De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Ons gebruik van de crèche vinden veel buitenlanders een horror-scenario. Updates

zaterdag 1 oktober 2022 03:49
Spread the love

Update: “Ik ben thuis gebleven voor mijn kinderen en dat werkt het beste. Ik zie het ook [in omgekeerde zin werken bij andere families]: kinderen nemen later wraak op hun ouders [wanneer je ze niet genoeg warmte en nabijheid hebt gegeven in de prille kindertijd.] 6 okt. 22

Een recent verslagje over betogingen van ouders die veel meer geld eisen voor het crèche-systeem in de krant van 5 oktober maakt duidelijk dat de kinderopvang een acute brandhaard is. Ouders zitten in de tang. Aan de andere kant blijkt het elke dag moeilijker te ontkennen dat het wat de opvang en opvoeding van onze kindjes in de eerste duizend dagen betreft, we een fundamenteel probleem hebben. Een fundamenteel debat dringt zich op, want misschien maken wij nu collectief wel foute keuzes.

Wij van onze kant gaan als analisten door met meer diepte-analyse. Met utopisch denken en naar de wortels van deze kwestie gaan. Met inzet van diepzinnige kritische, multidisciplinaire literatuur en met gesprokkelde getuigenissen van moeders die bewust en persoonlijk tegen de stroom ingaan. Béatrice Delvaux benadrukte het onlangs in dezelfde krant immers terecht: “Er is nood aan mensen die te vroeg gelijk krijgen. “

Het is een zeer moeilijk verhaal. De kwestie vraagt diepzinnig onderzoek. Wetenschappelijk onderzoek en gewetensonderzoek. Dat moeder en vader weer baby’s opvoeden, dit kan grote voordelen meebrengen. Wordt je wel een volwaardig, volkomen, goed mens, als je niet door hen bent opgevoed? Spoort de verbazend sterk toegenomen onzekerheid, met exponenten als complotdenken en dramatisch wantrouwen naar overheden, misschien toch met het niet gekend hebben van die oer-relatie vol vertrouwen, tastbare warmte en toewijding?

In Heverlee werden recent meerdere crèches gesloten, zo meldt de pers; op die plek werden wijzelf met een grote maat tastbare liefde en voelbare aanwezigheid opgevoed in de jaren zestig. Elke avond in het badje. Op elk moment kon je vragen “Mag ik op uw schootje?”. Daar was je veilig voor de grote wereld. Bij vergelijking, zijn kinderen opgevoed in het crèche model altijd niet een beetje beklagenswaardig ‘seriewerk’?

Opvoeden behoort tot de relationele, familiale sfeer te blijven behoren. Dat is psychologie. Dat is pedagogie. Dat is economie. Dat is zelfs godsdienst, sacrale relatie, religie. Opvoeden van de kleinste mensen behoort best niet tot de commerciële sfeer. Tenzij je doel niet is mensen te krijgen op het eind van de rit. Het zou mij niet verwonderen als mensen binnen twee generaties, zo rond 2090, zullen zeggen: “De jaren tachtig, negentig en de eerste decennia van de eeuw, dat waren rare tijden: toen voedden de ouders hun eigen kindjes niet op.”

Voor ouders in veel landen, zo getuigt een moeder op mijn profiel, is de Belgische slag, kindjes vanaf drie maanden weg doen in de vroege ochtend, nu al een “horror”-scenario. “Ik woonde in Australië,” zo getuigt Babs V, “daar is het de regel dat een kind tot vijf jaar bij moeder en vader blijft in familiekring!”

Recent lees ik in degelijke stukken dat we mild moeten zijn naar personen die zwaar aan complottheorie-denken doen; op die manier zouden zij “hun plaats zoeken in deze wereld”. Het lijkt mij evident dat mensen zich als volwassene heel wat minder verloren zouden voelen indien zij als baby en in de eerste drie- vier levensjaren veel meer en beter gekoesterd werden. Zeker wanneer de ouders m/v daarbij nog een grote maat verhalen vertellen en veel voorlezen, en als het even kan getuigenissen over eigen slagen en falen meegeven. Dat laatste is wat nu ontbreekt, zo blijkt uit onderzoek.  Ouders zijn te verlegen om over eigen worstelingen te vertellen. Geen wonder, als beide ouders “voltijds” weg zijn bij hun kindjes.

