De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Oekraïne-hardliner, leider van de EU, met een Nazi-stamboom die ze liefst verborgen houdt

Oekraïne-hardliner, leider van de EU, met een Nazi-stamboom die ze liefst verborgen houdt

donderdag 23 maart 2023 16:53
Spread the love

Haar vader Ernst Albrecht, president van de duitse deelstaat Nedersaksen van 1978 tot 1990, nam niet-gerehabiliteerde nazi’s op in zijn regering en voerde een valse vlag-terreuraanslag uit om het linkse Rote Armee Faktion (RAF) te diskrediteren.

Evan Reif, 17 februari 2023

Bron: Ukraine Hawk Who Heads European Commission Has a Nazi Pedigree She Does Not Want You to Know About

In de nasleep van de russisch-oekraïense oorlog zijn termen als ‘Europese waarden’ weer gangbaar geworden. Eén van de mensen die hiervoor het meest verantwoordelijk is, is Ursula von der Leyen, de voorzitster van de Europese Commissie die nu een bijna alomtegenwoordige figuur is in de media.

Volgens Ursula vertegenwoordigen ‘Europese waarden’ alleen de hoogste eigenschappen van de mensheid: vrijheid, rechtvaardigheid, solidariteit en de rechtsstaat.

Natuurlijk kan iedereen met zelfs maar een beperkte kennis van de geschiedenis je vertellen dat dit niets anders zijn dan eufemismen. Nog niet zo lang geleden betekenden ‘Europese waarden’ iets heel anders. Die waarden bepaalden de grenzen van de wereld in zeeën van bloed, afkomstig zowel van Europeanen als van degenen die ze veroverden. Een blik op de geschiedenis van Ursula’s aristocratische europese familie toont ons de ware aard van deze ‘Europese waarden’ en hoe de heersende klasse geprofiteerd heeft van het opleggen ervan aan de wereld.

De zonden van de vader

Als we erin slagen mensen met bovengemiddelde capaciteiten aan de macht te brengen, zal een autocratie of de heerschappij van enkelen in staat zijn om een betere orde te creëren dan de heerschappij van het volk.” – Ernst Albrecht

Ursula von der Leyen is de telg van twee aristocratische Duitse families. Ze werd geboren als Ursula Albrecht, de dochter van een prominente Europese bureaucraat, CDU-partijleider en voormalig gouverneur van Nedersaksen, Ernst Albrecht. De familie koesterde zorgvuldig een kosmopolitisch imago, aangezien Ernst het grootste deel van zijn leven voor de EU en verschillende voorloperorganisaties werkte. Toen ze opgroeide, kreeg Ursula de bijnaam “Röschen” (Roosje) van haar vader, en afbeeldingen van het gelukkige gezinnetje kwamen veel voor in de politieke advertenties van haar vader.

De familie Albrecht maakte fortuin door haar positie als douaniers in het Heilige Roomse Rijk te gebruiken om later de katoenmarkten van het 19e-eeuwse Bremen te domineren en van daaruit is de naam Albrecht een vaste waarde geworden in de Duitse geschiedenis.

Zoals typisch is voor de duitse burgerij, vertoont de verder diepgaand gedocumenteerde geschiedenis van de familie Albrecht een mysterieus gat tussen 1936 en 1945. Om ongemakkelijke vragen te vermijden over waar hun macht en geld vandaan kwamen en wat ze deden om het te verdienen, doet het Huis van Albrecht, net als zovele andere, alsof het naziregime gewoon nooit heeft bestaan. Aangezien we nooit antwoorden zullen hebben, kunnen we maar proberen om wat licht te laten schijnen op wat deze leegte omringt. Misschien kan de slagschaduw ons de ware aard laten zien van de ‘Europese waarden’ waar Ursula zo dol op is,

Om te beginnen kunnen we kijken naar Ernsts eerste baan in de politiek, bij de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal onder leiding van een andere aristocraat, Hans von der Groeben.
Hans was op dat moment al lange tijd bureaucraat. Tijdens de oorlog werkte hij als plaatsvervanger voor het Rijksministerie van Landbouw onder leiding van Richard Walther Darré. Darré was een fanatieke nazi. Hij schreef zijn eerste fascistische propaganda in 1926 en sloot zich in 1930 aan bij de nazi-partij.
Hij trad al snel toe tot de SS en zijn loyaliteit en toewijding aan de zaak brachten Heinrich Himmler ertoe persoonlijk Obergruppenführer Darré te kiezen als hoofd van zowel het SS Ministerie voor Ras en Hervestiging (Rasse- und Siedlungshauptamt) en later het Rijksministerie van Landbouw. Darré was een van de leidende ideologen van de partij en hij combineerde de taken van de landbouw- en rasbureaus om de basis te leggen voor Generalplan Ost, het nazi-plan om het hele Slavische ras uit te roeien en Oost-Europa te koloniseren.

Darré was de architect van het “bloed en bodem” landbouwbeleid van de nazi’s en probeerde een nieuwe “Arische” landadel te creëren. Hij keurde wetten goed die een “Arisch certificaat” vereisten om landbouwgrond te erven en speelde een belangrijke rol in nazi-eugeneticaprogramma’s, met name het Lebensborn-programma, ontworpen om een nieuwe generatie “Arische” supermensen te fokken en het Duitse volk te zuiveren van “ongewenste bloedlijnen”.

Een van zijn meest veelbelovende acolieten was een arts genaamd Josef Mengele, die in het ministerie de leiding had over het beleid inzake “rasgezondheid”. Mengele zou later de beruchte engel des doods worden die enkele van de gemeenste misdaden in de geschiedenis pleegde met zijn medische experimenten op industriële schaal in het concentratiekamp Auschwitz. Mengeles slachtoffers waren voornamelijk kinderen, die hij maandenlang in leven hield om zoveel mogelijk gegevens te verzamelen. Hij vergat nooit waar hij vandaan kwam: Mengele citeerde Darré altijd als inspiratie voor zijn ideeën over ‘rassenhygiëne’.

