De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Niet zonder glimlach

Niet zonder glimlach

dinsdag 11 juni 2019 12:21
Spread the love

‘Cassandra’ zei-ie. Dat hij zich vaak zo had gevoeld. ‘Mijn hele leven in het teken van natuurbehoud was ik dikwijls net een Cassandrafiguur, die al te goed wist waar het zou eindigen.’

Met opgeheven vinger maande hij me streng aan. Tussendoor duidde hij wie deze mythologische schone was: ze was het liefje geweest van Apollo, die andere Griekse godheid. Deze bezat de eigenschap in de toekomst te kunnen kijken. Na hun breuk, had zij die gave van hem overgekregen. Ze zag duidelijk in welke ellende de mens, ‘louter aangedreven door blinde ijdelheid’, zichzelf stortte.

De man van respectabele leeftijd was goed op dreef, zoals ik hem had gekend als leraar in het middelbaar van het college. Net als toen, spetterden zijn woorden om zich heen. Met klare, kordate zinsneden maakte hij zijn punt. Zijn betoog galmde in het rond. In de treinwagon, op weg naar de laatste klimaatbetoging in Brussel, keken mensen ongemakkelijk glimlachend op.

‘Telkens weer moest ik mijn houding en gedrag verklaren; keer op keer vertellen over de noodzaak om op te komen voor een beter milieu. Altijd maar weer opnieuw.’ In zijn blik zat wat weemoed. Want het was vast minder heroïsch dan het nu klonk.

‘Maar wat we nu meemaken’, hervatte hij krachtig, ‘met de wereldwijde beweging van jongeren die op straat komen en zich duidelijk richten tegen het verslindende gedrag van de overconsumptie’ -er zat weer vaart in!- ‘is bijzonder hoopgevend. Hiervoor heb ik jaren gestreden. Mijn hele leven en persoonlijkheid zijn gevormd door mijn persoonlijke strijd voor een beter milieu, voor mens en dier.’ Hij keek me helder overtuigend aan.

Het deed waarlijk deugd om mijn oud-leraar nog ‘s zo gedreven te aanhoren. De eerlijkheid waarmee hij dat in de klas deed vonden we toen al legendarisch. Some things never change. Gelukkig maar.

Begrijpelijk dat hij zich een Cassandra voelde. In het strijdtoneel van de klimaatbeweging is dat niet ongewoon. Je kan die strijd ook zien als een Asterix. De onverzettelijke van het Gallische dorp. Samen met Obelix blijven we -ondanks alles- de guitigaards in de strijd.

We voeren een ongelijke verzet tegen de legioenen van onwetendheid. Een gevecht dat we niet meteen kunnen winnen. Maar we verliezen er de glimlach niet om.

Caesar noch Trump zullen ons dat beletten. Bij Toutatis!

© Wim Schrever

© Wim Schrever

Creative Commons

take down
the paywall
steun ons nu!