Ouderschap verdient de status van volwaardige Waarde en waar nodig de waardering van een (volwaardig) Beroep.

Het verhaal van de diepe droefenis van de vriend zal ik u besparen, de trotse leider, CEO,  van een succesvol Vlaams bedrijf met internationale vestigingen.  Yves reed met het grootste, duurste en mooiste model BMW dat je kon krijgen… maar was getekend voor de rest van zijn leven nadat zijn zoon zelfmoord pleegde. Dat is dus wel de consequentie aan het andere uiteinde van de meetlat, van een te dunne binding met jouw kroost. Meer tastbare menselijke warmte delen, het krijgt zowel een push- als een pull effect motivatie.

‘Zoo’ moet het

Ik leerde in een reportage uit een Zoo dat na de blijde gebeurtenis het jong zowat vijf maanden niet los van het moederlijf komt!

Gedurende een vol jaar laat de moeder het kind niet verder dan een meter van haar weg gaan. Koppel daaraan dat de WHO onlangs nog het cijfer gaf dat wereldwijd babies niet een, maar vier tot vijf jaar worden gezoogd, en je hebt een goed idee van wat goed is en natuurlijk voor de Homo sapiens kinderen.

BASISVERTROUWEN

In mijn visie, wat je als sluitstuk in de redenering kunt beschouwen, een visie die is ontwikkeld en gerijpt na meer dan vijftig jaar ervaren, observeren, schrijven studeren en reflecteren, maak je als maatschappij met het crèchesysteem een grote, risicovolle, te weinig beredeneerde gok. Als het immers waar is dat je een geboren menselijk wezen alleen en vooral door tastbare warme, vriendelijke nabijheid het Basisvertrouwen kunt meegeven, een diep en massief menselijk vertrouwen dat veel dieper gaat dan woorden of overtuigingen, dan speel je met vuur door het kindje uit de armen en van het lichaam van vader en moeder weg te halen.

Crèches ontnemen iets fundamenteels op stomme, sluipende manier. Zonder woorden maar des te krachtiger.

Immers, Vertrouwen is de basis van wat het allerbelangrijkst lijkt. Is er dat basisvertrouwen, dan vermijd je in zekere mate meteen vreemdelingenhaat, oorlogen, dan vermijd je beurs crachen en failliete banken. Vertrouwen is niet direct zichtbaar of meetbaar, maar het is wel zo essentieel. Een immense soft power.

Net zoals diepe Tevredenheid en diepe levens-voldoening. Hoe ga je die ooit terugvinden, bijvoorbeeld door bezit van luxe goederen, als je die “sensatie” niet als baby hebt leren kennen?

GEESTELIJKE KWETSBAARHEID

Zo kom ik bij grote uitingen van wantrouwen en gebrek aan levenslust die juist onze technologische en industriële samenleving teisteren, veel meer dan andere gemeenschappen: zelfdoding, depressie en het aanhangen van massieve complot-beschouwingen en wantrouwen naar (“paternalistische”, zoals vader en moeder!) overheden.

ZELFMOORD ALS UITING VAN GRONDELOZE TELEURSTELLING IN DIT ZAKELIJKE MAARSCHAPPIJMODEL

Ik heb zelf een tiental mensen met acute zelfdodingsplannen opgevangen en weer moed mogen geven in het vrijwilligerswerk. Ik ken de problematiek ook door studie en interviews. Het is een groot teken aan de wand in een samenleving die meent dat welzijn, welbevinden, wel automatisch zal volgen op welvaart, op materiële rijkdom. Zelfdoding is altijd voor een goed deel een zwart en diep gebrek aan ervaring van “de zin van het bestaan”.

Het is daarin het tegengestelde van het overspoelende welbevinden dat we ervaren als we warm in elkaar gevlochten liggen. Een ervaring die geliefden kennen, als ze het goed doen, en die in Geheugenspoor teruggaat tot de beginjaren, als In-de-buik-baby en kindje.