Na de oorlog ontsnapte Mengele aan gerechtigheid door naar Argentinië en later Brazilië te vluchten langs de zgn. “rattenlijnen” die werden opgezet door CIA-agent, toekomstig hoofd van de West-Duitse inlichtingendienst en ongereformeerde nazi Reinhard Gehlen. Bovendien genoot hij de persoonlijke bescherming van CIA-directeur Allen Dulles, die Mengele beschouwde als een nuttige bondgenoot in zijn oorlog tegen de USSR. Mengele stierf als een vrij man in 1976 en werd begraven onder de naam Wolfgang Gerhard in São Paulo, Brazilië.

Darré was trots op zijn werk. Hij schreef duizenden pagina’s waarin hij zijn plannen uiteenzette in verschillende publicaties, en hield routinematig toespraken in nazi-Duitsland om zijn ideeën te promoten.

Door blitzkrieg…voor de herfst…zullen we de absolute meesters zijn van twee continenten…een nieuwe aristocratie van Duitse meesters zal gecreëerd worden… [Met] slaven eraan toegewezen, deze slaven zullen hun eigendom zijn en bestaan uit landloze, niet- Duitse staatsburgers… we denken eigenlijk aan een moderne vorm van middeleeuwse slavernij die we moeten en zullen invoeren omdat we die dringend nodig hebben om onze grote taken te vervullen. Deze slaven zullen in geen geval de zegeningen van analfabetisme worden ontzegd; hoger onderwijs zal in de toekomst alleen voorbehouden zijn aan de Duitse bevolking van Europa…” – Richard Darré

Samen met Hans von der Groeben voerden ze het zogenaamde Hongerplan uit om het Reich te voeden ten koste van de veroverde gebieden. Miljoenen slaven werkten aan hongerrantsoenen, werden gedwongen om elk stukje voedsel naar het Reich te sturen, waar het letterlijk zou worden gebruikt om de nazi-machine te ondersteunen die hen onderdrukte. Tegen 1944 was meer dan 15 miljoen ton voedsel uit de USSR gevorderd, en dit leidde tot de opzettelijke hongerdood van meer dan 10 miljoen mensen. Volgens het plan van Darré, nadat ze allemaal waren gesteriliseerd en uitgehongerd, zou de Slavische “Untermensch” worden vervangen door Darré’s nieuwe ras van “Arische” aristocraten, klaar om dit land te gebruiken ten voordele van het Reich.

Na de oorlog werd Darré gearresteerd en berecht voor oorlogsmisdaden in Neurenberg. Hij werd schuldig bevonden, maar ondanks de reikwijdte en omvang van zijn misdaden kreeg hij een straf van slechts zeven jaar. Hij zat slechts drie ervan uit en werd in 1950 vrijgelaten. Hij stierf aan leverkanker in 1953. Hoewel deze straf schokkend mild was, had het nog erger kunnen zijn: von der Groeben heeft nooit de rechtszaal van binnen gezien.

Dit was heel gewoon na de oorlog. De ‘liberale internationalisten’ zoals Allen Dulles, verantwoordelijk voor het Amerikaanse buitenlandse beleid, lagen niet wakker van de misdaden van het naziregime. Inderdaad, reeds in 1940 pleitte Dulles voor een alliantie met nazi-Duitsland, en in 1944 had hij een ontmoeting met de nazi-inlichtingendienst om een afzonderlijke vrede te sluiten met de bedoeling de nazi’s als wapen tegen de USSR in te schakelen.

Alleen de meest flagrante nazi’s werden berecht en zelfs dan werd ervoor gezorgd dat hun straffen zo mild mogelijk waren. De achterban van het nazi-regime, het leger van mensen die de nazi-machine fysiek het moorddadige werk lieten doen van het onderwerpen en uitroeien van een heel continent, bleef bijna geheel ongestraft voor hun misdaden.

In het geval van mensen als Hans von der Groeben werden ze beloond met een baantje in de nieuwe “gedenazificeerde” west-duitse regering. Ondanks de pretenties van een nieuw Duitsland veranderden eigenlijk alleen de namen. Dezelfde bureaucraten werkten voort aan hetzelfde doel: de vernietiging van de Sovjet-Unie en haar bevolking, met alle mogelijke middelen. Het staatsapparaat dat voorheen het Groot-Duitse Rijk heette, was nu gewoon opgenomen in een nieuwe structuur, thans de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) genoemd.

Nu in de functie van plaatsvervanger, nam Ernst Albrecht dezelfde rol op zich als zijn baas in de jaren ’40, maar nu met ‘bloed en bodem’ vervangen door ‘Europese waarden’.

Hoewel Ernst Albrecht een paar jaar te jong was om zelf nazi te zijn geweest, heeft hij tijdens zijn lange politieke carrière zijn sympathiëen niet onder stoelen of banken gestoken. Ernst was een elitair die droop van minachting voor het gewone volk en wilde in Duitsland wat hij beschouwde als een eliteheerschappij tot stand brengen, in tegenstelling tot de heerschappij van het ‘onwetende’ volk. Gezien het feit dat hij nooit een kans heeft laten liggen om het Derde Rijk en zijn moordenaars te vereren, is het heel duidelijk wie Ernst als elite beschouwde.

De heerschappij van het volk, met name de directe heerschappij, is in wezen zodanig dat beslissingen niet worden bepaald door het inzicht van de inzichtelijke [elite], maar eerder door het algemene gemiddelde niveau op basis van de meerderheid van de bevolking.” – Ernst Albrecht, De staat, idee en werkelijkheid: contouren van een politieke filosofie, 1976, Seewald Verlag.

Tijdens zijn tijd als leider van de CDU-regering (Christen-Democratische Unie; één van de twee grootste politieke partijen van Duitsland) van de Duitse deelstaat Nedersaksen, wist Ernst met succes leden van de neonazistische Deutsche Reichspartei (DRP) naar de gelederen van de CDU te lokken. De DRP beoefende wat bekend stond als Esoterisch Hitlerisme, een bizarre variant van neonazisme die beweert dat Hitler de letterlijke reïncarnatie is van de hindoegod Vishnu en dat de “Ariërs” van het nazisme dezelfde Ariërs zijn die ooit het oude India bewoonden.

