift, is een politiek programma, die de betoging richting kan geven. Meer dan eens is er nood aan een politiek alternatief op wat de politieke elite in ons land onderling bekokstooft en waar de media volop aan deelnemen. Dat politieke alternatief zoek ook ik.
Jongeren en werkenden
De vraagt rijst opnieuw voor welke partij Belgen kunnen stemmen die niets willen weten van een verdere opsplitsing van het land. Ik ben géén Unionist, maar ook ik voel me verbonden met de organisatoren van de Frietrevolutie omdat ze van België ten minste een iets gezondere federale staat willen maken. Door de invoering van een federale kieskring bijvoorbeeld. Door de afschaffing van de Senaat bijvoorbeeld. Waarom is het zo moeilijk om ook maar één partij te vinden die de media-aandacht krijgt om een alternatief programma naar voren te schuiven. Wil ‘democratie’ niet zeggen dat mensen ook effectief kunnen kiezen tussen verschillende alternatieven?… Voor mensen die denken als ik – en zoals gezegd, ik ben geen unionist of belgicist – is dat alternatief er niet. Ik vind dit ook niet bij de traditionele partijen die zichzelf als ‘progressief’ bestempelen.
Toen SHAME via Facebook voor de optocht in Brussel begon te ronselen, reageerde ik op het prikbord dat er een politieke richting moet zijn. Het valt de organisatoren (één van hen de zoon van een bekend CD&V-politicus) natuurlijk niet te verwijten, maar deze spijtige manque is een noodzakelijkheid die de mensen achter de Frietrevolutie ten minste al door hebben. De ontevredenheid zoals we die zien in Egypte, Jemen en Tunesië is natuurlijk nog niet zo groot dat we met miljoenen mensen van wie het verstand op ‘revolutie’ staat, op straat komen, maar grote ontevredenheid is er evenzeer.
Politieke agenda anyone?…
Meteen wil ik dan ook voorstellen dat de jongeren die het wereldrecord regeringsvormen in alle grote steden van het land vieren hun lot verbinden aan de vakbonden die op dit eigenste ogenblik op straat komen tegen het eenzijdig opdringen van het Interprofessioneel Akkoord.
Het kan misschien wat oubollig klinken, maar de praktijk bewijst het weer: jongeren en werkenden willen grotendeels hetzelfde en uiten dit door de straat op te komen. Zij voelen aan hoe de politieke en bedrijfselites hen niet meer vooruit kunnen helpen en zelfs een rem zijn op vreedzame onwikkeling in welvaart en welzijn. Wat we nodig hebben, is een politieke leiding die dit ongenoegen kan vertalen.
Een revolutie zoals in de Arabische wereld zullen we allicht niet moeten verwachten, maar ik hoop wél dat de neuzen genoeg in dezelfde richting staan om uit de kooi van de apathie te breken en een nieuwe politieke factor tot ontwikkeling te laten komen.