Deze drie “existentiële problemen” van deze tijd lijken mij ook juist de giftige vrucht van een gebrek aan tastbare, warme vriendelijke nabijheid in de beginjaren van het menselijke bestaan. En dus een kwestie van crèches.

 

In debat met lezers en bekenden

In reactie op bedenkingen van lezers nog het volgende. Ik ken  de standpunten over de zogenaamde zegeningen van kinderopvang. Ik las de zeven punten die “Kinderrijk”, een netwerk van kinderopvang opsomt. Dat kinderen socialer worden, met kinderen en volwassenen leren omgaan, meer prikkels en uitdagingen ontvangen en dergelijke.  Wie dit gelooft, voor gezagvol aanvaardt, zondigt echter tegen de eerste regel van de historische methode dat je nooit informatie haalt bij een belanghebbende partij. Dat is geschreven voor een welbepaald doelpubliek en met winstoogmerk! Dit zijn verkoopspraatjes bedoeld om ouders over de streep te trekken, ook juist tegen Natuur en Geweten in.

Een kind dat zijn zelfvertrouwen sterkt in grote nabijheid bij het moederlichaam, is juist beter in staat zelf beslissingen te nemen en de wereld in te stappen, weg van de moeder. Dat is wetenschap en dat heb ik persoonlijk vernomen in vele interviews met bewuste moeders die meer dan een jaar borstvoeding gaven en het kind overal op het lichaam droegen. Op die jonge leeftijd moeten baby’s niet in de eerste plaats socialiseren!

Wraak op de ouders

Op 6 oktober had ik een vruchtbare gedachtewisseling met Alessandra V, een RAI-correspondente met standplaats Leuven. Zij is een hoog-intelligente en kritische vrouw met groot vermogen tot zelfstandig denken. Ik krijg het getuigenis dat haar zus gekozen heeft om thuis te blijven om de kinderen op te voeden en over die keuze en aanpak zeer tevreden is. De zusters getuigen dat een bepaalde factor in dit debat maakt dat mensen lange tijd het licht van de zon niet zien: Emancipatie is een heilige koe geworden.

Emancipatie werkt heden als een vorm van chantage

De diepere,  betere waarheid over een veel gezondere en meer natuurlijke opvoeding krijgt tot op vandaag weinig kansen haar bevrijdende werk te doen, omdat het politieke correcte denken oogkleppen eist in dit debat.

Alessandra en haar omgeving delen onze analyse dat de vele en sterk toegenomen problemen met de mentale gezondheid bij kinderen en jongeren een gevolg zijn van het wegsmelten van de moederrol. De zus getuigt dat zij ook een on-rechtstreekse bevestiging waarneemt van het goede en gezonde van een opvoeding van de jongsten met veel warme nabijheid: deze vrouw ziet hoe slecht opgevoede kinderen in latere levensfases ‘wraak nemen’ op de ouders, op de moeder!

Hier hoort geen tekening bij. Van het droppen van de ouders in een RVT tot oneerlijk gedrag bij erfeniskwesties. Tenslotte is dit precies het soort gedrag dat deze mensen als klein kind hebben als ideaal meegekregen, niet altijd in “woorden” maar in de vorm van indringende “daden”: “Vergeet warme liefde, geld is wat belangrijk is! Ik, jouw moeder, ga uit werken om meer te verdienen! Ik laat u achter bij betaalde vreemden!”

Kijk ook eens naar andere populaties en luister naar de wetenschappelijke experten

Van deze ervaren journaliste, die in Italië opgroeide, Nederlands spreekt met perfecte tongval en die in vele Europese landen heeft gewoond, wat haar misschien toch autoriteit geeft in het debat rond bepaalde maatschappelijke kwesties in dit Vlaanderen dat  toch vaak de neiging heeft nog wat provincialistisch en collectief-egocentrisch te denken, verneem ik nog dat in Zweden de moeders (of vaders, maar laat ons de natuurlijke orde toch een heel klein beetje eerbiedigen) een Vol Jaar krijgen om voor de nieuw-geborene te zorgen. Wie zegt, zoek het niet zo ver, die kan ik antwoorden dat ook onze meest vooraanstaande kinderarts, Peter Adriaenssens, pleit voor Drie Jaar om het ouderschap op te nemen in de eerste duizend dagen! Waarom horen wij die gezaghebbende stemmen zo weinig? Toen ik dit standpunt van de kinderarts-psychiater aan een intellectuele partner, mevrouw Veerle W, voorlegde, een gevestigd therapeut-psychiater en moeder, noemde zij dit  pleidooi “sprookjes”… De conclusie mag dan ook juist zijn dat er nog heel wat denkwerk en kritisch onderzoek nodig is, en dat ook in deze kwestie, zoals in deze van het Klimaatgevaar dat op ons afkomt, wij ons oor misschien toch wat meer bij de wetenschappers moeten durven te luisteren leggen.