De ideologie was bedacht door Savitri Devi, een in Frankrijk geboren nazi-spionne die in 1951 uit Duitsland was gezet wegens het herhaaldelijk verspreiden van nazi-propaganda. Via Devi’s beste vriend, nazi-piloot Hans-Ulrich Rudel, een wapendealer voor Zuid-Amerikaanse fascisten die actief samenzweerde om de duitse regering omver te werpen ten gunste van een nazi-dictatuur, kwam ze bij de DRP terecht.

Rudel en Devi geloofden dat, als ze erin zouden slagen een nieuw Reich op te bouwen, Hitler opnieuw zou worden gereïncarneerd als de hindoegod Kalki die alle inferieure rassen zou zuiveren en het “Arische” volk naar een paradijs genaamd Hyperborea zou leiden. Desondanks absorbeerde de CDU van Albrecht de DRP bijna volledig, omdat ze bang waren dat de DRP anders hun kiezersbasis zou uithollen. De strategie van de nazi’s te absorberen werkte, en de CDU van Albrecht bestuurde de regio onafgebroken van 1976 tot 1990.

Toen hij aan de macht kwam, was één van de elites die van Ernst de ministerportefeuille van Justitie kreeg, een jurist genaamd Hans Puvogel. Opnieuw koos hij een fanatieke nazi. Puvogel trad in 1934 toe tot de Sturmabteilung, de paramilitaire tak van de nazi-partij en in 1937 was hij een regionale leider van de Duitse nazi-partij (NSDAP). Puvogel gebruikte zijn vaardigheden als advocaat om de uitroeiing van de raciale vijanden van de nazi’s te helpen rechtvaardigen. In zijn doctoraal proefschrift pleitte hij voor massale euthanasie en sterilisatie van alle inferieure rassen als een manier om het ‘rassenprobleem’ van de nazi’s op te lossen.

Toen hij in 1978 werd ontmaskerd, loog Puvogel en zei dat hij in een kleine rechtse groep zat, ‘Der Stahlhelm‘ genaamd, die was opgenomen in de nazi-partij. Hij hield vol dat hij geen nazi-verleden had. Documenten, in 2012 door het Nedersaksische parlement vrijgegeven, hebben bewezen dat dit een leugen was. Puvogel heeft zelfs nooit geprobeerd afstand te nemen van de inhoud van zijn proefschrift, en voor zover bekend ging hij als een verstokte nazi het graf in. Ernst Albrecht van zijn kant heeft het er gewoon nooit over gehad. De strategie om simpelweg te doen alsof het Derde Rijk nooit heeft bestaan, loonde andermaal, aangezien Albrecht zelf geen echte gevolgen ondervond.

De waarde van een individu in de gemeenschap wordt gemeten aan de hand van zijn raciale persoonlijkheid. Alleen een raciaal waardevol persoon heeft bestaansrecht binnen de gemeenschap. Iemand die door zijn minderwaardigheid nutteloos is voor de gemeenschap, of er zelfs schadelijk voor is, moet worden geëlimineerd.” – Hans Puvogel

Ernst werkte niet alleen voor nazi’s, vulde zijn kabinet met nazi’s en nodigde nazi’s uit in zijn partij; hij besteedde ook veel tijd aan nazi-kiezers het hof te maken. Ernst en zijn plaatsvervangers waren vaste waarden op evenementen van nazi-veteranen in heel Nedersaksen.

Albrechts plaatsvervangend minister, goede vriend en nazi-officier Wilfried Hasselmann hield zelfs de hoofdrede tijdens een diner van de Ritterkreuzträger (gedecoreerde frontsoldaten) in 1978, waarin hij de ergste moordenaars van Hitler’s Reich vereerde als dappere en eerbare mannen, wier moed een voorbeeld was voor toekomstige generaties die zich zouden laten inspireren door hun ‘Europese waarden’.

Albrecht en Puvogel waren ook betrokken bij een bomaanslag die bekend staat als het Celler Loch-schandaal (“het gat van Celle”). Op 25 juli 1978 ontplofte een bom op de muur van de gevangenis in Celle, Duitsland. De bom had niet het gewenste effect, er ontstond slechts een klein gaatje, en een groep van 12 mannen die de gevangenis had moeten binnentrekken, moest vluchten. De daders ontsnapten, maar er werd een Mercedes gevonden geladen met een rubbervlot, ontsnappingsgereedschap, een Walther-pistool en vervalste paspoorten, waarvan er één een foto had van de gevangen linkse militant Sigurd Debus. Om de cirkel rond te maken werden er later gereedschappen in de cel van Debus verstopt waardoor de hele affaire moest lijken op een mislukte ontsnappingspoging van de Rote Armee Faktion (RAF).

Albrecht prees de aanslagen als een succesvolle operatie, die volgens hem een overval en een moord voorkomen hadden (hij leverde hiervoor geen bewijs), en het incident werd gebruikt om de verslechtering van de leefomstandigheden voor Debus en andere gevangen RAF-leden te rechtvaardigen. De RAF reageerde met een hongerstaking, die uiteindelijk leidde tot de dood van Debus in 1981.

Het verhaal klopte echter nooit helemaal. De RAF-leden hielden vol dat ze onschuldig waren, en de toenemende druk van advocaten en het publiek leidde uiteindelijk tot een parlementair onderzoek in 1986, waaruit bleek dat er nooit sprake was van een ontsnappingspoging, een overval of moord, en dat de hele affaire een bedrieglijk opzet was, genaamd “Aktion Feuerzauber” (operatie vuurmagie), gepland door de Duitse federale en Nedersaksische politie met goedkeuring van Ernst Albrecht. Een politieman uit Nedersaksen bracht zelfs de bom tot ontploffing. Desondanks gebeurde er niets met Albrecht of zijn regering. De gênante affaire werd snel doodgezwegen en de dood van Debus werd gereduceerd tot een naam die toegevoegd werd aan de lange lijst van al degenen die zijn uitgehongerd voor het heil van de Albrechts.

