Het blijkt één van de verplichte nummers te zijn van een Amerikaans President om op het jaarlijks diner voor de Amerikaanse pers wat onderbroekenlol te verkopen. Voor mij niet gelaten, ik ben de laatste die een rem op humor wil zetten en lachen is gezond, dat is wetenschappelijk bewezen, denk ik.
Voorts valt lachen nog niet onder de neoliberale hebzucht en mogen we dus nog altijd gratis lachen, in het land van de Rands zou dat anders zijn. Daar zou je, om het model eer aan te doen, moeten betalen om je grapjes te mogen vertellen en bovendien zou je een tweede keer moeten betalen omdat iemand zou willen luisteren en misschien wel een derde keer omdat iemand zou willen lachen, en een vierde keer om te willen stoppen met lachen. In de vallei van de wereldplunderaars zijn er nu eenmaal geen grenzen aan geld verdienen.
Het lachen is tot hiertoe ook nog niet voorbehouden voor selecte kringen die het als hun eigendom of ideologie beschouwen. Herinner uw Johan Van De Lanotte  die zichzelf in “de laatste show” zo grappig vond dat je van plaatsvervangende schaamte op zijn minst toch nog naar de vallei van Rand zou willen verhuizen, de pest of de cholera, weet je wel. Je kan Johan wel naar het water dragen, maar ga hem aub niet verplichten om te lachen.
Misschien moet ik maar eens een boek gaan schrijven, “atlas lacht” over een vallei waar een ondernemer, een bankier en rechter volledig vrij zijn om te lachen en die wanneer zij stoppen met lachen de hele wereld stopt met lachen waarna zij opnieuw de wereld gaan veroveren, stap voor stap, lach voor lach gaan zij als beslagen stand-up comedians hun lach opleggen aan de nog steeds in shock verkerende bevolking. Stilaan begint de bevolking het te begrijpen dat zij, de neolacheralen, het bij het rechte eind hadden. De vrij lach is wat onze maatschappij terug tot leven zal brengen en tot ongekende hoogtes zal drijven. Maar goed, ik ben een beetje aan het dwalen geloof ik, de utopie van de vrije lach.
Waar ik wil toe komen is dat er naar mijn eigen bescheiden mening toch wel grenzen zijn aan de lach. Waar deze precies liggen weet ik niet, moeten ze collectief worden bepaald?, ik hoop van niet, iedereen moet het wat voor zichzelf uitmaken. Zo zou ik bv. mocht ik Obama zijn, voor één keer de traditie van het animeren aan de kant hebben  geschoven omdat het land waar ik President van ben in een dermate ongezien diepe crisis verkeerd dat het lachen even niet gepast zou zijn. Op deze momenten zou ik het lachen liever overlaten aan de professionele stand-ups en dito afscheidnemers die daar alle reden toe hebben omdat het simpelweg hun broodwinning is. De broodwinning van de President bestaat eruit de pers te wijzen op de ernst van de situatie én op het gewicht dat zijn beleid nodig heeft om ervoor te zorgen dat er morgen geen mensen meer moeten slapen in een plompverloren tent in het bos omdat ze hun hypotheek niet meer kunnen betalen. Om er voor te zorgen dat naar honds-socialistische Europese normen zoals Romney dat noemt er een betaalbare sociale zekerheid komt voor elke Amerikaan. Om er voor te zorgen dat er nu eindelijk eens een einde komt aan het geplunder van de 1% wereldplunderaars die nu al veel te lang in hun vuistje lachen waarbij ik maar meteen het “vuistje lachen” onder staatscontrole zou plaatsen omdat het niet thuis hoort onder de algemene noemer van de vrije lach.