Wat ik wel wil aanvaarden is dat de situatie vandaag veel ouders in een lastig dilemma plaatst. Er moet brood op de plank komen, er is meer nood aan geld dan een generatie terug. En het is evident dat niet iedere moeder evenveel talent en roeping heeft voor die rol. Net zomin als de ene kinderopvang even goed is als de andere.

Twee auto’s

Maar is een ( toonaangevende) groep middenklassers niet grondig de trappers kwijt, als zij vindt te moeten gaan werken voor doeleinden als twee auto’s en twee internationale vliegreizen per jaar!?

En dan hoor je diezelfde mensen jammeren als de kinderen van hen vervreemden. En heil zoeken in druggebruik of binge drinken of erger… Als professionele psychiatrische hulp niet rap genoeg komt…

Misschien is de tijd van de crèche toch stilaan voorbij.

 

De maxi-cosi, weet je nog?

De draagdoek heeft – wereldwijd! – voor mama en papa niet bij toeval de commerciële draag-bak vervangen sinds een jaar of zes. Wel na strikt advies van de Wereld Gezondheidsorganisatie, dat er kwam na uitgebreid wetenschappelijk onderzoek waaruit de grote voordelen van constant lichaamscontact blijken. Voor lichaam en geest van de kleine mensjes. Iets dat ik persoonlijk als publicist en in conversaties met medici had gezien en gepromoot. Mijn gelijk kreeg ik. Met een visie die niet alleen vertrouwdheid met de verscheidene wetenschappelijke standpunten behelsde, maar ook een soort wetenschappelijke verbeelding en profetische intuïtie.

Op dit vlak moet nog meer vooruitgang te boeken zijn. Het zal moeilijk zijn, omdat tegen gevestigde vooroordelen, tegen een eeuwenoude cultuur van onvriendelijkheid naar het lichaam en tegen gevestigde commerciële belangen in moet gewerkt worden. Echter, waar een wil is, is een weg. En zeker ook waar helder inzicht mocht ontstaan. Daar werken wij graag aan mee. Du choc des idées jaillit la lumière.

 

Ter herinnering & ter inspiratie:

samen-slapen-in-het-gezin-een-idee-dat-leeft

mogen-we-samen-slapen-aub-zo-wordt-het-leven-werkelijk-een-geschenk/

 

Nieuwe feiten, getuigenissen en visie:

feiten-en-visie-over-moeder-en-vaderrol-creches-familie-en-emancipatie

 

___________________

Bibliografie

Er zijn tegenstromingen die hout snijden. Jean Liedloff is zo iemand, die na langere tijd te leven tussen en met een inheemse stam in Latijns-Amerika, indringende maatschappijkritiek levert op het westerse consumentisme en die krachtig pleit om heel veel lichaamscontact met baby’s te onderhouden. Aangeraden lectuur voor alle opiniemakers, moeders en vaders, crèchebegeleiders en beleidsmensen.

En de grote ethologen over de mensapen. Gorilla’s in de mist van Diane Fossey, de werken van Jane Goodall over de Chimpansee, en Vlaamse hoogleraren over de Bonobo.

 

De ethologe (dit is de persoon die het gedrag van de Mensapen bestudeert) Biruté Galdikas maakt het punt over de betere opvoeding met meer lichaamscontact zeer helder in haar biografie.

 

 

 

Ook in de omgang met honden komt toegewijde frequente nabijheid met de meeste voordelen. Hierover schreef ik op 24 februari volgend bericht:

Onderzoeker belicht-voordelen-van-samenleven-met-honden

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!