Het is nog steeds onduidelijk waarom Ernst Albrecht deze terroristische aanslag tegen zijn eigen land pleegde. Een mogelijke verklaring is dat het verband hield met aanhoudende geruchten dat de RAF zijn geliefde dochter Ursula probeerde te ontvoeren als vergelding voor de nazi-sympathieën van Ernst. Omwille van deze geruchten schreef Ursula zich in aan de London School of Economics onder de schuilnaam Rose Ladson, om haar identiteit te verbergen. Die naam is niet willekeurig gekozen. Het is eerder een link naar een andere tijd toen de ‘Europese waarden’ van het ‘Huis Albrecht’ onder een andere vorm aan de wereld werden opgelegd.

De Dixie-roos

Het religieuze en morele onderricht van de negers is al verscheidene jaren een onderwerp van grote belangstelling voor mij, en ik ben ervan overtuigd dat onze inspanningen voor hen (hoewel er nog veel, heel veel moet worden gedaan) niet alleen verkeerd worden begrepen in het buitenland, maar ook niet gewaardeerd worden. De neger verbeteren is een veel zwaardere taak dan velen, die geen ervaring hebben met het onderwijzen ervan, beseffen. Ze zijn van nature sloom en intellectueel zwak, maar hebben over het algemeen een goed geheugen; en degenen die zich met dit liefdadigheidswerk hebben beziggehouden, moeten na veel werk betreuren dat het onderricht dat ze hebben geprobeerd te geven, hoewel het gememoriseerd werd, verdraaid wordt en verkeerd gericht is.” – James H. Ladson, “De religieuze instructie van de negers

Ursula koos een schuilnaam die verwijst naar een andere tak van haar familie, de Ladsons uit South Carolina. De Ladsons waren een familie van slavenhandelaars, plantage-eigenaren en secessionisten. Hoewel de Ladsons geen aristocratische titel dragen zoals Albrecht of von der Leyen, vertoonden ze wel allemaal dezelfde kenmerken van de Europese aristocratie. De katoenhandel van de Albrechts bracht de familie in nauw contact met de Ladsons. Er groeide een relatie en er ontstond zelfs een bloedband tussen beide families wanneer Mary Ladson-Robertson in 1902 met Carl Albrecht trouwde.

De koloniale banden van de familie Albrecht kunnen verklaren waarom ze zich zo op hun gemak voelden bij de nazi’s. Naast de duidelijke parallellen met betrekking tot slavernij en economische uitbuiting van hele mensenrassen, de kolonisatie van een continent, de raciale hiërarchieën en massamoord op industriële schaal, waren de nazi’s vurige bewonderaars van het Amerikaanse koloniale systeem. Ze baseerden hun rassensysteem zelfs specifiek op dat van het Amerikaanse Zuiden.

De familie Ladson betrad voor het eerst het pad der schande toen John Ladson halverwege de 17e eeuw uit Engeland in Barbados immigreerde. In 1679 was John één van de eerste kolonisten in de nieuwe Carolina-kolonie, waar hij een plantage kocht buiten Charleston. Het gebied maakt thans deel uit van de stad zelf. In die tijd was Barbados een belangrijke tussenstop voor de slavenhandel, en het was hier dat de Ladsons voor het eerst de smaak van bloed en geld te pakken kregen.

Barbados was de eerste Britse slavenmaatschappij. De natuurlijke rijkdommen van het prachtige Caribische eiland werden meedogenloos uitgebuit toen het vanaf 1630 onder Britse controle kwam. Veelvuldige slavenroven, ziekte en een opzettelijk genocidebeleid van de Spanjaarden vóór hen hadden de inheemse Arawak-bevolking helemaal uitgeroeid, waardoor het eiland rijp was voor herbevolking door slaven. Het warme klimaat en de vruchtbare grond maakten het perfect voor het verbouwen van tabak en suikerriet, dat vervolgens werd gedestilleerd tot rum en over de hele wereld werd verkocht.

Tegen 1636 werden wetten ingevoerd die ervoor zorgden dat alle Afrikanen die naar het eiland werden aangevoerd alsook hun nakomelingen, permanent eigendom zouden zijn, zonder voorziening om ooit te worden vrijgelaten. In 1661 werden de slavernijwetten versterkt, waarbij alle slaven als onroerend goed werden beschouwd, met als enig doel in het leven waarde te creëren voor hun eigenaars. Slaven werden in de eerste plaats als eigendom beschouwd en, uitzonderlijk, in een verre tweede plaats als mensen. De regels waren er om de waarde van slaven als eigendom te beschermen, niet hun leven of waardigheid.

Van 1630 tot 1807 werden zo’n 380.000 Afrikanen uit hun huizen ontvoerd, geketend en naar Barbados verscheept om daar tot hun dood te werken. Duizenden daarvan, een precies getal is niet gekend, werden door de Ladsons doorverkocht aan plantages over het hele halfrond en hun dood en lijden maakten de familie ontzagwekkend rijk.

De slaven in Barbados ondergingen onvoorstelbare wreedheden door toedoen van slavenmeesters zoals de Ladsons. Van 1705 tot 1735 was het aantal slaven dat in Barbados werd geïmporteerd, naast degenen die daar waren geboren, ongeveer 85.000. Door het extreem hoge sterftecijfer op het eiland nam de totale bevolking echter met slechts 4.000 toe.

Slavenopstanden, weigering om het christendom te aanvaarden of daden van verzet tegen de slavernij werden met het absolute maximum aan geweld afgestraft om als voorbeeld te dienen voor de overige slaven. Deze martelingen en afslachtingen waren zo alledaags dat de meeste gevallen zelfs nooit zijn geregistreerd, maar in sommige gevallen hebben we toch verslagen uit de eerste hand van de brutaliteit. Een daarvan komt uit het dagboek van pater Antoine Biet, een Frans priester en missionaris in 1654.

