De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Onderhandelingen in crisis

Onderhandelingen in crisis

woensdag 8 december 2010 19:36
Spread the love

Gisteren trok de Amerikaanse overheid zijn bezwaren in tegen een verdere uitbouw van de joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en vandaag verklaarde de Palestijnse president, Mahmoud Abbas, dat de vredesonderhandelingen hierdoor in een diepe crisis terecht zijn gekomen.

Het is een overtreding van de Vierde Conventie van Genève om je eigen bevolking op bezet gebied te laten bouwen maar het is niet zozeer de Conventie van Genève die door de Israëlische maatschappij in vraag wordt gesteld. In de ogen van Israël is de Westelijke Jordaanoever geen veroverd land, het is grond die men legitiem terug verkregen heeft na de Zesdaagse oorlog en dit maakt voor hen de bouw van nieuwe nederzettingen helemaal legaal. Dit is de officiële legitimatie voor het uitbreiden van de nederzettingen maar in de onderbuik van de Israëlische maatschappij kan je duidelijk voelen dat het probleem diepere wortels heeft dan deze.

Vorige week sprak ik in Hebron met een gedeserteerde luitenant uit het Israëlische leger, Ayal Kantz, en hij kon me dit gevoel in duidelijke woorden schetsen.

Eind 2008 woonden er op de Westelijke Jordaanoever 484.100 kolonisten, in het Palestijnse Oost-Jeruzalem woonden er toen 193.700 kolonisten wat het totaal op 677.800 brengt en dan zijn de Israëliërs die in de Golanhoogten wonen (officieel nog steeds Syrisch gebied) en de kolonisten in de “outposts” (woonwagenkampen die meestal het begin van een nieuwe Israëlische nederzetting zijn) nog niet meegerekend. Als je dit vergelijkt met de totale Israëlische bevolking zie je dat bijna tien procent van hen in een nederzetting woont, een aanzienlijk deel van Israëlische bevolking.

Bij de vorige Israëlische verkiezingen haalde de Likoed-partij van Benyamin Netanyahu een groot deel van de stemmen van de kolonisten met de belofte om het bouwen van nederzettingen verder te zetten en de tijdelijke bouwstop die in november afliep werd door de kolonisten terecht als woordbreuk van hun premier gezien. Het opnieuw instellen van zo’n bouwstop zou bij de Likoed-partij van “Bibi” Netanyahu onherstelbare politieke schade kunnen aanrichten.

De kolonisten zijn ook geen apolitieke beweging in dit land. Minister van buitenlandse zaken, Avigdor Lieberman, woont in de kleine nederzetting Nokdim (+/- 800 inw.) en zal dus nooit voor een bouwstop pleiten. Ook Ron Nachman, voormalig parlementslid voor Likoed en huidig burgemeester van de grote nederzetting Ariël (+/- 18 000 inw.), is er fier op dat hij zijn stad verder kan uitbouwen op de Westelijke Jordaanoever. De kolonisten zijn zeer sterk verweven met de politieke elite van dit land en de leden van deze politieke elite hebben bijna allemaal een carrière in het leger achter de rug. De kolonisten kunnen de huidige politieke meerderheid in stand houden en zo beschermt de politieke wereld op hun beurt de kolonisten met het Israëlische leger.

Volgens Ayal Kantz zijn de enigen die iets aan deze geoliede machine kunnen veranderen de overige Israëlische burgers maar deze worden door de Israëlische media een enorm onveiligheidsgevoel aangepraat waardoor ze iedere politieke beslissing in het voordeel van de nederzettingen probleemloos slikken. Grotere nederzettingen zouden de veiligheid van gans het land moeten verhogen of dit wordt hen toch verteld.

Ook het plaatsen van de scheidingsmuur tussen Israël en de Palestijnse gebieden werd op deze manier aan de bevolking verkocht en enkele jaren na de plaatsing heeft deze inderdaad zijn enorme waarde bewezen om de veiligheid van de Israëlische bevolking te garanderen. Palestijnse aanvallen komen nog maar zeer zelden voor sedert deze fysieke scheiding in het land geplaatst werd. De internationale gemeenschap reageert blijvend op de gevolgen die de geplaatste muur bij de Palestijnse bevolking veroorzaakt maar de Israëlische bevolking ligt hier niet wakker van omdat hun veiligheid voor hen primeert, de internationale kritiek is dan ook maar de prijs die men graag betaalt voor de verworven veiligheid.

Wie het traject van de muur goed onder de loep neemt kan duidelijk merken dat de muur naast het creëren van veiligheid ook andere doelstellingen had. Als je het parcours bekijkt dat de muur rond de Palestijnse stad Qalkilya en de Israëlische nederzetting Alfe Menashe aflegt (zie kaart) dan zie je dat Israël nooit van plan is geweest om de bouw van kolonies op de Westelijke Jordaanoever te stoppen. De muur penetreert hier ten zuiden van Qalkilya de Westelijke Jordaanoever en breidt zo uit tot een ruime cirkel rondom de Israëlische nederzetting. Door deze beweging wordt Qalkilya afgescheiden van de kleinere Palestijnse dorpen en de onbebouwde gebieden die zich ten zuiden en ten oosten van deze stad bevinden en heeft Alfe Menashe voldoende plaats om verder uit te breiden. Had Israël oprecht de bedoeling gehad om de nederzettingenpolitiek te stoppen dan had de muur hier zeker een ander parcours moeten afleggen en zolang de nederzettingen blijven uitbreiden zullen de Palestijnen niet bereid zijn tot onderhandelen.

T.T.

 

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos:
 

take down
the paywall
steun ons nu!