Het voorstel is, op zich, tegengesteld aan wat de huidige“geïntegreerde politie op twee niveaus” moest worden. De twee niveaus, enerzijds het federale en anderzijds het lokale, bestaan nog steeds. Je kan er wegens de gemeentelijke autonomie ook moeilijk wat aan wijzigen.

Het was ook niet het opzet van de politiehervorming om de twee niveaus, organisatorisch, te integreren. Het ging er om de informatieverwerving en verwerking te integreren om meer doelmatigheid te bekomen. Of dit is gelukt kan overigens betwijfeld worden.

Deze hervorming heeft evenwel ook andere gevolgen gehad. De nabijheidspolitie, die de lokale politie moest zijn, werd vervangen door van de grotere politiezones voornamelijk een interventiepolitiemacht te maken.

Vele politiekantoren werden gesloten en vervangen door in één gebouw gecentraliseerde diensten. Dat heeft de bereikbaarheid en de aanspreekbaarheid oor het publiek sterk bemoeilijkt. Het menselijke contact werd vervangen door een GSM-oproep die door een centrale wordt omgezet in de interventie van een ploeg die al dan niet vertrouwd is met de omgeving en de daar wonende burgers. Door deze aanpak kan je een politie-interventie vergelijken met die van de brandweer: ter plaatse gestuurd worden “om de brand te blussen”.

Het tweede gegeven van de politiehervorming was en is de afschaffing van de gerechtelijke politie bij de parketten. Door deze “ingreep” verloren de onderzoeksmagistratuur, het parket en de onderzoeksrechters, het gezag over de eigen politie en werden de opdrachten van de magistraten nu door de politie beoordeeld naar de eigen “capaciteit” om er al dan niet het gepaste gevolg aan te geven.

Door de vorige politiehervorming zijn dus twee elementen verloren gegaan. Enerzijds heeft de burger zijn nabijheidspolitie verloren, anderzijds verloor de magistratuur zijn eigen politiedienst. Naar de burger, zowel als naar wie voor hem optreedt wanneer zijn rechten worden geschonden, kan je dat geen goede dienstverlening noemen. De centralisatie in steeds groter worden politiezones betekent vooral een versterking van het bestuurlijk-politiek beleid.

Daarin zit het gevaar van wat een “Vlaamse politie” moet worden. De nadruk wordt daardoor nog verder verlegd van de dienstverlening voor de burger naar de dienstverlening aan het politiek beleidsniveau.

Deze ingreep brengt een verleden in herinnering, namelijk de politiehervorming tijdens de bezetting van de Tweede Wereldoorlog. Onder de leiding van generaal-korpsoverste Van Coppenolle werden Vlaamsvoelende legerofficieren van de Luitenant de Windekring, die in het kamp Lückenwalde waren opgesloten, vrijgelaten en in de nieuwe Rijkswacht en politie geïntegreerd.

De nu door de N-VA voorgestelde regionalisering is dus andermaal een versterking van het eigen Vlaams politiek beleid. Dat past bovendien niet in wat “confederalisme” wordt genoemd. Het leunt meer aan bij een doorgezet “nationalisme”.