Nu bijna twee weken geleden zijn de stoppen bij Nicolas doorgeslagen. De eerste dagen van waanzin was hij nog geörienteerd op de wereld en had de mond vol van Sadam Hussein, Barack Obama en George Bush. Naarmate de bezorgdheid van de andere bewoners omsloeg in complete negatie begon hij meer en meer zijn best te doen om zich zelfs in deze open psychiatrische instelling te onderscheiden.

Fase twee van zijn psychose was iets minder op de internationale politiek gericht en des te meer op zijn medemens, meer specifiek op zijn Russische vriend en kamergenoot. Bij zijn aankomst in dit huis kreeg hij samen met deze Russische vriend een kamer ter beschikking en na enkele maanden meende hij zich te herinneren dat de mensen die voor hen de kamer bewoonden een enorme som geld hadden vergeten op het nachtkastje. Hijzelf had er als toegewijde christen op gestaan om al dit geld aan Ibrahim te geven maar zijn door en door slechte kompaan had geen geloof en zodoende ook geen geweten die hem er van weerhield dit geld in eigen zak te stoppen. De bewoners konden Nicolas met zijn klachten enkel doorverwijzen naar Ibrahim want hij regelt alle geldzaken en plots ging het over meer dan geld. Hij herinnerde zich plats dat ook een paar zeer mooie schoenen waren achtergelaten en in de valies van zijn reisgezel waren beland. De reisgezel spreekt geen woord Engels en berust volledig op de vertaling van Nicolas. Grappig om zien hoe de tolk zijn vriend staat te beschuldigen van diefstal van schoenen en de andere man er stoïcijns kalm, op steeds dezelfde slippers, er geen woord van verstaat.

Niet enkel mentaal maar ook fysiek ging onze psychoot er zwaar op achteruit. Hij liep ganse nachten te roepen en dit had een duidelijke invloed op de wallen onder zijn ogen, hij weigerde in het huis te eten en zo viel de reeds magere man nog wat kilo’s af en ook zijn snor werd niet meer geschoren. Hij leefde een ganse week op gigantische hoeveelheden thee en nog meer sigaretten die door iedereen in het huis voor hem gekocht werden. Zijn rookpauzes waren de enige momenten dat er geen Russisch geschruwel door de gang weergalmde en voor deze stilte hadden we allemaal wel wat geld over. Zelf had hij geen shekkel meer bij zich zich want ook hij was het slachtoffer geweest van de onverbeterlijke dief waarmee hij bijna twee maanden een kamer had gedeeld.

De ruzies liepen zo hoog op dat hij besloot om de kamer te verlaten en zich in de zetel in de gang te leggen. Dit niet enkel om te slapen maar hij hield er een ware lig-marathon waar John Lennon in zijn hoogdagen nog een puntje aan had kunnen zuigen.

Fase drie van de psychose moet vorig weekend volledig doorgebroken zijn en richt zich volledig op zichzelf. De trigger die de nieuwe fase heeft ingeluid was een toerist die hem iets over Rusland vroeg. Tot op die dag had iedereen hem zonder problemen over dit land gevraagd maar plots bleek Nicolas een trotse Oekraïner te zijn. Er begon een scheldtirade in een vreemde taal (durf niet meer zeggen of het russisch of oekraïens was) en sinds dit moment heeft hij geen woord engels meer gesproken. Vele malen heeft men hem een andere kamer of een ander bed aangeboden want een liggende, roepende man van midden in de veertig is niet iets dat het huis gezellig maakt maar hij wou van geen verhuis weten. Wel kon hij de onbeslapen matrassen van het huis naar beneden sleuren om er een soort van van kinderlijke schuilplaats van te maken. Hij verstopte zich er een ganse dag om van achter de matrassen de andere bewoners van het huis na te roepen. Wanneer de zon onder ging vond hij de energie om door de gang te ijsberen, vergezeld van thee en sigaret, wachtend op het slapengaan van de laatste bewoner. Het sluiten van de laatste deur was voor hem een teken om zo hard mogelijk, onophoudelijk, met de ijzeren voordeur te slaan. Als hier geen reactie op kwam vergezelde hij zijn autistische handeling met wat geroep en het slaan op tafels en stoelen. ‘s Morgens stond de ijskast steeds zonder elektriciteit en moest de eerste uit de veren ergens een klink gaan zoeken om de keukendeur te kunnen openen, Nicolas zat er steevast in een hoekje verstopt.

Ibrahim telde samen met alle gasten de dagen af dat de man nog in het huis zou verblijven en vandaag ging het zover zijn. Hij moet morgenochtend vroeg vanuit Tel Aviv terugvliegen en straks vertrekt zijn bus naar de luchthaven. Iedereen opgelucht maar gisteren fronsten we toch allen even de wenkbrauwen toen hij zijn afgedrukte vliegticket in de gang aan het verbranden was. Alsjeblieft laat hem op één of andere manier toch goed op dat vliegtuig belanden!

Toen ik daarnet thuiskwam van het werk zaten de huisgenoten wat bedrukt op het dak want Nicolas was spoorloos. Hij was de stad ingetrokken met enkel zijn paspoort in de zak van zijn hemd en al zijn overige spullen had hij buiten in twee grote vuilniszakken voor de deur gezet. Nietsvermoedend had ik het huis een dienst willen bewijzen door al ons afval naar de gemeenschappelijke container van de straat te brengen en had de zakken nog net kunnen meegeven aan de stadsdienst die de container op hun vrachtwagen kwamen laden. Weg spullen van Nicolas, welkom schuldgevoel!

Zijn reisgenoot had van iedereen afscheid genomen en via “google translate” hadden ze nog van hem kunnen vernemen dat Nicholas maar zelf zijn weg naar de luchthaven moest zien te vinden. In stereotypen hoor je soms van Russische koelbloedigheid maar dit was er een mooie illustratie van.

De westerlingen in het huis hadden reeds dagen geopperd om een dokter te roepen of hem in een hospitaal te laten opnemen maar de Russen en Palestijnen stonden er op dat hij dit maar zelf moest doen. De westerse maatschappij was voor mij tot op de dag van vandaag vandaag een plaats waar de menselijke relaties enorm waren afgekoeld maar ik kan me niet voorstellen dat een psychotische Oekraïner enkele weken door de straten van Brussel dwaalt zonder geholpen te worden. Als er geen burgers voor hem zouden zorgen zou de politie hem vroeg of laat wel oppakken. Hier is het verzorgende in de maatschappij iets dat door familie wordt gedaan en als buitenlander ben je hier blijkbaar ook aangewezen op je eigen bloedverwanten om voor je gezondheid te zorgen, ze mogen dan nog duizenden kilometers van je verwijderd zijn en niet op de hoogte zijn van de hoge nood waarin je verkeert.

T.T.

Deze reportage kwam tot stand met de steun van het Fonds Pascal Decroos: