De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Ontduikende verantwoordelijkheden

zondag 17 januari 2021 15:17
Spread the love

Soms is de politiek voor een simpele buitenstaander niet meer te volgen; kijk nu eens naar die ellende over de vergoedingen of toeslagen. Jarenlang getouwtrek, mensen die in de problemen zijn geraakt door wat het ministerie heeft gedaan en 2 maanden voor de verkiezingen zegt het kabinet dat ze aftreden. Aftreden met een dubbele bodem, zelfs zou men al kunnen zeggen “een vies spelletje” of “een schimmig spelletje”. 

 

De afgelopen weken zijn dus twee zaken in de politiek waarheid geworden, in de VS is de ‘ware aard’ van een president naar boven gekomen en begint men enkele dagen voor de beëdiging van de nieuwe president, een afzettingsprocedure tegen de aftredende president en in Nederland is het gehele kabinet afgetreden.
Het is alleen maar aftreden wat de klok slaat, maar zouden er overeenkomsten zitten tussen beide acties, dat zou men best weleens kunnen afvragen. Natuurlijk niet, zal men onmiddellijk zeggen, maar is dat wel zo? 

 

In Amerika heeft men een president die ontzettend ‘goed is in twitteren’ – tenslotte moet je wat op zo’n dag – en als hij op Twitter weer een berichtje loslaat, dan wordt dat onmiddellijk gelezen door miljoenen volgers. Op het moment dat de hoogste leider van het land weer een tweet de lucht instuurt, wordt dat opgevangen, gelezen, gewikt en gewogen, maar meestal opgevolgd. Met al de problemen die uit het volgen, dan weer komen, zoals laatst gezien. 

 

In Nederland heeft na zovele jaren het gehele kabinet de biezen gepakt, juist 2 maanden voor de verkiezingen. Gezien het tijdstip, is hier ‘heel lang’ over gedacht – denkt u het zelf – en heeft men toch weer voor het eigen gewin gekozen. Want nu aftreden, geeft de minste problemen, hopelijk is de kiezers kudde het op 17 maart alles weer vergeten en kunnen de bewindslieden zich meer vrijmaken voor de verkiezingen. Zeer slim.   

 

Kilte, onverschilligheid en verruwing
Waar zit dan toch eigenlijk het probleem? Misschien wel in het hele huis van de overheid, van kabinet, de Kamers tot leidinggevende directeuren en andere mensen met mooie hoge functies, waarbij het personeel en de kiezers de dupe zijn geworden.
Ik weet niet of u ooit in aanraking bent geweest met de IND voor een verblijfsvergunning of met de Belastingdienst in verband met financiële problemen, maar laat ik u dit vertellen, dat dit geen pretjes zijn. 

 

Het begint in eerste instantie altijd met een afspraak die gemaakt moet worden en waarbij men tijdenlang kan wachten op vreselijk meubilair – en dan is er nog niets gezegd over oud meubilair -. Het begint meestal al bij het aanmelden, waarbij men afstand moet houden en men moet wachten tot de ambtenaren zover zijn dat ze u te woord willen staan. Het is niet hun schuld, daar de regels van bovenaf meestal zoiets zijn dat er een maximum zit aan wat er per dag afgewerkt mag worden, anders kunnen de ‘hoge omes’ het niet bijhouden met lezen – als men dat überhaupt al doet – en handtekeningen zetten, tussen alle overleggen door. De overheid staat er om bekend dat er tig overleggen per dag afgehandeld moeten worden, verslagen geschreven, afspraken gemaakt, agenda’s en dossier aangelegd. En dit gebeurt allemaal in het digitale tijdperk. 

 

Als men dan de eerste barrière met goed gevolg heeft doorlopen, dan gaat men naar de volgende barrière, de behandelafdeling. En dat is absoluut geen pretje te doen. Stel men heeft een schuldprobleem en komt in de molen terecht van de zogenaamde schuldhulpverlening, dan is het voor 100% zeker, dat men de eerste maanden minimaal 1 keer per week een afspraak heeft, gegevens moet inleveren, die nooit goed zijn of nooit compleet en dan kan men weer over nieuw beginnen. 