Ze behandelen hun negerslaven met grote strengheid. Als sommigen op zondag de grenzen van de plantage overschrijden, krijgen ze vijftig slagen met de knuppel. De kneuzingen zijn vaak ernstig. Als ze een andere, lichtjes ernstigere overtreding begaan, worden ze buitensporig geslagen, soms met een stuk brandhout over het hele lichaam, waardoor ze gillen van wanhoop. Ik zag een arme negervrouw, misschien vijfendertig of veertig jaar oud, wier lichaam vol littekens stond, waarvan ze beweerde dat ze waren veroorzaakt doordat haar meester haar met brandhout had bewerkt. Dit vervulde me met afschuw. Omdat deze arme ongelukkigen zeer slecht gevoed zijn, ontsnappen er af en toe een paar ‘s nachts en gaan ze een varken of iets dergelijks stelen van een naburige plantage. Maar als ze worden ontdekt, is er geen vergeving. Op een dag ging ik op bezoek bij mijn Ier. Hij had een van die arme negers die een varken had gestolen in de boeien. Elke dag, zijn handen geboeid, liet de opzichter hem door de andere negers zwepen tot hij helemaal onder het bloed zat. Nadat de opzichter hem zeven of acht dagen lang zo had laten behandelen, sneed hij een van zijn oren af, liet die roosteren en dwong hem ze op te eten.

Desondanks verzetten slaven zich. Verzetsdaden varieerden van het privé spreken van hun moedertaal tot werkonderbrekingen, sabotagedaden en zelfs georganiseerde opstanden. Helaas beschikten de Britse autoriteiten over een grote en goed bewapende politiemacht, en aangezien de wouden van Barbados volledig gerooid waren om plaats te maken voor meer suikerriet, konden de opstandige slaven zich nergens verbergen. De opstanden werden altijd neergeslagen en slaven in Barbados werden pas in 1834 vrijgelaten, bijna 200 jaar na hun eerste ontmoeting met ‘Europese waarden’.

In South Carolina consolideerden de Ladsons hun rijkdom en macht. Ze werden uiteindelijk een van de meest invloedrijke families in de staat, met diepe banden met financiën, politiek en uiteraard slavernij. Net als de aristocraten van Europa versterkten de Ladsons hun huis door te trouwen met andere elitefamilies, van wie de meesten in de slavenhandel zaten. Onder hun voorouders bevonden zich mannen als James Moore, de voormalige gouverneur van Carolina die zijn positie verdiende door genocidale razzia’s waarbij meer dan 4.000 mensen van het inheemse Apalachee-volk als slaven werden meegenomen, wat uiteindelijk leidde tot de volledige uitroeiing van de stam.

In de jaren 1790 wisten de Ladsons hun plaats aan de top van de slavenhandel veilig te stellen door een huwelijk met de familie Wragg. Joseph Wragg was de meest vooraanstaande slavenhandelaar en een van de rijkste mannen in Amerika. Hij begon als kapitein op slavenschepen totdat hij genoeg geld verdiend had om zijn eigen slavenmarkt en een plantage in de buurt van Charleston te kopen. Tussen 1717 en 1747 werden ten minste 10.000 mensen ontvoerd uit hun huizen, geketend en gedwongen in de donkere, overvolle ruimen van “Guineamen“-schepen, om te worden verkocht als roerend goed door Joseph Wragg en compagnie op de Wragg-werf in Wraggborogh, South Carolina.

Naar schatting zijn twee miljoen slaven omgekomen in wat bekend stond als de driehoekshandel van Groot-Brittannië naar Afrika, naar Amerika en weer terug naar Groot-Brittannië. Omdat slaven in de eerste plaats als eigendom werden beschouwd, werd alles in het werk gesteld om de winst te maximaliseren, zelfs ten koste van mensenlevens. Om hun ruimte-efficiëntie te maximaliseren, werden slaven zo dicht mogelijk opeengepakt, wat vaak leidde tot vreselijke uitbraken van ziekten en zelfs verstikking.

[Bron: twitter.com]

“Terwijl ik mijn afschuw uitte over wat ik zag en schreeuwde tegen de staat van dit schip voor het vervoeren van mensen, werd ik door mijn vrienden, die al zo lang op de kust van Afrika hadden verbleven en zoveel schepen hadden bezocht, geïnformeerd dat dit een van het beste was dat ze hadden gezien. De hoogte tussen de dekken was soms maar vijfenveertig centimeter, zodat de ongelukkige wezens zich niet konden omdraaien of zelfs maar op hun zij konden liggen, aangezien de hoogte minder was dan de breedte van hun schouders; en hier zijn ze meestal aan de dekken vastgeketend bij de nek en de benen. Op zo’n plek is het gevoel van ellende en verstikking zo groot dat de Negers, net als de engelsen in het Zwarte Gat in Calcutta, tot razernij worden gedreven. Ze hadden eens een slavenschip genomen in de rivier de Bonny; de slaven werden opgeborgen in de nauwe ruimte tussen de dekken en aan elkaar geketend. Ze hoorden een vreselijk lawaai en tumult onder hen en konden zich niet voorstellen waardoor het kwam. Ze openden de luiken en haalden ze omhoog aan dek. Ze waren met z’n tweeën en drieën aan elkaar geketend. Hun afschuw kan goed worden begrepen toen ze een aantal van hen in verschillende stadia van verstikking aantroffen; velen van hen stonden met het schuim op de mond en waren  in de laatste stadia van een doodsstijd – velen waren dood. Soms werd een levende man omhoog getrokken, en zijn metgezel was een lijk; soms was er van de drie die aan dezelfde ketting vastzaten, er een stervende en een andere dood. Het tumult dat ze hadden gehoord, was de razernij van die verstikkende stakkers in de laatste fase van woede en wanhoop, die worstelden om zichzelf te bevrijden. Toen ze allemaal naar boven waren gesleept, waren er negentien onherroepelijk dood. Velen vernietigden elkaar in de hoop ademruimte te krijgen; mannen wurgden degenen naast hen, en vrouwen sloegen spijkers in elkaars hersenen. Veel ongelukkige wezens maakten op andere momenten van de eerste gelegenheid gebruik om overboord te springen en zo van een ondraaglijk leven af te komen.” – Eerwaarde Robert Walsh, Mededelingen van Brazilië in ‘Walsh, Mededelingen van Brazilië in 1828 en 1829′

De Ladsons waren ook actief in het opleggen van ‘Europese waarden’ aan hun slachtoffers. In het bijzonder James H. Ladson (er waren verschillende James Henry Ladsons in deze familie, die geen van allen een achtervoegsel kregen om ze te onderscheiden; voor de duidelijkheid zal ik naar deze persoon verwijzen als James H. Ladson) werd opgemerkt voor het bouwen van een enorme kapel op een van zijn plantages waar hij zijn slaven ‘Europese waarden’ kon opleggen door middel van gedwongen bekering. Dit was typerend voor het Zuiden, waar hun vorm van blanke suprematie een paternalistisch karakter kreeg. Slavenmeesters beschouwden zichzelf als nobele, liefdadige mensen, die ‘beschaving’ brachten naar de woeste zwarten die ze mishandelden voor geld. Beschaving was, net als ‘bloed en bodem’ en ‘Europese waarden’, niets meer dan een bloederig eufemisme.

De plaatselijke krant noemde hem inderdaad “een uitstekend voorbeeld van de oude heer van stand uit Carolina, puur van karakter en opgewekt in zijn omgang, en was jarenlang het hoofd van het huis van James H. Ladson & Co., nu vertegenwoordigd door de firma W.C. Bee & Co. Deze firma voerde een uitgebreide en lucratieve handel als rijst- en katoenagenten. Hij was ook bankdirecteur en het grootste deel van zijn leven een vooraanstaand lid van de St. Michael’s Episcopal Church van onze stad, waar hij voorop stond in christelijke deugden en actieve welwillendheid.”

Deze fijne heer uit het zuiden was ook een felle aanhanger van de zaak van de zgn. ‘staatsrechten‘, alweer een bloederig eufemisme, waarvoor de Ladsons bereid waren te doden. De waarheid van ‘staatsrechten’ werd onthuld door Ladson’s eigen acties: hij werkte onvermoeibaar voor de zaak van de Confederatie en het was vrij duidelijk dat hij dit deed om zijn economische belangen te beschermen.

Al met al stierven 620.000 mensen voor de economische belangen van James H. Ladson, waaronder zijn eigen zoon, en nog eens een miljoen raakten gewond, velen van hen blijvend verminkt. Hiervoor ondervond hij geen enkel gevolg, en hij behield elke cent en al het prestige dat hij verdiend had door het bloed en het lijden van zowel slaaf als soldaat.

Elke roos heeft zijn doornen

Ze heeft een diepe Europese cultuur, ze is geboren in Brussel en is de dochter van een Brusselse functionaris, dus ik kan zeggen dat ze het DNA van de Unie in zich heeft.” – Emmanuel Macron

Het is helemaal niet oneerlijk om te vragen waar het geld en de macht van de familie van Ursula von der Leyen vandaan kwam, en wat ze gedaan hebben om het te verdienen, vooral gezien het feit dat Ursula enorm heeft geprofiteerd van de rijkdom en connecties van haar familie om haar eigen carrière uit te bouwen. Die carrière op zichzelf kan dan weer gelden als een voorbeeld van corruptie, beladen met schandalen, incompetentie en mogelijk zelfs ronduit verraad. Haar tijd als politica laat zien dat de appel van Ursula niet ver van de Albrecht-stamboom is gevallen.

Ursula zette haar eerste stappen in de politiek in 2003 bij de regionale verkiezingen in Hannover. In de voorverkiezing werd ze toen omwille van een techniciteit geklopt door CDU-voorman Lutz von der Heide. Dit was onaanvaardbaar voor Ursula’s vader Ernst, die samen met zijn oude plaatsvervanger en Wehrmacht-artillerieofficier Wilfried Hasselmann de voltallige pers optrommelde.

De twee gingen aan de slag om zowel campagne te voeren voor Ursula als om haar tegenstander, die op dat moment al meer dan 15 jaar op post zat, te besmeuren. In die tijd had Ursula een langlopende column in het extreemrechtse tabloid Bild, een krant opgericht door voormalig nazi-propagandist en CIA-pion Axel Springer, dat al tientallen keren bestraft is geweest wegens schendingen van de Duitse wet. Dankzij haar colums was zij in staat om hun aanvallen op Von der Heide effectief te versterken. Spoedig las heel Duitsland de laatste drek omtrent een voorverkiezing voor kleine regionale verkiezingen.

De campagne was doorslaggevend en in de tweede stemronde won Ursula met een tweederde meerderheid. Het was een veilige zetel, dus de nieuwe CDU-kandidaat Ursula werd uiteindelijk probleemloos verkozen. Gezien dit is het onmogelijk om Ursula von der Leyen te scheiden van de erfenis van haar vader.

Twee jaar later werd ze door Angela Merkel uitgekozen om minister van Arbeid en Gezin te worden, ondanks haar bijna totale gebrek aan politieke ervaring. In deze functie stond ze vooral bekend om het schrappen van sociale voorzieningen voor blinden en het proberen verbieden van heavy metal-albums, een CV dat geen verdere promotie lijkt te rechtvaardigen.

Desondanks werd ze in 2013 gepromoveerd tot minister van Defensie, een stap die de oppositie met verbijstering sloeg. Hier begonnen de ‘Europese waarden’ van Ursula von der Leyen opnieuw hun ware aard te tonen.