 

Bij slechte resultaten van inleveren, kan het best zo zijn, dat de hulpverlening er geen zin in heeft, daar het te lang duurt, en dat er een nieuw contactpersoon aangewezen wordt en dat men weer van vooraf aan kan beginnen. Het meest beschamende voorval is dat men de schulden gaat bespreken in zogenaamde groepsgesprekken, het meest vernederende wat er bestaat.
Laatst stond er een column van Hans Goslinga in Trouw, waarbij werd aangegeven dat de Ombudsman al in 2008 gewaarschuwd heeft voor “ … ‘kilte, onverschilligheid en verruwing’ van de overheid … “. Welnu dat is dus te merken geweest als men bij beide ministeries en afgeleide instanties ‘per toeval’ klant bent geworden. 

 

Etnisch profileren
Wat blijkt nu – ook – weer? Het zou best wel eens zo kunnen zijn – een aantal Kamerleden hebben hier al vragen over gesteld – dat de Belastingdienst in al haar ‘ijver’, wat meer dan nodig en toegestaan is, toch meer vragen heeft gesteld bij ouders met een migratieachtergrond. Ook hier heeft Trouw laatst al een artikel aan gewijd. De parlementaire onderzoekscommissie heeft hier reeds vragen over gesteld, over het feit “ … welke rol (tweede) nationaliteit speelde … “. Dat dit een rol speelde staat al even vast, de Belastingdienst heeft dit zelfs in 2019 toegegeven.
Echter het zit niet in het rapport wat laatst aan de Kamer is aangeboden en waardoor het kabinet is opgestapt. En wat gaat hier dan mee gebeuren, daar het toch echt is voorgekomen. 

 

Beslag leggen
En tot overmaat, komt dan de werkwijze van de overheid om de hoek kijken, waaronder het heffen van belasting, want daardoor moet het geld binnenkomen voor de schatkist. Op het moment dat men schulden heeft, worden instanties ‘wakker’ en gaan aan alle kanten trekken aan de schamele – in eerste instantie de financiële – zaken. 

 

In de toeslagen affaire heeft het het toenmalige kabinet toegezegd te komen met een eerste compensatie – sommige ouders hebben recht op meer – van 30.000 euro, maar zoals het ‘gebeurt in een kille, onverschillige en verruwde maatschappij’, is de Belastingdienst er als de kippen bij, om er zeker van te zijn om minimaal haar deel uit het geld – lees compensatie – op wat voor manier dan ook, op te halen.
En het is nu al bekend dat ook in deze zaak, de Belastingdienst haar positie als eerste schuldeiser niet bereid is op te geven. Met andere woorden, een groot gedeelte van de compensatie en mogelijk wel het hele bedrag, verdwijnt weer in de zakken van de Belastingdienst. Het is zo’n systeem waarbij de rechterkant een compensatie geeft van 30.000 euro en de linkerkant dit weer onmiddellijk inpikt.  

 

Hetzelfde schijnt overigens ook te gebeuren bij de vergoeding die werknemers hebben ontvangen in het kader van de Corona-pandemie, ook hier zal de Belastingdienst aan de bel komen trekken. 

 

En dan is het heel mooi als mevrouw Marijnissen en de heer Azarkan bij Nieuwsuur hun best zitten doen om aan te geven, wat ze gaan doen, echter wat gaat men doen met de Belastingdienst? Dit ‘probleem’ kan niet zo maar opgelost worden, hier is een wet voor nodig. Een spoedwet, noodwet of gewoon een nieuwe wet, echter dat gaat niet gebeuren, daar het kabinet zoiets niet meer mag op starten en voor de verkiezingen zou zoiets zo wie zo niet geregeld kunnen worden. 

 

Dus het kabinet is ‘weg’, tijd voor verkiezingen en campagnes, en de ouders blijven met hun problemen zitten tot minimaal er een nieuw kabinet komt, dat echt iets aan de problematiek wil doen. De handen zijn in ieder geval in onschuld gewassen en de verantwoordelijkheid is wederom ontdoken. 

 

Politiek blijft ‘mistig’ als het al niet ‘smerig’ is. Maar zeker kil, onverschillig en vaak ook te ruw.

Toeslagenaffaire

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!