Ursula’s mandaat was om de Bundeswehr uit te breiden en de paraatheid te verhogen, en ze ging met enthousiasme aan de slag. Ze begon onophoudelijk de oorlogstrommels te roeren, met het argument dat het Duitse leger te klein en onvoorbereid was om het hoofd te bieden aan eender welke nieuwe vijand die ze die dag kon verzinnen. Of het nu Afghanistan, Iran, China, Rusland of Syrië was, Ursula pleitte voortdurend voor meer wapens, meer oorlog en meer geld. Ursula stelde zelfs de uitbouw van een Duits vreemdelingenlegioen voor om de rangen van de Bundeswehr te versterken, een voorstel dat van alle kanten verafschuwd en veroordeeld werd.

Vrijwel onmiddellijk zei ze dat het ministerie hulp van buitenaf nodig had. Daarop huurde ze een van de favoriete en meest criminele adviesbureaus van de neoliberale politieke klasse in, het aan de CIA gelieerde McKinsey, de voormalige thuisbasis van sterren als Susan Rice, Chelsea Clinton, Pete Buttigieg en vele andere dubieuze politici en zakenmensen. McKinsey’s tentakels reiken tot in regeringen en bedrijven over de hele wereld, en het is een schoolvoorbeeld van de “draaideur” die bestaat tussen overheid, inlichtingendiensten en grote bedrijven.

Het was uiteindelijk meer dan alleen maar een adviesopdracht: McKinsey kreeg de directe leiding over het ministerie, en consultant Katrin Suder kreeg een nieuwe functie binnen het ministerie om “de bewapeningssector te hervormen”. Ursula dumpte bijna een half miljard euro in de koffers van McKinsey en anderen voor ‘consulting’-diensten, en kreeg er absoluut niets voor terug. De niet-verkozen Suder werd zo vaak naast Von der Leyen gezien dat de oppositie grapte dat ze Ursula’s nieuwe lijfwacht was.

Deze brutale corruptie werd bekend als de “berateraffäre” (consultant-affaire) en was zo ernstig dat het leidde tot een parlementair onderzoek, waarbij de oppositie van zowel links als rechts antwoorden eiste van Von der Leyen. Ursula reageerde voornamelijk door een muur op te trekken, door simpelweg te weigeren vragen te beantwoorden of informatie te verstrekken, en uiteindelijk zelfs bewijsstukken te vernietigen voordat ze door het parlement kon worden gehoord. Omdat er geen bewijs was, is het onderzoek doodgelopen. Voor haar rol in de affaire ontving Katrin Suder het gouden “Ehrenkreuz der Bundeswehr” (Erekruis van de Bundeswehr) van Von der Leyen.

Het schandaal was zo ernstig, zo flagrant en zo volkomen verbijsterend dat de Sociaal-Democratische Partij van de oppositie Ursula von der Leyen openlijk beschuldigde van verraad, werkend in het belang van de regering van de Verenigde Staten in tegenstelling tot Duitsland:

Als federale minister van Defensie deed Von der Leyen wat de Amerikaanse president wilde toen hij opriep tot verhoging van de militaire uitgaven: hogere militaire budgetten, meer bewapening in plaats van ontwapening. En hoewel deze minister in de problemen kwam door haar hoge uitgaven aan adviesbureaus en diverse personeelsbesluiten en allesbehalve een rolmodel was, werd ze voorzitter van de Europese Commissie. Dat is een sleutelfunctie en het is belangrijk voor de VS.

De beslissing voor Von der Leyen gebeurde stilletjes in achterkamertjes. Geen weldenkend mens kan uitleggen waarom ze deze belangrijke functie heeft gekregen. Een gedeeltelijke verklaring is dat ze steun kreeg van belangrijke landen uit Oost-Europa. De Verenigde Staten hebben een grote invloed op deze landen.

In de eerste grote kritieke zaak vertolkte Von der Leyen onmiddellijk en ondubbelzinnig het standpunt van de VS, wanneer ze zei dat Iran zelf verantwoordelijk was voor de confrontatie in het Midden-Oosten en voor de executie van de Iraanse generaal. Met haar kunnen de Verenigde Staten waarschijnlijk ook bij andere gelegenheden hun aanspraken laten gelden en een sleutelrol spelen bij het vormgeven van de interne structuur van de Europese Unie. Ursula von der Leyen is het perfecte voorbeeld van een ‘buitenlands agent'”.

– Albrecht Müller, SPD-Kamerlid 2 januari 2021

Ursula’s Bundeswehr was meer dan alleen een fondsenwervingsprogramma voor een parasitaire klasse van consultants. Het was ook een broedplaats voor dezelfde gemene ideologie die haar vader zijn hele leven heeft gepromoot. Onder Von der Leyen explodeerden de extreemrechtse en neonazistische sympathieën in de gelederen van de Bundeswehr.

Ondanks herhaalde waarschuwingen van zowel binnen als buiten het leger deed Von der Leyen niets wezenlijks. Haar McKinsey-adviseurs creëerden gevoeligheidstrainingen voor het leger en Ursula legde voortdurend publiciteitsbezoeken af aan de militaire bases, maar het probleem werd steeds erger. Ten slotte werd in 2018 een complot ontdekt van de speciale eenheid van de elite Kommando Spezialkräfte (KSK) om Duitse politici te vermoorden en de Duitse regering omver te werpen.

Verder onderzoek in 2019 onthulde dat de speciale eenheid niet alleen werd geteisterd door openlijke neonazi’s, maar dat ze al minstens drie jaar actief plannen smeedden om de Duitse regering omver te werpen. Ursula von der Leyen en haar leger aan adviseurs hadden, ondanks herhaaldelijke waarschuwingen, in het beste geval niets gedaan en in het slechtste geval de kwestie actief verergerd.

Een inval bracht voorraden wapens, explosieven en nazi-memorabilia aan het licht. Verdere audits brachten 48.000 ontbrekende stuks munitie en ongeveer 60 kg vermiste plastic springstof aan het licht, waardoor veel Duitse politici zich afvroegen hoeveel van deze terroristische cellen er nog meer waren binnen de Bundeswehr. De ontbrekende munitie en explosieven zijn nooit gevonden. Het Ministerie van Defensie had uiteindelijk geen andere keus dan de KSK geheel te ontbinden.

Ondanks dit alles werd Ursula als een favoriet beschouwd om Jens Stoltenberg op te volgen als secretaris-generaal van de NAVO. Gezien de geschiedenis van de alliantie met nazi’s, hoeft het niet te verwonderen dat haar banden met extreemrechts ofwel werden genegeerd of, waarschijnlijker nog, in haar voordeel werden geteld.

De reden dat Ursula niet werd gekozen, was omdat ze opnieuw naar omhoog was gevallen en al was gekozen tot voorzitter van de Europese Commissie. Ze won in een nipte verkiezing ondanks de bijna universele veroordeling van Duitse politici, zowel van haar eigen partij als van de oppositie. Angela Merkel, de baas en goede vriendin van Von der Leyen, moest zich onthouden van stemming nadat het Duitse parlement weigerde Ursula zelfs maar voor te dragen.

De zet werd echter verwelkomd door buitenlandse politici zoals Emmanuel Macron, die in een lachwekkende verklaring zei: “Ik heb haar vermogen gezien om dingen voor elkaar te krijgen en om te voorkomen dat ze verstrikt raakt in particuliere belangen” over de leidster die slechts enkele maanden eerder nog was beschuldigd van verraad vanwege haar volledige onderwerping aan buitenlandse speciale belangen. Bloomberg noemde de vrouw die bijna vijf jaar begaan was geweest met het creëren van nieuwe kabinetsposities voor haar vrienden en op zijn best een tweede ‘Bierkeller Putsch‘ genegeerd heeft, maar hem mogelijk ook actief heeft helpen uitbroeden, een ‘stoere, visionaire hervormer’.

Ursula was de eerste vrouw die deze functie bekleedde, en de tweede met een connectie met de nazi’s: voormalig artillerieofficier van de Wehrmacht en hoogleraar nazirecht Walter Hallstein was als jonge man in de politiek begonnen met te pleiten voor de deugden van de Neurenbergse rassenwetten, waarmee hij zijn levenslange toewijding aan ‘Europese waarden’ aantoonde.

Het was vanaf haar nieuwe platform in Brussel dat de hele wereld de ‘Europese waarden’ van Ursula von der Leyen te zien kreeg. Sinds het uitbreken van de oorlog in Oekraïne heeft Ursula het nieuws gedomineerd als een van de meest krachtige en standvastige pleitbezorgers voor meer oorlog, meer sancties en meer wapens.

Ursula toerde zelfs door Oekraïne en hield halt voor een inmiddels beroemde fotosessie in het pas heroverde Bucha, waar ze krokodillentranen plengde voor de slachtoffers van een bloedbad waarvan we moeten veronderstellen dat het werd veroorzaakt door Russische troepen die hun eigen posities beschoten, maar in werkelijkheid vrijwel zeker werd veroorzaakt door Oekraïense artillerie.

Het blijkt dat Ursula ook met dit gebied familiebanden heeft. De laatste keer dat een Von der Leyen in Oekraïne was, bracht Ursula’s verre familielid Joachim ‘Europese waarden’ naar Oekraïne als de nazi-Gauleiter van Galicië. In wat de nazi’s Operatie Reinhard noemden, werd de regio “Judenfrei” gemaakt dankzij de ijverige inspanningen van Oekraïense nationalisten, die dienden als beulen voor het naziregime, om vervolgens aan hun straf te ontsnappen dankzij de inspanningen van de Verenigde Staten en de NAVO.

Nu staat de afstammeling van Joachim opnieuw aan de kant van die van de nationalisten en zaait dood en verderf onder de bevolking van Oekraïne en de wereld. Hoeveel meer moeten er deze keer nog sterven voor de ‘Europese waarden’ van Ursula von der Leyen?

Bron: CovertAction Magazine (CAM)

Auteur: Evan Reif
Evan Reif werd geboren in een klein mijnstadje in het westen van South Dakota als zoon van een mijnwerker en een bibliothecaris.

De strijd van zijn vader als vakbondsorganisator en de worsteling van de gemeenschap met de-industrialisatie voedden Evans diepe interesse in de linkse politiek. Dit, samen met zijn liefde voor geschiedenis, maakte hem tot een fervent antifascist.

Als hij niet schrijft, onderzoekt of werkt, houdt Evan van vissen, fotograferen en Chinees koken.

Evan is te bereiken via wharghoul[apenstaart]gmail.com.

Herpublicatie: CovertAction Magazine (CAM) geeft toestemming om CAM-artikelen te cross-posten op internetsites zonder winstoogmerk, zolang de bron wordt vermeld, samen met een hyperlink naar het originele CovertAction Magazine-artikel. Laat het ons ook weten via info@CovertActionMagazine.com. Neem voor publicatie van CAM-artikelen in gedrukte of andere vorm, inclusief commerciële internetsites, contact op met: info@CovertActionMagazine.com.

Noot:

– op Strategic culture foundation (gecensureerd op Facebook en Twitter) vind je onder de titel “Nazi Roots of EU’s Führer Ursula von der Leyen” een résumé van bovenstaand artikel en een video-interview van de auteur door Finian Cunningham. Video ook te bekijken op Youtube.

– Misschien is onderstaand artikel ook interessant om meer inzicht te krijgen in de ware aard van Ursula vd L. Artikel achter een paywall; voor de kenners: de volledige tekst zit in de HTML-code.

The Aristocratic Ineptitude of Ursula Von Der Leyen

steunen

Steun voor een nieuwe website

We hebben uw hulp nodig voor een essentiële opfrissing van de website. Om die interactiever, sneller en gebruiksvriendelijker te maken hebben we 30.000 euro nodig. Elke bijdrage, groot of klein, helpt. Met uw donatie ondersteunt u onafhankelijke journalistiek die de verhalen blijft brengen die er echt toe doen. Laat uw hart spreken.

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!